Komt een moeder bij de huisartsenpost

Mijn man en ik hebben best wel geluk, want onze dochter van bijna twee jaar was tot voor kort nog nooit echt ziek geweest. Ja, de waterpokken toen ze zes maanden was, maar daar had ze niet echt last van gelukkig. Tot ze onlangs midden in de nacht opeens moest overgeven.

Nadat ze binnen 12 uur nog acht keer had overgegeven en ook nog koorts kreeg begrepen wij dat we een ‘primeur’ hadden en ze toch echt een beetje ziek was. Nou ja, een beetje… Wat volgde waren drie dagen vol wassen draaien, bedden verschonen en vooral heel veel kroelen met mijn kleine meid, die als een soort aapje aan me vast geplakt zat en lekker tegen me aan in slaap viel.

Maar na drie dagen niets eten en uiteindelijk ook niets meer willen drinken begonnen we ons een beetje zorgen te maken, want zou ze niet in rap tempo aan het uitdrogen zijn? Plassen deed ze eigenlijk niet meer, en mijn aapje sliep zo ongeveer continu en was futloos als ze wel wakker was. Omdat het een feestdag was belde ik toch maar even met de huisartsenpost, en een paar uur later konden we daar terecht.

Huisartsenpost

Op de huisartsenpost in het ziekenhuis volgde een gesprek waarbij ik me achteraf een beetje een sukkel voelde. Het soort gesprek dat andere moeders volgens mij weleens op het consultatiebureau hebben (‘Normaal gesproken kan hij wel lopen/blokjes op elkaar zetten/woordjes zeggen, maar nu doet hij dat even niet’).

De dokter vroeg naar alle symptomen. ‘Plast uw dochter nog?’ Nou eigenlijk niet, maar manlief antwoordde dat ze nog wel een beetje had geplast. Wat technisch gezien klopte, maar wat niet normaal zo weinig was. ‘Drinkt ze nog?’ Nou nee, maar op de een of andere manier werd mijn aapje bij het horen van het woord ‘drinken’ wakker en riep heel hard ‘thee’. Om vervolgens een grote slok thee uit de meegenomen beker te nemen. Ik zag de dokter al kijken.

En toen mijn aapje vervolgens onderzocht werd begon ze als een soort Bokito enorm te brullen en de dokter te schoppen en weg te duwen. Tja, inderdaad geen energie en heel futloos maar niet heus… Je zult natuurlijk altijd zien dat een onderzoek zo loopt. Ondanks dat ik weet dat onze zorgen terecht waren en ik blij ben dat we gegaan zijn voelde ik me toch een beetje een sufferd.

Moederliefde

De afgelopen dagen hebben me wel weer wat over het moederschap en over moederliefde geleerd. Want van wie anders hou je zoveel dat je:

• (even een vies praatje) Van je handen automatisch een bakje maakt om het braaksel van je kind op te vangen? Bij iedere andere persoon zou je toch héél snel een stap achteruit doen!
• Je kind tegen je aan in slaap valt terwijl je net op een plek bent die totaal niet lekker zit, maar toch heel ongemakkelijk anderhalf uur blijft zitten zodat ze niet wakker wordt.
• Je het helemaal niet erg vind als er drie keer per dag over je heen gespuugd wordt, en alleen maar medelijden kunt voelen als je je kindje ziek en verdrietig ziet.
• Je moederhart breekt als je bij je kind de temperatuur hebt gemeten en een zetpil heb gezet, en zij vervolgens een paar keer zegt hoe ‘auw’ dat deed.
• Je wenst dat je zelf ziek zou zijn in plaats van zij.

En nog een klein huishoudelijk inzicht: ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn wasmachine! Duizendmaal dank aan degene die die ooit heeft uitgevonden.

Heb jij weleens bij de huisartsenpost gezeten met je kindje? Deel het hieronder of op onze
facebookpagina