Als je baby moet worden opgenomen in het ziekenhuis

Het is inmiddels twee jaar geleden. Ons zoontje was 3 weken oud en voor het eerst waren we een hele nacht met hem in de weer. Van onze tevreden baby was geen spoor meer te bekennen. Het kleine kereltje krijste alsof zijn leven er vanaf hing. Later bleek dat hij veel pijn had… Als nieuwbakken moeder zat ik regelmatig met een groot vraagteken boven mijn hoofd. Wat voor huiltje hoorde ik? Had zoonlief honger? Een vieze luier?

Je draai vinden

Zo goed en zo kwaad als het ging, vonden we onze draai. Ik kon steeds verder wandelen en begon zowaar te genieten van het moederschap. Tot die bewuste woensdagnacht. Mijn vriend en ik stonden echt met onze handen in het haar. We dachten aan krampjes, want elke baby heeft daar toch last van? Hij had de vorige middag wel een hele vieze, stinkende poepluier gehad, maar ik dacht dat dit kwam door de overgang van borst- naar flesvoeding waar ik op dat moment middenin zat.

Wanneer heeft een baby koorts?

Wist ik veel. De volgende ochtend was ons mannetje iets rustiger, maar hij huilde nog steeds veel. Ik besloot hem te temperaturen: 38,3. Bij mijn weten heb je pas koorts bij 39 graden, dus ik zocht er niks achter. Ik belde de verloskundige voor advies over de krampjes. Gek genoeg noemde ik zijn temperatuur niet, waarschijnlijk omdat ik daar niks achter zocht.

Mijn wereld stond even stil. Mijn kleine baby in het ziekenhuis?

Later die dag kwamen mijn ouders. Ik had inmiddels toch even de huisarts gebeld en we konden ’s middags terecht. Er zou vast niks aan de hand zijn, diezelfde avond zouden we weer met een tevreden slapend mannetje op de bank zitten. Mijn moeder ging met me mee naar de huisarts en we keken toe hoe zoonlief uitgebreid onderzocht werd. Ik leerde dat je vanaf 38 graden al spreekt van koorts en dat baby’s onder de 2 maanden nog helemaal geen koorts mogen hebben. Dit wijst vaak op een infectie. De eerste weken zou het immuunsysteem dat is meegegeven door de moeder zelf moeten zorgen dat er geen infecties optreden.

Je baby achterlaten in het ziekenhuis

De huisarts belde met de kinderarts in het ziekenhuis. Deze besloot dat ze onze zoon toch graag wilde zien, onder het mom van
better safe than sorry. Inmiddels was mijn vriend ook naar de huisarts gekomen en samen vertrokken we naar het ziekenhuis. We werden opgevangen door een hele lieve kinderarts, die ons geruststelde en zei dat ze het zekere voor het onzekere wilde nemen en ze ons zoontje goed wilde onderzoeken. Met name de koorts baarde haar zorgen, omdat hij nog zo jong was. Na overleg met een collega besloot ze dat onze zoon een nachtje werd opgenomen ter observatie.

Mijn wereld stond even stil. Mijn kleine baby in het ziekenhuis? Nee toch?! We brachten hem samen naar de Medium Care. Laurens werd daar opgenomen tussen nog zeven andere kindjes, waarvan de meesten prematuur waren. De verpleegkundige wilde bloed afnemen en ik huilde mee met mijn krijsende baby, die er niets van snapte wat er gebeurde. We legden hem in zijn nieuwe bedje, gaven hem nog een dikke knuffel en vertrokken toen naar huis om te eten en wat spulletjes te halen. Als verdoofd stapten we in de auto. Allebei nog overdonderd door wat er in de afgelopen uren was gebeurd. Ons kindje in het ziekenhuis, zoiets gebeurde toch alleen bij anderen?

Thuiskomen in een leeg huis, waar de afgelopen weken zoveel leven was geweest: ik vond het vreselijk.

Je kind aan de antibiotica

Toen we na het eten terugkwamen, vertelde de verpleegkundige ons dat ze waren gestart met antibiotica. Tijdens onze afwezigheid had meneertje weer een enorme poepluier geproduceerd, die niet normaal rook voor een kindje van zijn leeftijd. De arts besloot om direct een kweek af te nemen en om wat urine te testen. Ze vermoedden dat hij een urineweginfectie had, wat de koorts verklaarde.

Ik schrok van ons kleine kereltje dat daar lag met allemaal plakkertjes op zijn lijfje en een infuus in zijn armpje. Een naald in het armpje van mijn lieve, kleine baby’tje! De verwachting was dat de antibioticakuur 5 dagen zou duren. Shit zeg, eerst zouden we één nachtje blijven, toen werden het er ineens vijf. De wereld stond echt even stil en we gingen verslagen naar huis.

Je voelt je zo hulpeloos

Thuiskomen in een leeg huis, waar de afgelopen weken zoveel leven was geweest: ik vond het vreselijk. We vielen allebei al gauw uitgeput in slaap, tot ik om 6.00 wakker werd van een enorme stuwende borst. Tijd om te kolven, maar niet voor Etienne het ziekenhuis had gebeld. Gelukkig had ons mannetje goed geslapen, lekker gedronken en lag hij net weer in bed. Na het kolven kleedden we ons aan en vertrokken naar het ziekenhuis. Het beeld van dat kleine kereltje in dat ziekenhuisbedje staat voor altijd op mijn netvlies gegrift….

