Wil je je vruchtbare dagen en ovulatie berekenen? Lees dan snel verder voor meer informatie en gebruik onze gratis tool om je vruchtbare dagen te berekenen.
Onze weg naar een gezin is lang. Langer dan een ‘gemiddelde biologische wens’ naar een kindje. In adoptietermen valt onze reistijd nog wel mee, maar zo voelt het niet. Het voelt als een lange weg vol hellingen en bochten die je vaak niet kunt zien aankomen. Elke helling of bocht test je gevoel weer en zorgt voor vragen als ‘wil ik dit wel?’, ‘waarom laat ik me dit zo raken?’, ‘is het normaal om me zo te voelen?’. Elk antwoord brengt me dichter bij de vraag of mijn kinderwens wel groot genoeg is.
Een glimlach op mijn gezicht
Hoe weet je dat je écht een kindje wilt? Dat je echt een gezin wilt stichten met alle leuke en mooie momenten, maar ook de verantwoordelijkheid en uitdagingen die op je pad komen? Een pasklaar antwoord heb ik niet, helaas. Wel spreek ik uit ervaring dat de behoefte aan het delen van je liefde, het doorgeven van alle mooie dingen in het leven, het laten opgroeien en het opvoeden van een mooi mensje mij veel energie geeft. Dit zijn gevoelens die me laten inzien dat ik zeker een gezin wil, dat ik moeder wil worden, dat ik door wil zetten in het adoptieproces. Het geeft kracht om te beseffen dat je deze gevoelens hebt. Het tovert een glimlach op je gezicht op momenten waarbij glimlachen niet de eerste emotie is die opkomt. Het geeft energie als het wat moeilijker gaat.
Onzichtbare kinderwens
De wereld om ons heen lijkt zich vaak niet bewust te zijn van de impact van het adoptieproces. Natuurlijk spreek ik hier niet over de mensen die dicht om ons heen staan. Helaas zijn zij vaak te betrokken in deze rollercoaster van emoties. De buitenwereld wat minder. Veel is gericht op de roze wolk van een zwangerschap: van zwangerschapskleding tot babykleding, tot en met yoga en andere ‘fit-mom’-groepjes die zich graag op zondagochtend in het zweet werken. Op sommige momenten valt dit vrij zwaar. Je kijkt toe naar iets waar je dolgraag aan mee wilt doen. Je wilt óók constateren dat je broek niet meer past en je nu echt een zwangerschapsbroek aan moet, dat de bh-maten steeds kleiner lijken te worden, zelfs dat de buurman tijdens het uitlaten van zijn hond je ziet zwoegen op zondagochtend om weer een beetje in vorm te komen. Want de wens is er en wordt alleen maar groter, alleen de invulling is anders. En dat woordje 'anders' houdt veel in. Mensen die je op een feestje vragen ‘oh, gaan jullie adopteren?’ terwijl ze het al een aantal jaren geleden wisten, verbaast me zo nu en dan nog eens. Van veel dingen die bij een biologisch traject horen, is bij adoptie geen sprake. De vanzelfsprekendheid is er vanaf. De tijd dat we wachten op het telefoontje is niet zichtbaar, de draagtijd is doorzichtig. Misschien is dat nog wel het grootste contrast: het is niet zichtbaar, niet tastbaar, niet op te merken.
Eindelijk mijn gevoel toelaten
In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik besloten heb om de gevoelens rondom de kinderwens wat meer toe te gaan laten. Het heeft me veel meer gedaan dan dat ik van te voren kon inschatten. Ik heb een intrinsieke moeheid ervaren, een uitgeputheid vanwege het lange doorgaan en het wegdrukken van gevoelens. Ontzettend heftig was dit om mee te maken. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn man en alle lieve familie en vrienden om me heen. Gelukkig was er heel veel begrip. Veel begrip dat me heeft geholpen in het stuk erkenning: dit traject is heel moeilijk en zwaar en mijn gevoel hierin mag er zijn, wat dat ook is.
Klaar voor een gezin
Na deze intense tijd is er gelukkig weer balans in gekomen. Het heeft even geduurd, maar ik zie gelukkig de zon weer schijnen en voel dat ik emotioneel weer de oude ben. Het was helaas onvermijdelijk om dit door te maken, maar ik ben opgelucht dat ik het ervaren heb. Dit heeft me dichter bij mijn gevoel gebracht, veel dichterbij dan dat ik lange tijd heb kunnen zijn. Nu ligt de focus op het vasthouden hiervan. Het is zo fijn om je eigen gevoel te ontdekken en ernaar te kunnen handelen. Dat gun ik iedereen. Om terug te komen op de beginvraag -of mijn kinderwens groot genoeg is- kan ik antwoorden dat deze enorm groot is en elke dag blijft groeien. Van anonieme telefoontjes schrik ik niet meer, maar blijf ik elke keer stiekem hopen dat we ‘het’ goede nieuws gaan krijgen, dat ons gezinsleven mag gaan starten. Ik ben er in elk geval helemaal klaar voor.
Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem. Lees alle delen van ‘de weg naar adoptie’: Deel 1: in blijde afwachting Deel 2: we zijn goedgekeurd! Deel 3: de kinderkamer inrichten, blauw of roze? Deel 4: de intake bij het adoptiebureau Deel 5: Onze wens even pauzeren Deel 6: Alternatieven voor adoptie Deel 7: Een plotselinge wending Deel 8: Wachten op het telefoontje Deel 9: Spanning bij ieder telefoontje Deel 11: De feestdagen door zonder kinderen Deel 12: Een nieuw jaar met hopelijk nieuwe kansen Deel 13: Adoptiewereld in beweging Deel 14: Boeken over adoptie Deel 15: Op zoek naar kracht en energie