“Zeg Finn, wat zou jij nou het allerliefst doen als corona voorbij is?” Dat vroeg ik mijn zoon (5,5 jaar) deze week. Zelf vind ik het best moeilijk tijdens corona met een kind thuis. We praten open en eerlijk over ‘corona’, dat werkt het best bij onze wijsneuzerige kleuter. Hij weet ongeveer wat het corona-virus is (dank Freek Vonk voor de aanvullende info), waarom we thuis zijn en dat iedereen afstand van elkaar moet houden.

Corona-met-een-kind-thuis

Corona met een kind thuis

Hij vindt het wel gezellig dat we met z’n drietjes thuis zijn en dat hij niet naar school hoeft, zegt hij steeds. Maar inmiddels merk ik, nu we in de zesde week van deze intelligente lockdown zitten, dat hij steeds meer moeite heeft met de situatie. En het is overduidelijk wat hij als eerste wil doen “na corona”, zoals hij dat zelf zegt.

Over mijn vraag hoeft hij niet na te denken, met een glunderend gezicht zegt hij: “Met E. afspreken om te spelen.” Ik glimlach. Mooi dat hij zo uitkijkt naar het samenzijn met een van zijn vriendjes. Anderzijds is dit wel waar ik aan het begin van deze corona-tijd huiverig voor was: hoe erg zou hij zijn vriendjes missen? En school? Zou hij het heel moeilijk gaan vinden om alleen met ons te zijn? Als enig kind alleen met papa en mama als speelkameraadjes?

Vanaf het begin heeft hij telkens aangegeven dat hij het juist leuk vindt thuis en dat hij naar school gaan niet mist. Die vinger houd ik steeds aan de pols, omdat ik het belangrijk vind om te weten wat er in hem omgaat. Dat hij weet dat hij bij ons terecht kan als hij sip is of boos. Ondanks dat hij steeds weer vertelde dat hij het allemaal prima vond, merkte ik ook dat het op afstand zwaaien en kletsen met familie of vriendjes behoorlijk invloed had op zijn humeur.

Ik vind het moeilijk, mam

In week 4 kwam het er dan eindelijk uit, toen we op een heel vroege morgen in een lege speeltuin waren: “Ik vind het moeilijk mam, 1,5 meter afstand.” Ik was zo blij dat hij dat eindelijk zei. Ik zei dat ik dat begreep en dat ik het zelf ook heel moeilijk vind en dat het echt niet leuk is. Hij vertelde dat hij het het allermoeilijkst vond hij dat hij zijn vriendjes niet van dichtbij mag zien, niet mag afspreken en niet mag vastpakken.

Corona-met-een-kind-thuis- lege speeltuin

Enig kind in corona-tijd

Kinderen – zeker kleuters – zijn heel fysiek en dat wordt in deze periode pijnlijk duidelijk vind ik. Finn mist echt de nabijheid van leeftijdsgenootjes. We hebben hem geen broertje of zusje gegeven waar hij mee kan spelen of even zijn frustraties op kan botvieren door ruzie te maken. Want dat hoort er nu eenmaal bij weet ik, als 1 van 3 zussen.

Toen hij deze week ook nog eens tegen me zei “mama, ik wou dat ik een broertje of zusje had, die kon zich dan ook verkleden en dan konden we samen ridder spelen” brak ik even. Ik weet dat een broer(tje) of zus(je) niet zaligmakend is en ik zou het met terugwerkende kracht nog steeds niet anders hebben gedaan, maar op dat moment had ik er even eentje uit de hoge hoed willen toveren voor hem.

Hoewel hij echt niet verdrietig is op dat moment en ook heel snel weer gewoon verder speelt, blijven die opmerkingen bij mij toch wat langer hangen. Ik weet dat we het goed doen en dat hij niets tekort komt qua aandacht, maar zulke momenten… Oef, dan is het lastig tijdens corona met een kind thuis.

Pannenkoeken en Professor Plons

Gelukkig komt er nu wat vaker uit dat hij het allemaal heel erg stom vindt en vertelt hij wat hij “na corona” graag nog meer wil doen. Op nummer 2 staat pannenkoeken eten met de hele familie (dat wordt een uitdaging in onze woonkamer, maar we gaan het regelen hoor!) en op 3 staat het Maritiem Museum, waar hij graag de brandjes wil blussen in het speelgedeelte van Professor Plons. Zodra het kan, gaan we. Ik beloof het. Voor nu moet hij het nog even doen met videobellen met opa’s en oma’s en vriendjes. En wij ook. Hopelijk hoeft dat niet al te lang meer.