De weg naar adoptie #17 - Update van het adoptiebureau - Meer Voor Mama’s

Zondagochtend en ik besluit gaan hardlopen. Mijn hoofd zit wat vol en mijn lijf kan weer een extra boost gebruiken. Om mijn inspanningen bij te houden besluit ik een hardloopapp te downloaden. Als blijkt dat ik de e-mail voor het resetten van mijn wachtwoord niet ontvang, controleer ik mijn spam-map. Geen e-mail van deze fijne app, maar mijn oog valt meteen op een mail van ons adoptiebureau. Al trillend ga ik toch even zitten. Deze informatie is zo belangrijk voor ons. Hoe komt die zomaar in de ongewenste e-mail folder terecht?

Een match?

Ik lees vluchtig door de mail heen. En dan nog maar even opnieuw. Er blijkt een matchingsronde te zijn geweest, iets eerder dan wij hadden verwacht, op basis van een contact in Afrika. Het is al super dat er een ronde is geweest, gezien de achterstand van de rechtbank. Maar nu blijkt er meer goed nieuws, tenminste: mogelijk goed nieuws.

Er is een match toegekend aan Nederland. ‘Wow, zou het dan voor ons zijn?’ schiet er door mijn hoofd. Ik druk die gedachte even weg en lees verder. De informatie van het kindje is niet helemaal compleet aangeleverd. Daarom kan het adoptiebureau niet inschatten of de match een ‘goede match’ is op basis van de huidige gegevens. De ontbrekende informatie wordt aangeleverd, maar aangezien hier een aantal feestdagen tussen vallen, duurt dit een kleine vier weken. Na deze periode kan pas besloten worden of de match terecht is. Mocht deze ‘goed’ zijn, dan wordt – zoals bij alle adopties – het ministerie ingeschakeld om dit nogmaals te controleren en de aspirant-adoptieouders te keuren. Hier zal dus ook nog enige tijd over heen gaan.

Stel dat…

Ik geloof mijn ogen niet. Zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg. Emoties overvallen me. De gedachte ‘stel dat het onze match is’ roept veel enthousiasme en warme gevoelens op. Er zijn momenteel 3 stellen op de wachtlijst. Dus er is iets meer dan 33% kans dat wij de gelukkige ouders van dit kindje mogen worden. De 2/3 kans dat wij het niet zouden zijn kan ik niet goed toelaten.

Manlief is aan het werk. Ik stuur hem de berichten door. Omdat hij niet binnen vijf minuten reageert op mijn appjes, bel ik hem. Als twee verliefde tieners op een roze wolk beleven we de dag. Heerlijk om even weg te dromen bij de gedachte dat we ouders zouden mogen worden. Alle passie rondom het ouderschap komt boven drijven en drukt het lange, slopende wachten wat naar de achtergrond.

De laatste reis met z'n twee?

Maandagochtend ga ik naar het werk. Er staat veel op de werkagenda, maar het belangrijkste voor mij is om met het adoptiebureau te bellen. Ik zoek een rustig kamertje op en neem de opgestelde vragen door. Mijn stem blijft wat trillen van de spanning. Zouden ze me iets meer kunnen vertellen? De dame die me te woord staat is heel professioneel en vriendelijk. Er is niets te merken dat het zij nu al meer weten, of dat wij als ouders gematched zouden zijn. Ook laat ze niets los op de vraag of de match niet voor ons zou zijn. Ze legt me heel rustig uit dat het dossier van het kindje leidend is over de beslissing of de match goed is en of de match goed is voor de voorgestelde ouders. Heel begrijpelijk, ook dat ze niets hierover loslaten. Stel je voor dat ze vertellen dat wij het zouden worden en dan blijkt het dossier iets te bevatten dat voor ons een grens over gaat met betrekking tot special needs. Dan stort je wereld nog verder in.

Ik druk haar op het hart dat we graag meedenken als de special needs net buiten onze opgestelde en goedgekeurde special needs vallen. Het zou dan om een ‘polsing’ gaan waarin we eerst in de medische gegevens zouden duiken. Ook onze vakantie die gepland staat twee weken nadat er meer bekend gemaakt kan worden bespreken we. Hebben jullie een annuleringsverzekering waar adoptie onder valt? Ja, die hebben we. Nadat we het gesprek laten bezinken en verder bespreken, besluiten we de geplande vakantie te verplaatsen. We willen geen ‘risico’ lopen en deze keer zou het om een zeer positief risico gaan. In de wachtperiode gaan we toch even weg en dan breiden we deze vakantie iets uit. Het zou de laatste reis met ons tweeën kunnen worden. Die gedachte bezorgt me kippenvel.

Dankbaar voor die hardloop-app

Oh ja, van het hardlopen is er niets terecht gekomen die zondag. Dankbaar ben ik de hardloopapp voor het uitblijven van de mail. Het heeft me zelfs gevoelsmatig ondersteboven gebracht. Een stukje van de ‘roze wolk’ blijf ik bij me houden komende weken en gaat zelfs mee op vakantie, tot het moment dat we van het adoptiebureau meer informatie ontvangen. Heerlijk, dat neemt niemand me af deze dagen.