De weg naar adoptie #18 - Harde landing - Meer Voor Mama’s

Een spannend en goed begin van het nieuwe jaar: begin januari op vakantie, wie wil dat nou niet? Heerlijk om even weg te zijn van de kou in ons land, maar nog beter om even afleiding te hebben van de adoptie-spanning. Zoals ik in blog 17 schreef, hangt er een match in de lucht en misschien zijn wij wel de gelukkige mensen die ons binnenkort ouders mogen gaan noemen!

Terug met ons kindje

Onze vakantie vliegt voorbij. We hebben een rondreis gepland met veel indrukken, waardoor onze aandacht goed wordt afgeleid. Beide merken we dat er veel spanning in ons lijf zit. Soms is het korte momenten minder goed te voelen, zoals een relaxte strandmiddag met een bloedmooie zonsondergang. Heel fijn om weer even met ons tweeën lol te maken, ons zelfs een beetje kind te voelen in een attractiepark. We beslissen nog voor de terugvlucht dat we graag terugkeren naar Florida, maar dan met ons kindje. Als hij of zij oud genoeg is om ook wat meer van de natuur en cultuur mee te krijgen, zien we ons gezin hier al lopen en ontdekken. Als de purser ons vertelt dat de terugvlucht korter is, voelt dat fijn. Het lijkt erop dat we iets sneller thuis zijn. Niet dat we graag naar huis willen, maar mocht het zo zijn dat ons adoptiebureau belt, dan kunnen we sneller bij hen zijn om de match te bespreken. Dat is onze drive, de enige die we hebben.

De dag na thuiskomst moet ik weer werken. De jetlag lijkt mee te vallen, maar mijn emoties daarentegen niet. Frustratie, ongeduld, irritatie en teleurstelling zijn de grootste aanwezigen op die dag. Blij dat ik vanuit huis werk en me in de pauzes kan uiten. Even stoom afblazen om de dag door te komen. Gelukkig is het de dagen erna wat minder heftig. Ik merk wel dat ik mijn mail (en nu ook mijn ‘spam-folder’) meerdere keren per uur check. Ik word er zelf zenuwachtig van. De batterij van mijn gsm maakt overuren en moet dan ook steeds worden bijgeladen. Na een aantal dagen stel ik mijn man voor om het adoptiebureau te bellen. We willen graag tactisch te werk gaan en natuurlijk niet te vaak bellen, want we hebben tenslotte maar één vraag die steeds terugkeert. We overleggen en hij stemt in.

Beladen telefoontje

Een brok in mijn keel en trillende handen. Dit telefoontje voelt zwaar beladen: het kan ons positief stemmen (als er een match is), euforisch (als de match voor ons is) en negatief (ofwel geen match, ofwel geen match voor ons). Daar gaan we: we willen immers duidelijkheid. We bellen op en bij de vraag of er wellicht meer bekend is geworden of er een match is, wordt geantwoord dat ons dossier erbij wordt gepakt. Dat is nog nooit eerder gebeurd en in die paar seconden gaat er vanalles door me heen: Waarom wordt dat gedaan? Betekent dat een match voor ons?

Zodra ze terug aan de telefoon is, vertelt ze ons dat er een match is, maar niet voor ons. Bam… De kogel is door de kerk, we hebben duidelijkheid. Het voelt als een klap in ons gezicht. Verslagen kijk ik naar mijn man. Een beetje verdoofd ronden we het gesprek af, waarin we ook nog horen dat er meerdere mensen op de wachtlijst zijn toegevoegd. Dat kan betekenen dat er meer ‘concurrentie’ is, hoe vreemd dat ook klinkt. Het kan zijn dat er ouders zijn die voor dezelfde leeftijd en/of special needs open staan. Geen ramp, maar dan is de kans voor ons nog kleiner.

Na het gesprek voelen we beide heel veel boosheid en teleurstelling. De emoties van de week ervoor lijken in het niet te vallen bij deze pijn. We worden volledig onderuit geslagen, ook al hadden we dit scenario bedacht.

Al drie jaar een lege kinderkamer

De pijn en leegte die de dagen na dit nieuws blijft hangen is onbeschrijfelijk. Het beste uit het zich nog in boosheid en een gevoel van onmacht. Er gaat geen uur voorbij dat we niet hieraan denken. We besluiten de regie weer in eigen hand te nemen. Tenminste voor zover dat gaat. We gaan nu echt op zoek naar een ander huis en gaan meer leven. In elk het gevoel te ervaren dat we weer leven, want al die jaren ‘on hold’ staan en alles in het teken van adoptie zetten breekt ons op. Ik besluit bij een mogelijk nieuw huis nog geen kinderkamer in te richten. Dat ga ik mezelf niet meer aan doen. We hebben nu ruim 3 jaar de kinderkamer af en hoewel het een top logeerplek is voor de petekindjes, willen we die confrontatie even niet meer. We gaan de slingers ophangen als het zover is. Voorlopig even rust op adoptiegebied.