Help, ik ben zwanger! – Wat te doen bij bevallingsangst?

9 maanden geleden deed ik een zwangerschapstest. En ja hoor.. hij was positief! De meeste vrouwen zullen waarschijnlijk een gat in de lucht springen. Ik was natuurlijk ook blij, maar ik dacht meteen: ‘O nee, nu gaat Het gebeuren!’ Ik dacht direct aan de bevalling. En aan de mogelijke pijn van weeën. Deze gedachten hielden me direct bezig in plaats van dat ik blij was dat we een kindje zouden krijgen. Mijn bevallingsangst stond op de voorgrond.

Ik was bang voor het grote onbekende. ‘Kan ik wel een kind baren?’ Ik was bang dat ik het persen tegen zou gaan houden, waardoor het kindje er niet uit zou kunnen komen. En ook de medische ingrepen die eventueel konden gaan plaatsvinden. Daar moest ik maar niets van hebben! Met deze gedachten begon mijn grote avontuur….

Wat is bevallingsangst?

Wanneer je last hebt van bevallingsangst (of Tokofobie), is de angst voor jouw bevalling zo groot dat je er elke dag mee bezig bent. Het heeft een negatieve invloed op je dagelijks leven. Bevallingsangst komt naar schatting voor bij 5% tot 15% van de zwangere vrouwen en je bent dus zeker niet de enige die hier last van heeft.

Bevallingsangst komt voor in allerlei verschillende vormen. Je kunt bang zijn voor pijn van de bevalling, een knip of een keizersnede. Maar je kunt ook angstig zijn voor de gezondheid van je baby of van jezelf. Het is belangrijk om je angst bespreek te maken. Je kunt dan op een goede manier begeleiding en hulp krijgen om met je bevallingsangst om te gaan.

Symptomen bevallingsangst

Als je last hebt van bevallingsangst of tokofobie, kun je last hebben van de volgende symptomen:

• Piekeren en negatieve gedachten
• Niet over de bevalling willen praten en er niet van kunnen genieten
• Concentratieproblemen
• Last van stress en paniekaanvallen
• Slecht slapen
• Nachtmerries
• Somberheid en neerslachtige gevoelens

Als je last hebt van bevallingsangst of tokofobie kun je ook meer last hebben van zwangerschapskwaaltjes.

Schaam je niet – maak je bevallingsangst bespreekbaar!

Al bij de eerste afspraak bij de verloskundige heb ik mijn bevallingsangst gelijk bespreekbaar gemaakt. Ik dacht, het kan maar bekend zijn dat ik hiermee zit. Door mijn angstige gedachten uit te spreken, gaf zij aan dat de cursus mindful bevallen wellicht iets voor mij zou zijn. Op dat moment had ik geen idee wat dat mij ging brengen. En wat is mindfulness überhaupt? Maar goed, ik vind het belangrijk om ergens voor open te staan als iemand mij dat adviseert, dus ik ging ervoor! Op deze manier hoopte ik dat mijn zwangerschapsperiode een stuk relaxter zou gaan worden.

Mijn eerste kennismaking met mindfulness

Bij mindfulness gaat het erom dat je bewust in het hier en nu leeft en niet met negatieve gedachten terugdenkt aan het verleden of piekert over de toekomst. Bij mij ging het mis met piekeren over de toekomst. Elke keer kwamen er weer gedachten naar boven over de bevalling. Een gebeurtenis die pas over heel wat maanden ging gebeuren. Maar toch.. mijn bevallingsangst hield me toen al elke dag bezig.

Tijdens het oefenen met mindfulness ging ik beter naar mijn lichaam luisteren. Ik voelde beter aan hoe ik me op dat moment voelde en wat ik nodig had om me beter te voelen. Zo nam ik op een gegeven moment meer rust, omdat ik merkte dat ik als een tornado soms door het leven ging maar eigenlijk rust nodig had. Wat was dat heerlijk zeg! Dat moest ik vaker doen, dacht ik.

Dat was mijn eerste positieve ervaring van mindfulness. Ik vroeg me alleen wel af hoe ik dit moest gaan inzetten voor mijn bevalling en hoe ik mijn bevallingsangst kon bedwingen.

De ijsklontjes oefening, een grote openbaring!

Bij het verdere oefenen kwam ik erachter dat het vooral de gedachten zijn die je angstig maken en meer pijn oplevert. Zo was er een oefening met ijsblokjes. Die zal ik nooit meer vergeten. De eerste keer dat ik de oefening deed, moest ik een paar ijsblokjes 1 minuut vasthouden en vervolgens weer op tafel leggen. Dit deed ontzettend pijn in mijn handen. Ik kon alleen maar naar mijn stopwatch kijken en hopen dat de tijd sneller zou gaan.  Ik hield het geen 20 seconden vol. Bij de tweede keer kreeg ik de opdracht om mijn gedachten ergens anders op te laten focussen, bijvoorbeeld op mijn ademhaling.

En wat er toen gebeurde… Ik hield het nu zomaar ineens 50 seconden vol zonder al te veel pijn! Die laatste 10 seconden waren dan ook nog wel te doen. Wat bijzonder dat ik dezelfde ijskoude blokjes in mijn handen had, maar de pijn nu zoveel anders had ervaren. En toen snapte ik precies hoe het zou gaan werken tijdens de bevalling. Je moet ‘gewoon’ niet aan het pijnlijke gebied denken. Helaas is dat niet wat je even ‘gewoon’ doet. Dit moet je echt oefenen, oefenen en nog eens oefenen!

Mijn gedachten waren niet bij mijn ‘oorlogsgebied’

En toen was het moment. Op woensdagavond kwamen de eerste weeën opzetten. Ik moest even schakelen, maar al gauw wist ik mijn ademhalingsoefening toe te passen. Natuurlijk was het hele proces niet geheel pijnvrij, maar ik kon het wel goed volhouden. Bij de 6 cm ontsluiting had ik wel even een twijfel of ik het nog vol zou houden zonder pijnstilling. Maar uiteindelijk ging ik toch door. Door met focussen op mijn ademhaling. Alles sloeg ik af: slokje water, koud washandje etc. Ik was een en al gefocust.

Mijn gedachten waren gelukkig niet bij mijn ‘oorlogsgebied’. Ik had geen angstige gedachten over medische ingrepen, of ik het wel of niet zou kunnen. Nee, ik focuste volledig op mijn ademhaling en luisterde goed naar de verloskundige wat ik moest doen. En wow, na 2 uur en 9 minuten persen (achteraf denk je; ‘hoe dan?’) kwam hij dan eindelijk ter wereld. Meneer zat met zijn handje bij zijn hoofd, waardoor bleek dat de bevalling niet wilde vorderen. Ik heb volgens mij wel 100 keer in het ziekenhuis gezegd: ‘Ik ben zo ontzettend trots op mijzelf. Het is me ondanks mijn bevallingsangst gewoon gelukt!