Wat kun je je hulpeloos voelen als ouders! Als in een roes kropen de uren, de dagen voorbij. De verpleegkundigen zorgden ervoor dat ik niet 24/7 op een oncomfortabele stoel zat en drukten me op het hart dat ik best even weg kon om te eten, te slapen, naar de kapper te gaan en even wat nieuwe kleertjes te gaan kopen met mijn moeder. Ik zat het liefst aan mijn baby vastgeplakt, maar dat was gewoon niet realistisch. Ik moest zelf ook op de been blijven.

Toen ik mezelf installeerde in de grote, rode fauteuil en mijn vriend weer naar zijn werk was vertrokken, kwamen de tranen. Ik stortte volledig in en raakte in paniek.

Nog steeds niet naar huis

De antibioticakuur sloeg aan, want we zagen ons kereltje echt opknappen. Hij was weer vrolijk en keek nieuwsgierig om zich heen. Na een paar dagen kregen we toestemming van de arts om de afdeling af en toe te verlaten, waardoor we wat door het ziekenhuis konden wandelen. Niet de meest inspirerende omgeving, maar wat een feest om niet alleen tussen de piepende monitoren en de premature kindjes te zitten.

We hebben alle hoeken van het ziekenhuis gezien, wandelden af en toe een rondje over de stoep buiten en ontvingen bezoek in het restaurant. De dagen kropen voorbij. Na een dag of 4 vertelde de arts ons dat ze onze zoon nog niet durfde te laten gaan. De kuur zou verlengd worden naar 7 dagen. We slikten onze teleurstelling weg. Natuurlijk stond de gezondheid van ons kereltje voorop, maar we hadden zo gehoopt om gauw weer thuis te zijn.

Slapen op de kinderafdeling

Ik vroeg aan de kinderarts of het mogelijk was om te verhuizen naar de kinderafdeling. Op die manier konden we bij onze zoon slapen en hadden we wat meer rust. Gelukkig was dit geen probleem en de volgende dag werden we overgeplaatst. We kregen een eenpersoonskamer, met een babybedje, een comfortabele stoel en een tv. Toen ik mezelf installeerde in de grote, rode fauteuil en mijn vriend weer naar zijn werk was vertrokken, kwamen de tranen. Ik stortte volledig in en raakte in paniek.

Ik keek naar het hulpeloze wezentje in mijn armen en raakte overmand door angst. Wat als hij niet meer beter werd? Wat als we niet naar de huisarts waren gegaan…wat als….wat als… In paniek belde ik mijn vriend op, die direct naar ons toe kwam. Een verpleegkundige kwam erbij en samen probeerden ze me te kalmeren.

Regelmaat en rust

Trillend zat ik in de grote stoel en ik knuffelde mijn baby’tje. Langzaam werd ik wat rustiger en we besloten om voor de tijd die nog kwam meer regelmaat in te bouwen. Mijn vriend paste zijn werktijden aan, zodat we om de beurt bij ons zoontje konden slapen en om de beurt thuis konden rusten. We wilden namelijk dat er steeds iemand van ons bij hem zou zijn, net als thuis.

Dit roulatieschema bracht rust en dankzij onze lieve vrienden stond er elke avond een lekkere maaltijd voor ons klaar. We kregen veel bezoek, waardoor ik weinig kans kreeg om te piekeren. Inmiddels was de antibioticakuur verlengd naar 14 dagen. Shit, nog een hele week in het ziekenhuis! Dankzij de geweldige verpleegkundigen mochten we in het weekend twee keer naar huis voor een paar uurtjes. Wat een feest was dat! We kropen meteen in ons eigen bed, om daar lekker met zijn drietjes te knuffelen en een dutje te doen. Opgeladen en vol goede moed keerden we die middag weer terug naar het ziekenhuis. De volgende dag herhaalden we dit wondermiddel nog een keer. Vol goede moed gingen we de laatste dagen tegemoet.

Weer naar huis

Onze zoon knapte zienderogen op, sjanste met de verpleegkundigen en groeide als kool. Het einde kwam in zicht en we waren door het dolle heen toen we op donderdag te horen kregen dat we op vrijdag naar huis mochten. Eindelijk!

Een dergelijke infectie kan voor een klein kindje heel gevaarlijk zijn. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als…

Nietsvermoedend waren we 14 dagen eerder naar de huisarts vertrokken. Na een slopende rollercoaster waren we zo intens gelukkig dat we op die vrijdag 4 juli 2014 met onze maxi cosi op de stoep van ons huis stonden. De champagne ging open, waarna we die avond héél vroeg naar bed gingen om bij te komen van alle indrukken.

Urineweginfectie bij baby’s

Hoe onze baby aan deze urineweginfectie is gekomen? De infectie werd veroorzaakt door de ecoli-bacterie. Een bacterie die in de darmen zit en die we allemaal bij ons dragen. Hoe hij deze bacterie en de infectie heeft gekregen blijft een raadsel. Misschien liep hij het al op tijdens de bevalling en kwam het weken later pas tot uiting dat is één van de mogelijkheden.

Lange tijd heb ik me schuldig gevoeld, maar de artsen hebben me op het hart gedrukt dat het stomme pech was en ik hier niets aan kon doen. Ook gaven ze aan dat wij als ouders goed hadden gehandeld door de huisarts te bellen. Een dergelijke infectie kan voor een klein kindje heel gevaarlijk zijn. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als…..nee daar ga ik gewoon niet meer over nadenken.

Nu we twee jaar verder zijn, kan ik vol trots vertellen dat het ziekenhuisverhaal is afgesloten. We hebben nog ruim anderhalf jaar onder controle gestaan van de kinderarts. Onzekere tijden met echo’s, scans en geklooi met plaszakjes. De kinderarts heeft het dossier gesloten met de woorden “Hollands Welvaren” en daarmee is geen woord teveel gezegd!

Lees hier hoe het nu gaat met Bregje’s zoontje Laurens.