Schril contrast – Het bevallingsverhaal van Suzanne

Daar lag ik dan op maandagavond te persen in een ziekenhuisbed met mijn benen in beugels onder fel tl-licht en een gynaecoloog met vacuümpomp tussen mijn benen, ondanks mijn vaste besluit om thuis in een bad te bevallen omringd door mijn man, moeder en de katten.

Zondag zou de verloskundige komen om te strippen, maar ze kwam niet, omdat ze een bevalling in het ziekenhuis begeleidde. De volgende ochtend werd ik teleurgesteld wakker, want met eenenveertig weken was mijn over tijd controle in het ziekenhuis en ik houd niet van ziekenhuizen.

Zwangere vriendinnen

Ik appte mijn eveneens hoogzwangere vriendin om te klagen over de afwezigheid van de verloskundige. Ze was op dezelfde datum uitgerekend als ik en aangezien we beiden in hetzelfde dorp woonden, konden we ook met elkaar mee zeuren over de verloskundigenpraktijk die over tijd gaan doodnormaal vond en wij niet. Een berichtje terug ontving ik niet, maar ik wist dan ook niet dat ze op dat moment in hetzelfde ziekenhuis lag te bevallen met de verloskundige aan haar zij die mij had moeten strippen de dag ervoor.

Het bevallingsverhaal van Suzanne

In het ziekenhuis deed de baby het goed, maar ik wat minder. Mijn bloeddruk was zo belachelijk hoog dat ik niet meer weg mocht uit het ziekenhuis, direct ingeleid moest worden en in het ziekenhuis moest bevallen. Ik was boos en verdrietig, maar gelukkig was daar mijn man die me geruststelde dat alles goed zou komen. Ik kreeg zelfs een kamer met bad.

Ik kreeg oxytocine. Het hormoon Oxytocine maak je aan bij het geven van borstvoeding, of tijdens seks of door gewoon heerlijk te knuffelen. Het is een verlegen hormoon, dat niet van fel licht en vreemde mensen houdt.

De oxytocine die ik kreeg toegediend, bleek wat minder verlegen. Ik had heel snel minimaal zes weeën per minuut, klom uit bad en gaf over naast de wc-pot. De zuster kwam langs om het weg te spoelen en vertelde me dat ik waarschijnlijk vier centimeter ontsluiting had en weer zou moeten overgeven bij negen.

Ik ging op zoek naar houdingen naast bad, in bed, naast bed, in bad. Er zat op een gegeven moment anderhalve minuut tussen de piek van de weeën en ik vertelde Jan dat ik geen rust meer had, niet kon bijkomen en ondanks mijn bevalplan toch echt medicatie wilde. Jan belde de zuster om half vijf. Er was overdracht en om vijf uur zou de verloskundige komen om het verder te bespreken.

Om half 6 zat ik op handen en knieën in bad en kotste de zuster onder terwijl ik mijn eerste perswee meemaakte. Ze vertelde me dat dit onmogelijk was, het was te snel. Pas om kwart voor zes was de verloskundige er. Ze vertelde me dat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. Medicatie was niet meer mogelijk nu. De persweeën zouden maximaal een uur duren zei ze. Na vijf kwartier persen had ik na elke wee kramp in mijn onderrug en bovenbeen.

Geen kracht meer

Ik gaf het op. Onze dochter lag met haar haartjes voor de uitgang, maar kwam niet verder. Het schoot niet op, ik was leeg van de weeënstorm en op van de pijn. De persweeën bleven komen, maar ik kon de kracht niet meer vinden om er gebruik van te maken. De gynaecoloog uit Nieuwegein werd gebeld en die was er vijftien minuten later. De arts vertelde me dat hij me ging helpen, maar dat ik nog steeds 85% van het werk moest doen. Als ik dat niet deed, en de baby er daardoor na vier weeën niet was, zou er een keizersnee komen.

Ik vond hem op dat moment niet aardig, maar zijn woorden hadden wel effect. Bij wee één trok hij met me mee. Bij wee twee zette hij een verdoving en een knip en tijdens wee drie was daar het hoofdje van onze dochter. Jan vertelde me dat ik door moest gaan en ik keek hem aan. Ik zag een urgentie die me tijdens die derde wee nog een keer extra deed persen en daar was ze dan. Op mijn buik. Paars en bebloed. En huilend. Jan knipte na het uitkloppen de navelstreng door.

Tijdens het bewonderen van onze dochter, trok de arts de navelstreng per ongeluk los van de placenta, waardoor hij hem er niet meer uit kon trekken. Hij moest op mijn buik duwen en ik moest nog een laatste paar keer persen om de moederkoek eruit te krijgen. Daarna moest hij gaan hechten. Hij had nog twintig minuten de tijd voor drie laagjes, anders was de verdoving uitgewerkt. Hij deed er drieëntwintig minuten over, maar ik had een baby op mijn buik.

Schril contrast

De volgende morgen kreeg ik een appje van mijn vriendin. Ze was op dezelfde datum als ik bevallen van haar prachtige, stil geboren zoon. Wat een verdriet. Wat een schril contrast met ons geluk.