De weg naar adoptie #16: Rollercoaster

We hadden verwacht dat de komende maanden een stuk rustiger zouden gaan verlopen. Helaas blijkt dat we in een rollercoaster zitten waarvan we niet wisten dat we erin zijn gestapt. Wachtend op de volgende matchingsronde blijkt dat ons adoptiebureau (vergunninghouder) groter nieuws voor ons heeft..

Ik schrik als ik de eerste zin lees

Op een rustige werkdag check ik tussendoor mijn mail. Toevallig net een taak afgerond, dus kon ik 5 minuutjes wegdromen bij mijn mail en andere social media updates. Tot mijn grote verbazing zie ik een mail van ons adoptiebureau met als onderwerp ‘aankondiging’. Aangezien we niets verwachten van een jubileum of een ander positief bericht, voel ik gelijk dat dit serieus nieuws gaat zijn.

Ik neem een slok van mijn thee en schrik als ik de eerste zin lees: ze gaan ermee stoppen. Wat? Hoe dan? En vooral: wanneer? Gedachten die in een milliseconde door mijn hoofd schieten. Wat moeten wij dan? Verder lezend kom ik erachter dat ze over een klein jaar gaan stoppen. Of en hoe er een overdracht zal zijn voor de wachtenden ouders die nog geen match hebben gehad tegen die tijd is onduidelijk.

Wow, daar moet ik nog maar niet te veel aan denken. In een klein jaar kan immers heel veel gebeuren… Zowel positief als negatief.

Even afleiding

Mijn thee is nog niet helemaal op als ik toch even verder mijn social media berichten bekijk. Ik probeer de gedachten van een adoptiebureau dat ermee stopt te parkeren voor na het werk. Er is nu immers niets aan doen. Via facebook word ik verblijd met een bericht van het weeshuis uit Afrika. Ze delen een update van een aantal maanden. Deze berichten zijn heel fijn om te lezen: gevoelsmatig ben je heel nauw verbonden met de mensen daar en je krijgt inzicht in wat er speelt en wat belangrijk is.

Wacht, lees ik dat nou goed?

De update start met een overzicht in getallen: het aantal interlandelijke adopties is vrij laag, maar het aantal kinderen die er nieuw onderdak hebben gevonden is wel wat hoger. Verder lees ik nog wat leuke nieuwtjes, totdat ik bijna onderaan de berichten mijn oog laat vallen op korte stukjes waar ze aandacht voor vragen.

Wacht, lees ik dat nu goed? Nee, dat kan niet. Even opnieuw. Maar het staat er echt: door de verlengde winter is er een behoorlijke achterstand ontstaan bij de rechtbank. De impact op de adoptie-uitspraak staat er meteen bij. Er zijn momenteel 8 kindjes die gematched zijn aan hun ouders (of mooier gezegd hun ‘forever families’) en door de vertraagde uitspraak van de rechtbank kunnen kindje en ouder(s) niet worden samengebracht. Jeetje, wat heftig. Maar liefst 8 kindjes en 8 gezinnen die elke dag aftellen om samen te zijn, maar door de kracht van moeder natuur en een vleugje cultuur of misschien wel politiek niet samen kunnen worden gebracht.

Déjà vu

Nu lijkt het probleem van een organisatie die ermee stopt ineens een klein heuveltje in plaats van een grote berg. Nadat ik het bericht over de vertraging van de rechtbank heb gelezen, merk ik dat ik een soort déjà vu-gevoel krijg. We hebben in Nigeria al iets soortgelijks meegemaakt in Nigeria. Hier was er geen vertraging bij de rechtbank, maar een stop aangezien er geen paspoorten voor adoptie werden afgegeven. Destijds heeft ons dat belemmerd bij de intake en hebben we een dikke 3 maanden afgewacht. Gelukkig kwam er na die stilstand de vraag om voor een ander Afrikaans land te gaan en konden we weer gaan bewegen.

Een leven zonder kindje?

Met heel mijn hart hoop ik dat de achterstand snel wordt weggewerkt zodat deze families samen mogen komen en hun toekomst als gezin kan starten. Daarbij zit ook een egoïstisch deel, want weer een stop in adoptieland zou onze droom wel eens in duigen kunnen laten vallen. Een scenario dat nog nooit echt ruimte in mijn gedachte heeft gekregen: een leven zonder kindje, zonder gezin van drie.

Voor het eerst laten we de gedachte van een toekomst zonder kindje binnen komen. Het voelt leeg. Letterlijk voel ik ruimte, maar ook ongemak. Een idee waar ik zeker veel moeite mee zal hebben om te kunnen accepteren.

Chocola

Zover is het nu nog niet. Even terug naar de realiteit. Er is op korte termijn – voor ons – nog geen zekerheid of duidelijkheid. Dat houdt in dat er nog een kans is op een kindje. Met die gedachte probeer ik zowel de slaap te vatten als de ochtend te starten. Mijn gevoelens op papier zetten brengt wat rust.

Vandaag maar extra lief voor mezelf zijn gaat er door mijn gedachten terwijl ik de chocolade uit de lade haal. Het lost niets op, maar verzacht even de pijn een beetje. Er zijn veel ergeren dingen dan wat extra chocolade zo nu en dan bedenk ik me terwijl het volgende blokje in mijn mond verdwijnt.