Vanwege onze wens om een adoptiekindje in ons gezin te mogen opnemen, verdiepen we ons in van alles wat met adoptie te maken heeft. Eerder schreef ik al over de tv serie ‘Met Open Armen’ die we volgden. Inmiddels heeft onze boekenkast ook een flinke uitbreiding gekregen. Van adoptieboeken over de procedure, tot opvoedkundige tips en romans.
Opeens is er bericht. Een bericht van aspirant adoptievrienden waarmee we de verplichte cursus in Utrecht (van Stichting Adoptievoorzieningen) hebben gevolgd. Ze hebben een belangrijk bericht gekregen van hun adoptiebureau: er zijn mogelijk kinderen waarvan zij ouders mogen worden! Ongelofelijk om dit te lezen. Een flits van vreugde en blijdschap schiet door me heen, gevolgd door opluchting. Het is begonnen: de eerste buitenlandse adoptie in onze groep lijkt eraan te komen.
Wat een mooie dag als ik dit zo schrijf. Het is nog midden in de winter, maar de zon schijnt. De zon die iedereen letterlijk, maar ook figuurlijk lijkt op te warmen. Mensen komen weer wat vaker naar buiten en de kinderen spelen op straat en op pleintjes alsof het lente is. De planten in de tuin weten ook niet goed wat er aan de hand is, maar ze grijpen hun kans om naar de zon te groeien. Dit is goed te vergelijken met hoe ik me momenteel voel.
Als het moedergevoel eenmaal geboren is, kun je het niet meer tegenhouden. De wens en het gevoel zijn geactiveerd en pauzeren of uitzetten is geen optie. Natuurlijk geldt dit ook voor vaders. Het is immers een oergevoel om voor voortplanting te zorgen, iets dat letterlijk zorgt voor nieuw leven. Als dat gevoel niet ingevuld wordt, roept dit weer vele andere gevoelens op. Gevoelens waar je niet op zit te wachten, maar die zich wel aandienen.
Onze weg naar een gezin is lang. Langer dan een ‘gemiddelde biologische wens’ naar een kindje. In adoptietermen valt onze reistijd nog wel mee, maar zo voelt het niet. Het voelt als een lange weg vol hellingen en bochten die je vaak niet kunt zien aankomen. Elke helling of bocht test je gevoel weer en zorgt voor vragen als ‘wil ik dit wel?’, ‘waarom laat ik me dit zo raken?’, ‘is het normaal om me zo te voelen?’. Elk antwoord brengt me dichter bij de vraag of mijn kinderwens wel groot genoeg is.
De eerste maanden schrik ik van elk geluidje dat mijn gsm maakt. Of er nu een mail binnenkomt of dat er iemand belt. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, wachten we nog steeds op een telefoontje van het adoptiebureau. De spanning stijgt aanzienlijk zodra er een onbekend nummer belt. Dan gaan er duizend-en-een gedachten door mijn hoofd en pak ik met trillende handen op. Helaas word ik vaak meteen uit mijn gedachten gehaald door de stem aan de andere kant van de lijn die duidelijk maakt dat het om een verkoopgesprek gaat over een product dat we ‘echt’ moeten aanschaffen. Vaak controleer ik of mijn gsm wel ontvangst heeft. Zeker als ik naar het buitenland reis voor mijn werk, zorg ik dat zowel mijn werk- als privé-gsm een goed bereik hebben. Het zal toch niet zo zijn dat ik ‘het’ telefoontje ga missen?
Opeens zitten we in een nieuwe fase. In een nieuw stukje waar we nog nooit zijn geweest. We zijn al zo’n eind op weg en toch voelt het einddoel nog ver weg. Ons kindje is nog niet aan ons gematched, dus daar wachten we nu op: het moment dat de telefoon gaat en we het overweldigende bericht mogen ontvangen.
Voordat we zo ver waren moesten er nog wat documenten goedgekeurd worden. En er stond nog een vakantie op de planning. Tijdens die reis kregen we belangrijk nieuws. De vakantie, die al heel speciaal was, kreeg zo een extra gouden randje.
De kogel is door de kerk: we hebben de knoop doorgehakt en besluiten om eind van de week naar de top 3 van landen te kijken waar wij mogelijkheden in zien om een kindje uit te adopteren. Dat betekent dat we het land van onze ‘eerste’ keuze gaan laten vallen: Nigeria. Een lastig besluit, want nu moeten we afscheid gaan nemen van het idee om een Afrikaans kindje te adopteren. Net als we er voor willen gaan zitten, gebeurt er iets onverwachts…
Onze reis naar een gezin is duidelijk een niet te plannen reis met hier en daar scherpe bochten. Toch blijft de wens, ‘het einddoel’, overeind: we willen graag een kindje laten meedelen in ons leven en onze liefde. De situatie in het adoptietraject biedt op korte termijn geen vooruitgang, zoals je in mijn vorige blog kon lezen. Hierdoor zijn we gaan kijken naar andere mogelijkheden om een gezin te vormen, eventuele alternatieven voor adoptie.