En toen kreeg ik een zwangerschapspsychose

We hadden alles wat ons hartje begeerde. We waren jong, stapelgek op elkaar en op onze dochter. We hadden een fijne vriendengroep en stonden volop in het leven. We waren gezond en hadden al een tijdje de wens voor een tweede kindje. En toen werd ik zwanger van de tweede! Dat mijn leven er vanaf dat moment nooit meer hetzelfde uit zou zien heb ik toen gelukkig niet geweten.

Het geluk lacht Louisa toe, tot ze een zwangerschapspsychose krijgt. De meest vreselijke gedachten spoken door haar hoofd. Lees hier haar persoonlijk verhaal over haar zwangerschapspsychose.

Die stem

Het was half januari en het was donker en koud. Mijn wekker had ik al enkele keren ‘gesnoozed’ dus ik had haast om naar mijn werk te gaan. Al direct bij het opstaan voelde ik mij vreemd; het was alsof mijn lijf blokkeerde. Mijn hoofd voelde zwaar en loom en al mijn energie voor die dag leek al te zijn verbruikt.

“Je blijft vandaag op je bed liggen! Ze willen jou echt niet als collega. Je bent een heks, een misbaksel en mag vandaag geen plezier beleven.”

Lichtelijk verrast door mijn hersenspinsels bleef ik inderdaad op bed die dag. Morgen zou het vast beter gaan, dacht ik. Maar niets was minder waar. Al bij het opstaan was er gelijk ‘die stem’. Geen échte stem, maar sterke zwaarmoedige neerslachtige gedachten die mijn denken en handelen bepaalden.

“Moet je mij, die verschrikkelijke vrouw in die spiegel, zien. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om zo’n leuke vent aan de haak te slaan? Ach, hij eet heus wel van twee walletjes hoor. En gelijk heeft hij’. Wat een triest figuur ben jij toch he. Schaam je, schaam je diep. Jij mag deze dag niet lachen, hypocriet die je bent.”

De twintigwekenecho

Lichamelijk gezien ging het goed met ons en de 20 wekenecho kwam eraan. Ik was op van de spanning. Ondanks mijn normaal toch gezonde nieuwsgierigheid merkte dat ik, vanaf het moment dat ik de koude gel om mijn buik voelde niet langdurig naar het beeld wilde kijken.

“Ze zien wel afwijkingen bij je kindje, maar dat gaan ze jou echt niet vertellen. Jij verdient het namelijk om heel je leven voor een kindje met een afwijking te moeten zorgen. Je zou eigenlijk tijdens de bevalling dood moeten gaan nadat je dat mooie kindje op de wereld hebt gezet. Dan kan het zich ook niet hechten aan een moeder die niets kan bieden.”

“Zie je nou hoe slecht je bent?”

Constant was er een stem van gedachten in mijn hoofd die me naar beneden wilde halen. De zwangerschapspsychose liet mij de naarste dingen denken. Het was ontzettend vermoeiend om ondanks dat zware hoofd de dagelijkse dingen uit te voeren. Ik lag meer en meer huilend op bed, stopte met werken en at weinig. Mijn gewicht nam nauwelijks toe.

“Zie je nou hoe in en in slecht je bent; jouw kind heeft eten nodig om te groeien en jij blijft op je nest liggen stinken. Jouw baby is beter af buiten je buik bij betrokken artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. Dan maakt jouw kind misschien nog een kleine kans op een leuk leven.”

Mijn baby is beter af zonder mij

Bij de daaropvolgende poli-bezoeken besloot ik om mijn kind de beste kans op een gelukkig leven te bieden. Dat kon onmogelijk bij mij zijn dus moesten wij op een of andere manier los komen van elkaar.

Ik had in de week voor mijn bezoek aan de poli uitgezocht hoe een keizersnede moest worden uitgevoerd en welke spullen ik daarvoor nodig had. Het moest zorgvuldig uitgevoerd worden omdat ik geen schade aan mijn kind mocht toebrengen. Hoe ik er zelf uit zou komen was bijzaak. Zodra de arts de artsenkamer verlaatte haalde ik uit kastjes en laden materialen voor een snelle, steriele en succesvolle zelf uitgevoerde keizersnede. Ik vond mesjes in allerlei vormen en maten, steriele handschoenen, verdoving, gaasjes, spuiten en naalden.

“Eindelijk begin je het een beetje te begrijpen, dom wicht. Misschien zal er nu eindelijk iemand met respect over je praten als je het hebt aangedurfd om je leven te geven voor je kind. Ik weet alleen nu al dat je daar puntje bij paaltje weer op terugkomt. Zo ben jij, een slappeling, een misbaksel. Je gunt je eigen kind niet eens een goed leven!”

Zelfstandig mijn kind op de wereld zetten

Enkele weken later zat ik, zoals alle voorgaande dagen moedeloos op de rand van mijn bed naar mijn afschuwelijke buik te kijken. In een opwelling bedacht ik mij dat ik allerlei steriel chirurgisch materiaal had verzameld. We waren over de vierentwintig weken heen; ons kindje was officieel levensvatbaar. Vandaag zou ik zelfstandig mijn ongeboren kind op de wereld zetten.

Juist op het moment dat ik een chirurgisch mesje tegen de onderkant van mijn buik probeerde te zetten, kwam mijn toenmalige man thuis van zijn werk. Hij schrok zich wezenloos en huilde. We waren het met elkaar eens; ik moest mij op laten nemen op een psychiatrische afdeling. Dit ging zo niet langer.

Horrorfilm door de zwangerschapspsychose

Door mijn zwangerschap konden de artsen echter geen medicatie of andere werkende behandeling tegen de zwangerschapspsychose vinden. Er zouden enorme risico’s voor de baby zijn wanneer het te vroeg geboren zou worden. Artsen vertelden mij dat het zaak was om de tijd tot de bevalling veilig uit te zitten, bij hen op de afdeling.

Omdat ik had gehoopt dat ze me zouden genezen van mijn gedachten was de teleurstelling die ik voelde onbeschrijflijk. Woedend werd ik ervan. Was er dan niemand die mij uit deze horrorfilm door de zwangerschapspsychose kon weghalen?

Niemand ging mij helpen

Zagen ze dan niet dat ik levensgevaarlijk ziek was, en dat er een aanzienlijke kans was dat wij beide vroegtijdig zouden bezwijken, wanneer deze zwangerschap werd doorgezet? Waarom was er geen enkele arts in het academisch ziekenhuis die het voortouw nam om ons te redden?

Niemand ging mij helpen, niemand kon mij helpen, dat was mij bijzonder duidelijk geworden. Ik kon alleen mijzelf helpen, maar hoe? Die dag besloot ik dat ik niemand kon vertrouwen. Dat ik degene moest zijn die voor mijzelf op moest komen, goed dan wel kwaadschiks. Ik wilde de komende weken tot aan de bevalling uitzitten, maar daarna zou ik het heft in eigen hand nemen. Ik zou me nooit meer zo slecht voelen; gevangen in mijn eigen hoofd en lijf.

Denk je aan zelfmoord? Praat erover. Bel 0800-0113 (gratis) of chat via 113.nl. Daar zitten 24/7 mensen voor je klaar, anoniem en vertrouwelijk.