Waarom ik nooit ‘geniet ervan!’ zeg tegen kersverse moeders

Misschien heeft iemand het wel aan me gevraagd in mijn kraamtijd, ik kan het me niet herinneren. Maar ik zal ongeacht schaapachtig hebben gelachen bij de vraag ‘Zit je lekker op je roze wolk?’. Hoe hard ik namelijk ook mijn best deed om me na mijn bevalling zo’n zachte fluffy pastelroze wolk voor te stellen: het lukte niet. De mijne was namelijk matgrijs. Met de nadruk op mat. Een soort dikke grijze deken van mist waar af en toe een zonnestraaltje doorheen piepte. Dat zonnestraaltje was mijn zoon.

Postnatale depressie?

De eerste zes maanden had ik niet door dat ik er middenin zat. Een postpartum depressie, of postnatale depressie, bestaat in vele vormen blijkbaar. Het beeld dat ik had van een postnatale depressie was een moeder die niets voelt bij haar baby.

Daar herkende ik me niet in. Ik voelde liefde voor mijn kind en ik was apetrots op mijn mooie zoon, maar tegelijkertijd was alles grijs, zwaar en moeilijk en ik voelde me eenzaam.

Waardeloze moeder

Ik vond mezelf een waardeloze moeder omdát ik niet op die roze wolk zat. Sterker nog: waar bleef dat moedergevoel? En waarom kon ik niet ‘genieten’, ik had toch alles wat mijn hart begeerde? Wat ik toen niet wist, maar nu wel: een postnatale depressie betekent niet altijd dat je je baby niet leuk vindt. Het kán erbij horen, net zoals gevoelens van angst, snel geïrriteerd zijn, snel boos worden, veel gewichtsverlies en een heleboel lichamelijke klachten. Yup, die kon ik allemaal wel afvinken.

Niet aan tijd gebonden

Maar ik vond mijn zoon prachtig, heel lief en wilde heel graag goed voor hem zorgen. Te goed, soms. Ook is een postnatale depressie niet gebonden aan tijd. Ik kan nog pissig worden als ik ergens lees dat een postnatale depressie zo’n 4 tot 6 maanden duurt. Als je er na 6 klote maanden vanaf bent gekomen ben ik heel blij voor je. Maar het is behoorlijk frustrerend als je er zoals ik (en velen met mij) langer mee worstelt. Wat zou het mooi zijn dat je van tevoren weet: oké, het duurt max 6 maanden en dan ben je ervan af. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

Eenzaam

Toen ik een half jaar na de geboorte van mijn zoon aanklopte bij een psycholoog en zij de diagnose postpartum depressie én ptss stelde, viel er gek genoeg een last van mijn schouders. Ik wist dat ik pas aan het begin stond van mijn herstel, maar alleen al weten wat er aan de hand was zorgde voor opluchting.

Na ruim een half jaar gesprekken en EMDR-sessies kon ik weer zonder steen in mijn maag langs het ziekenhuis rijden, hoefde ik niet meer obsessief schoon te maken en wasjes te draaien, hoefde ik wat minder mijn handen te wassen en lukte het weer om zonder klotsende oksels van angst de deur uit te gaan met mijn zoon. De grijze wolk loste langzaamaan op.

Het was een eenzame tijd waar ik met bijna niemand over heb gepraat destijds. Ik wilde er niemand mee lastigvallen en bovendien schaamde ik me, omdat ik vond dat ik gelukkig moest zijn. Ik had toch een lieve partner en een gezond kind? Dan hoor je gelukkig te zijn. Het heeft dan ook even tijd gekost voordat ik erover kon en wilde schrijven. Nu wil ik me niet meer schamen. Ik weet dat het niet nodig is. Zeker niet nu ik nog steeds niet helemaal ‘gezond’ ben, weer in therapie ben en het fijn blijkt te zijn om er met mensen over te kunnen praten. Maar terug naar die wolk.

Die roze wolk bestaat dus echt

Die ‘ roze wolk‘ waar zoveel mensen het over hebben en waar ik naar uitkeek tijdens mijn zwangerschap, was dus voor mij een mythe. Een tijd lang kon ik het dan ook heel moeilijk geloven als kersverse moeders zeiden dat ze op een roze wolk zaten. Dat er echt moeders zijn die kunnen genieten na de geboorte van hun kind. Ik heb er zelfs eens een sarcastisch ‘goh, dus hij bestaat wél echt?’ uitgegooid toen iemand me vertelde op een roze wolk te zitten. Niet aardig, maar ik kon oprecht niet geloven dat ie bestond.

Nu weet ik dat het echt kan, oprecht genieten van je pasgeboren baby. Niet omdat ik het zelf ervaren heb, maar omdat ik het om me heen heb gezien. En omdat ik het me enigszins kan voorstellen. Maar ik weet ook dat de eerste tijd met een baby gewoon best wel zwaar is, ook als je geen depressie hebt. Omdat je nooit precies weet hoe een versbakken moeder zich voelt, zal ik nooit meer de woorden ‘geniet ervan!’ zeggen bij het nieuws van een nieuwe baby. Ik zeg ‘gefeliciteerd en veel geluk samen’.

Pas als ik iemand letterlijk heb horen zeggen ‘ik zit op een roze wolk!’ zeg ik: geniet ervan. Want dat gun ik iedereen.

Wil je meer weten over (postpartum/postnatale) depressie? Kijk dan op www.mentalhealthfoundation.nl, www.omgaanmetdepressie.nl of www.depressievereniging.nl

Denk je aan zelfmoord? Praat erover. Bel 0800-0113 (gratis) of chat via 113.nl. Daar zitten 24/7 mensen voor je klaar, anoniem en vertrouwelijk.