De eerste dagen in Afrika als gezin – De weg naar adoptie #26

Ons gezinsleven is begonnen en de eerste dagen samen in Afrika lijken voorbij te vliegen. Je wordt geleefd door het ritme van alle afspraken die gemaakt worden voor bezoekjes aan instanties en het doen van dagelijkse boodschappen. Tussendoor nemen we de tijd om elkaar te leren kennen en ontdekken.

In het begin is er een enorme taalbarrière. We zien dat zoonlief ons goed in de gaten houdt bij alle bewegingen die we maken. Met handen en voeten proberen we hem dingen duidelijk te maken. Ook gebruiken we een aantal woordjes (nog geen hele zinnen) die we terug laten komen, zoals eten, drinken en slapen. Eten is iets dat voor hem hoog op het prioriteitenlijstje staat. Zodra de ijskast open gaat, duikt hij erin en grijpt naar de yoghurtjes. Het zijn dezelfde yoghurtjes die we in het weeshuis zagen, zodat we zeker weten dat hij ze lust.

We proberen zijn ritme aan te houden van de maaltijden, maar geven hem wel tussendoor iets extra’s, want het creëren van veiligheid begint bij de basisprincipes: onderdak en voedsel. Zodra er eten in beeld komt, is hij er snel bij. Hij laat zich ook graag voeren bij de hoofdmaaltijden en yoghurt tussendoor.

Appeltje op zijn eigen manier

De eerste keer dat we een appeltje gingen eten, had ik stukjes gesneden en in een bakje gedaan. Bij de tafel eten we het appeltje op, tenminste: dat dacht ik. Zoonlief kijkt me aan en loopt naar het aanrecht. Ik besluit hem zijn gang te laten gaan. Op het aanrecht lag een ongesneden appel. Hij neemt deze en bijt erin. Misschien heeft hij eerder geen gesneden appel aangeboden gekregen, of in elk geval niet recent meer. Met de appel in zijn hand, komt hij erbij zitten. Al snel neemt hij toch een stukje gesneden appel.

Bijna naar huis

De tijd vliegt voorbij. Voordat we het goed en wel beseffen, staan we in de rij voor een COVID-test. De testen worden bij een ‘privé-kliniek’ gedaan. In werkelijkheid is het achterom bij een groot gebouw, dat best een ziekenhuis zou kunnen zijn. Buiten zien we al wat mensen staan. Het testen zou vanaf 9.00 uur zijn en we zijn er ruim op tijd.

Pas tegen half 10 begint er wat beweging te komen en worden er tentjes opgezet waar het testen in plaatsvindt. Ondertussen staan we in de stromende regen in de rij, waardoor het grasveld in een modderstroom is veranderd. Ook onze chauffeur is meegekomen en kijkt enorm op tegen het testen. De test blijkt een enorm lichte versie te zijn van wat we gewend zijn in Nederland: er wordt alleen in de keel iets afgenomen. Onze zoon laat het zich goed doen. Hij volgt de aanwijzingen op, terwijl hij bij mij op zijn schoot zit. Wat ontzettend dapper van hem.

De uitslag van de testen kunnen we na 24 uur ophalen. We verwachten geen positieve uitslag, maar toch blijft het spannend. De uitslag bepaalt namelijk of we aan de terugreis kunnen beginnen, terug naar huis. Een dag later krijgen we de gewenste uitslag: allemaal negatief getest. Bijna naar huis!

De kinderkleding gaat nu echt gedragen worden

We vertrekken de dag na de uitslag richting luchthaven. Terwijl vader en zoon buiten voetballen en spelen, ben ik de koffers aan het inpakken. Bij het vouwen van de kinderkleding lijkt het nog steeds onwerkelijk: ik ben mama geworden en de kleding gaat nu echt gedragen worden.

Eerste vliegreis

De terugreis verloopt redelijk goed. Om bij de luchthaven te komen moeten we eerst een lange busrit maken. Onze zoon heeft een deel geslapen en in het busje zich best rustig gedragen. De rit duurde 6 uur, een lange zit voor een kind, dus we zijn erg opgelucht dat het goed ging.

Nét voordat we bij het hotel bij de luchthaven waren kreeg ons busje een lekke band. Daar stonden we, net na een bocht langs de snelweg. Het hotel konden we al zien. Terwijl onze zoon en ik achter de vangrail stonden te wachten, verwisselden de chauffeur en mijn de band. De hulp van mijn man was heel welkom, want de chauffeur had niet echt ervaring met het wisselen van een band. Er reisde nog een ander gezin met ons mee, dus beide kindjes konden samen wat spelen.

Écht naar huis

Nog een nachtje in het hotel op de luchthaven en dan zouden we écht naar huis gaan. Die 24 uur samen op één hotelkamer was een uitdaging, want onze zoon zag het als één groot spel: het bed was een trampoline, hij was druk en maakte veel lawaai. We hadden het niet anders verwacht, want we nemen hem mee uit een andere omgeving.

Hij ziet en ervaart zoveel dingen die voor ons heel normaal zijn, maar die hij nog nooit eerder heeft gezien en gedaan. Bij aankomst in het hotel was het een openbaring voor hem: deuren die vanzelf open gaan als je aankomt! Hij heeft er vol bewondering naar staan kijken, onderzoekend hoe zoiets kon en wat er gebeurde als iemand aan kwam. Heerlijk om te zien! Het begin van een wereld die letterlijk voor hem open gaat. We kunnen niet wachten om hem zijn thuis te laten zien.

Lees hier alle voorgaande delen van ‘De weg naar adoptie’