Wat een mooie dag als ik dit zo schrijf. Het is nog midden in de winter, maar de zon schijnt. De zon die iedereen letterlijk, maar ook figuurlijk lijkt op te warmen. Mensen komen weer wat vaker naar buiten en de kinderen spelen op straat en op pleintjes alsof het lente is. De planten in de tuin weten ook niet goed wat er aan de hand is, maar ze grijpen hun kans om naar de zon te groeien. Dit is goed te vergelijken met hoe ik me momenteel voel.

Uitslapen in het weekend

In mijn vorige blog, De feestdagen door zonder kinderen, gaf ik aan dat het een heftige tijd was geweest met allerlei intense (moeder)gevoelens. Het lijkt dat door het uiten van deze emoties en het erover praten, dat het rustiger wordt. Het gemis van een gezin, van een kindje, dat blijft. Maar het wordt wat draaglijker. Nog steeds kijk ik in de agenda en zie ik de dagen voorbij gaan in de hoop dat de dag erna ‘het’ telefoontje van het adoptiebureau mag komen. Maar in de tussentijd geniet ik van de mooie en vooral de kleine dingen in het leven. Het uitslapen in het weekend (sorry, ouders met jonge kinderen!) is echt genieten. Ik zou het zo inruilen, maar nu het niet anders is kan ik er ook meer van genieten.

Met open armen

Natuurlijk blijft het een leven een achtbaan. Soms zijn er bochten waarvan je weet dat ze eraan komen, maar toch sneller bij je zijn dan dat je verwacht. Je wordt verrast met iets. Zo ook bij ons een paar weken geleden. We hadden een rustige ochtend gehad en genoten van allerlei mooie verhalen van de serie ‘Met Open Armen’ waarbij de reis naar een adoptiekindje gevolgd wordt door Natascha Froger. Ontzettend mooi en ongelooflijk herkenbaar. We leefden ons helemaal in over hoe het bij ons zou gaan zijn.

Genieten zonder zwangerschapskwaaltjes

Vrij onverwacht kregen we een berichtje van een familielid waar we veel contact mee hebben met de vraag of we die avond thuis waren. Ze hadden nieuws. Het kost voor ons beiden nog minder dan een seconde om te bedenken wat het nieuws zou kunnen zijn. Het nieuws is supermooi en bijzonder: er is een tweede kindje op komst. Een tweede wonder dat in hun gezin mag komen en mag gaan genieten van al het moois dat het gezin en hun leven kan bieden. Nu kan ik vertellen dat het ons niet veel deed, maar dan zou ik liegen. We waren er even niet op voorbereid en dat heeft wel even wat met ons gedaan. Gelukkig konden we ons beide vrij snel erna herpakken en ook blij zijn voor de ander, want het is immers ontzettend mooi en vrolijk nieuws.

Inmiddels zijn we er volledig aan gewend. Ook al zijn wij niet zwanger, toch kunnen we zo een beetje meegenieten en dromen zonder alle minder prettige zwangerschapskwaaltjes te voelen. Dat is een soort luxepositie. En aan ruimte in ons hart is geen gebrek. We merken dat we zelf ook al bijna niet kunnen wachten totdat hun kindje er is. Een kindje dat volop van onze liefde en aandacht mag genieten.

Mooi moment

Ondertussen is het vrij rustig in de adoptiewereld. Een paar maanden geleden is er bij kennissen een kindje met haar mama thuisgekomen. Zo ontzettend mooi om dat te mogen volgen. Alle stapjes die zij maken hopen wij ook te gaan mogen maken. Daarbij zijn we ook al op bezoek geweest en mochten we genieten van het mooie gezin.

Als aspirant-adoptieouder let je op veel dingen. Je weet namelijk door de cursussen van Stichting Adoptievoorzieningen dat je een adoptiekindje – zeker in het begin – niet zomaar oppakt of iets geeft. Het belang van een goede hechting aan de ouder(s) staat voorop. Dit zorgt er ook voor dat je je zelf iets anders gedraagt dan bij een biologisch kindje. Je bent je nu meer bewust van de band die er tussen kindje en ouder(s) gaat groeien.

We vinden het heel fijn om dit mee te maken, want zodra er bij ons een adoptiekindje in het gezin komt, zullen we dit ook van anderen gaan vragen. We zullen er alles aan gaan doen om de hechting zo goed mogelijk te laten verlopen. Het was heel prettig om te zien dat dit prachtige kindje helemaal op haar moeder was gericht. Geen seconde werd moeder uit het oog verloren. Na een paar minuten was het kindje ontdooid en kwam er contact met ons. Er werden dingen aangereikt naar ons en zo hebben we, zij het een beetje op afstand, kunnen spelen.

Dankbaar

Zulk soort momenten geven ons veel energie en kracht. Kracht om weer verder te kunnen en het wachten weer even iets draaglijker maken. Want de beloning aan het eind is het meer dan waard om te wachten. We zijn dankbaar voor de fijne en lieve mensen om ons heen die ons in dit bijzondere proces steunen, die ons aanhoren als het even minder gaat en die interesse tonen om zo het onderwerp op tafel te brengen. Heel fijn, want zonder de mensen om ons heen was deze reis een stuk moeilijker. Bij deze: bedankt lieve familie en vrienden!

Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem.

Lees alle delen van ‘de weg naar adoptie’:

Deel 1: in blijde afwachting

Deel 2: we zijn goedgekeurd!

Deel 3: de kinderkamer inrichten, blauw of roze?

Deel 4: de intake bij het adoptiebureau

Deel 5: Onze wens even pauzeren

Deel 6: Alternatieven voor adoptie

Deel 7: Een plotselinge wending

Deel 8: Wachten op het telefoontje

Deel 9: Spanning bij ieder telefoontje

Deel 10: Is mijn kinderwens wel groot genoeg?

Deel 11: De feestdagen door zonder kinderen

Deel 13: Adoptiewereld in beweging

Deel 14: Boeken over adoptie

Deel 15: Op zoek naar kracht en energie