Borstvoeding op vakantie

Yes, na een jaar te hebben overgeslagen vertrekken mijn man, ik en onze zes kinderen met twee auto’s naar Frankrijk. Voor drie weken. De reis was lang maar verliep voorspoedig. De vakantie kon beginnen, dacht ik… We staan op onze vaste XXL-stek op een camping in de Dordogne. De tent staat in een ogenblik en de spullen zijn vlot uitgepakt.

Voor mij wordt dit een soort werkvakantie: met het Mevrouw Boob-festival voor de deur is er nog veel wat gedaan moet worden. Dit is een festival rond het thema borstvoeding en voeding in de ruimste zin van het woord. Geen probleem. Mijn man stelde voor dat hij elke ochtend de kleintjes voor zijn rekening zou nemen zodat ik onder het genot van een cappuccino twee uurtjes achter mijn laptop kon duiken.

‘Vakantie’ voor een moeder

Klinkt mooi, maar na een halve dag lijkt onze jongste (1,5 jaar) behoorlijk uit haar doen. Er zijn veel meer muggen dan normaal door de zachte winter en overdag loopt de temperatuur op tot 40 graden. Ze is helemaal van de leg: het is te warm, ze heeft jeuk van de muggenbultjes en kan niet in slaap komen in deze nieuwe omgeving.

Borstvoeding op vakantie en clusteren

En dan besluit ze halverwege de eerste dag te gaan clusteren. Niet een klein beetje, maar echt ouderwets zoals in haar babytijd. Twee volle dagen. Non-stop booby-time en borstvoeding op vakantie terwijl ikzelf ook nog aan het acclimatiseren ben. Maar daar heeft zij natuurlijk helemaal geen benul van. Wat kan zij eraan doen dat wij staan te springen om wilde plannen uit te voeren? Is het haar probleem dat het minstens een paar dagen duurt voordat je als gezin je logistieke planning op vakantie weer op orde hebt? Hoe kan zij begrijpen dat het begrip ‘vakantie’ voor een moeder tijdens het kamperen een totale misunderstanding is en je nog harder moet rennen dan wanneer je thuis was?

Non-stop aan mij vast geklemd

Aan onze vakantieplannen heeft onze dreumes geen enkele boodschap. En dat laat ze merken ook: non-stop houdt zij haar ledematen stevig om mij heengeslagen. Als haar vader dichter bij komt klemt ze haar kleine armen en beentjes nog even extra aan. Ze maakt het heel duidelijk dat ik het niet in mijn hoofd hoef te halen haar bij mijn borsten uit de buurt te halen. Mijn moedermelk en mijn borstvoeding op vakantie geeft haar het extra vocht wat zij nodig heeft bij deze extreme temperaturen, het troost haar en helpt haar door alle ongemakken van het moment heen. Ik probeer me eraan over te geven en me af te stemmen op haar behoeften. Maar het lukt me niet.

Zoeken naar ritme

Ook ik word tot wanhoop gedreven door deze gemuteerde en extreem bloeddorstige muggen. De hitte legt me lam, ik plak, zweet en kom tot niks. In mijn hoofd speelt er een filmpje af van alles wat ik vooraf had bedacht te gaan doen, maar het lukt me niet onder deze omstandigheden en met een baby die mij continu nodig heeft. Ik zoek naar ritmes; het ritme van mijn gezin, het ritme van mijn baby, het ritme van het geven van borstvoeding op vakantie en mijn eigen ritme. Een ritme van de planning die ik vooraf glashelder voor ogen had.

Ik voel mijn tranen

Aan het eind van de tweede dag branden de tranen achter mijn ogen. De dag lijkt voorbij te kruipen terwijl ik urenlang probeer mijn jongste in slaap te voeden, in een veel te benauwde slaapcabine. Mijn man is vooral bezig met zijn fanatiek opengekrabde muggenbulten en klaagt zoals alleen mannen dat kunnen. Mijn oudere kinderen wachten ondertussen op nadere instructies van mijn kant en vragen zich om 23:34 uur af of het beloofde kaartspelletje Uno nog gaat plaatsvinden. En dan gebeurt het.

Daar komen mijn tranen…

Kortsluiting in mijn hoofd. Te veel ruis. Dikke tranen. Een gevoel van falen overspoelt me en ik weet dat er nog maar één manier is om me weer te verbinden met wat er is: resetten. Ik heb vaker met dit bijltje gehakt, dus ik weet wat me te doen staat. Dat is: elke verwachting loslaten en focussen op de kleine dingen die wél lukken om zo via een sluipweggetje weer op het gele pad zien te komen. Elke vooraf ingeprente verwachting huil ik er in de nacht met dikke tranen uit.

Gestrande walrus

Met dikke ogen ga ik de volgende dag met mijn hele gezin een dagje verkoeling zoeken bij de rivier. In mijn te kleine bikini prop ik mijn grote kont in een zwemband met mijn putjesbillen. Als een gestrande walrus zit ik langs de rivier, met één borst uit mijn bikini zodat de cluster-baby in mijn armen aan haar moedermelk-infuus gekoppeld kan blijven. Het water verkoelt ons beiden terwijl ik kan genieten van het plezier dat de rest van mijn gezin heeft.

En ik voel het, mijn innerlijke padvindster neemt het stokje over. En zij is er goed in. Ze heeft een zuiver instinct, is zelfverzekerd en heeft vertrouwen dat alles wat je nodig hebt zich binnen handbereik bevindt. Samen met haar ga ik op avontuur. Op zoek naar mogelijkheden. Mijn baby is dol op haar, ze hebben dezelfde twinkeling in hun ogen en doen beiden precies dat wat ze moeten doen.

Borstvoeding op vakantie en je verwachtingen

Borstvoeding op vakantie geven, slapeloze nachten en het clusteren van je baby terwijl je zelf door je reservetank energie bent kan pittig zijn. Zowel fysiek als mentaal. Er kunnen periodes zijn dat het lijkt of er geen eind aan komt en het je volledig opslokt. Zelfs als die periode maar twee dagen duurt. Vaak zijn het de activiteiten en verwachtingen naast de zorg voor je kindje die ervoor zorgen dat er een disbalans ontstaat.

Luister en voel

Als je even stil staat, luistert, voelt en je verwachtingen loslaat gebeuren er magische dingen en gaan geheime deuren open. Alles wat je nodig hebt is in jouw en jouw kindjes aanleg aanwezig. Het is nog steeds 40 graden, met dezelfde muggen en met diezelfde klamme lucht. Maar ik ben gestopt met redeneren en gebruik mijn intuïtie weer als kompas, net als baby’s dat doen. Ik zie uit naar de rest van de vakantie, de gestolen momentjes van klein geluk die soms ontstaan als je door de mist heen bent…of er nog middenin 😉