Wat is een miskraam?

Plus minus één op de vijf zwangerschappen eindigt in een miskraam, maar wat er precies gebeurt in een vrouwenlichaam wordt niet vaak besproken. Wie een miskraam achter de rug heeft, voelt zich heel erg emotioneel en onbehaaglijk. Helaas kan er niets worden gedaan om een miskraam te stoppen nadat het is begonnen. De enige behandeling is om hevig bloeden of een infectie te voorkomen. In dit artikel vindt je enkele richtlijnen wat precies een miskraam is, de symptomen ervan en hoe ga je ermee om op mentaal vlak.

Wat is een miskraam?

Een miskraam is de afbreking van een zwangerschap van conceptie tot zestien weken zwangerschap in Nederland. Dit gebeurt spontaan. Vaak zonder aanleiding. Wereldwijd – volgens de Wereldgezondheidsorganisatie – ligt die periode vast tot twintig weken. De term van een kind dat doodgeboren is, verwijst naar een levenloze foetus na een aantal weken zwangerschap. In de medische wereld wordt het officieel abortus genoemd, omdat abortus letterlijk betekent dat een zwangerschap wordt beëindigd, hetzij opzettelijk of niet opzettelijk. De meeste stopzettingen van zwangerschappen komen voor in de eerste twaalf weken van de zwangerschap, tussen de twee en drie maanden van de zwangerschapsperiode.

Komt een miskraam regelmatig voor?

Miskramen komen regelmatig voor en zijn geen uitzonderingen. De meeste miskramen komen heel vroeg in de zwangerschap voor dat een vrouw niet eens in de gaten heeft dat ze gaat bevallen. Het is daarom ook moeilijk te berekenen hoeveel miskramen op jaarbasis plaatsvinden. In Nederland wordt geschat dat ongeveer 25.000 vrouwen per jaar dit overkomt. Van zwangerschappen die geweten zijn, eindigt ongeveer tien tot twintig procent in een miskraam.

Hoe worden miskramen veroorzaakt?

Het overgrote deel van de miskramen wordt veroorzaakt door problemen die maken hebben met de genen, die voorkomen dat een baby zich normaal ontwikkelt en na de geboorte overleeft. Deze fatale genetische fouten hebben niets te maken aan genetische problemen bij de aanstaande moeder. In sommige andere gevallen kunnen medische aandoeningen of bepaalde ziekten aan de basis liggen van een miskraam. Aanstaande moeders met aandoeningen van de schildklier of diabetes patiënten vertonen een groter risico om een miskraam te ontwikkelen. Daarnaast kunnen infecties zich verspreiden naar de placenta waaronder enkele virale ontstekingen. Volgende risicofactoren kunnen een miskraam veroorzaken:

• Vrouwen op hogere leeftijd vanaf 35 jaar
• De vrouwen die roken
• Consumeren van alcohol van matig tot hoog
• Problemen met de baarmoeder
• Een blootstelling aan straling
• Wie al eerder met een miskraam werd geconfronteerd
• Vrouwen met extreme gewichten: iemand die een BMI dat lager is dan 18,5 of meer dan 25
• Drugs, al is het maar in kleine hoeveelheden

Hoe stel je een miskraam vast: symptomen

Pijn aan de bekken en vaginale bloedingen zijn de kenmerkende symptomen. Alle bloedingen van de vagina moeten worden onderzocht tijdens de zwangerschap. Bloeden tijdens de eerste twaalf weken van de zwangerschap is overigens heel gebruikelijk en duidt in de meeste gevallen niet op een miskraam. De pijn is meestal krampachtig. Het kan gaan en komen of de hele tijd aanwezig zijn. Het aantal bloedingen en de hoeveelheid ervan hangen niet altijd samen met de ernst van de situatie en een miskraam kan gepaard gaan met bloedingen die kan schommelen tussen mild en ernstig.

De diagnose van een miskraam

Meestal wordt een echografie gemaakt wanneer een vrouw de symptomen van een miskraam vertoont. De echografie kan vastleggen of de zwangerschap probleemloos verloopt en of er een hartslag van de foetus aanwezig is. De bloedgroep van de moeder moet ook worden nagecheckt op het moment van een miskraam zodat men het ziektebeeld onder controle blijft houden.

Wat zijn de behandelingen na een miskraam

Er zijn geen gespecialiseerde behandelingen die een miskraam kunnen tegen houden. De meeste vrouwen worden geadviseerd om volledige bedrust te nemen, zich voorlopig van seksuele activiteit te onthouden en alle fysieke seksuele standjes te beperken totdat er geen pijnscheuten meer aanwezig zijn. Zodra de miskraam optreedt, zijn er geen behandelingen meer aan de orde. In de meeste gevallen bij een miskraam, is er geen behandeling vereist. Tenzij nog steeds hevige pijn en krampen optreden of ernstig bloedverlies wordt vastgesteld. Als een miskraam zich niet ontwikkelt tot spontane verwijdering van alle zwangerschapsweefsel uit de baarmoeder, wordt een procedure uitgevoerd die bekend staat als curettage. Het resterende zwangerschapsmateriaal wordt dan verwijderd. Als een miskraam het gevolg is van een ontsteking, wordt een behandeling met antibiotica gegeven. Een miskraam komt zo vaak voor dat er meestal geen speciale testen worden gedaan. Voor koppels die twee miskramen of meer achter de rug hebben, kunnen eventueel anatomische, genetische of hormonale problemen worden gediagnosticeerd. De meeste artsen bevelen de evaluatie van het koppel aan na de tweede miskraam, vooral als de vrouw een hogere leeftijd heeft dan 35 jaar.

De zwangerschappen in de toekomst na een miskraam

De meeste vrouwen die een miskraam krijgen, hebben bij een volgende zwangerschap meer kans op een nieuwe afbreking van de zwangerschap. Over het algemeen is het gevaar op herhaling bij vrouwen die eerder een miskraam opliepen, ongeveer één op zeven. De meeste vrouwen hebben opnieuw hun menstruatie binnen vier tot zes weken.