De weg naar adoptie #7: Een plotselinge wending

De kogel is door de kerk: we hebben de knoop doorgehakt en besluiten om eind van de week naar de top 3 van landen te kijken waar wij mogelijkheden in zien om een kindje uit te adopteren. Dat betekent dat we het land van onze ‘eerste’ keuze gaan laten vallen: Nigeria. Een lastig besluit, want nu moeten we afscheid gaan nemen van het idee om een Afrikaans kindje te adopteren. Net als we er voor willen gaan zitten, gebeurt er iets onverwachts…

Telefoontje

We hebben contacten met verschillende adoptiebureaus (vergunninghouders) en bekijken nog eens wat de beste mogelijkheden zijn gezien onze grenzen en wensen op het gebied van de 'special needs' van de kinderen. De contacten lopen zeer prettig en ongedwongen. Heel fijn. In gesprek met een adoptiebureau blijkt er opeens toch een mogelijkheid voor een land waarbij de wachtlijst eigenlijk gesloten was. Totaal overvallen met de vraag of dit misschien een mogelijkheid zou zijn, was mijn eerste gevoel heel positief. De timing kon niet beter zijn voor ons. Net voordat ik al mijn enthousiasme wilde uiten, bedacht ik me dat ik dit zeker met mijn man moest overleggen. Ook al wist ik bijna zeker dat hij minstens zo blij met dit nieuws was dan ik.

We doen het!

Er werd mij geadviseerd te overleggen en de dag erna terug te bellen, zo konden we er even over nadenken en een nachtje over slapen. Vol adrenaline en energie belde ik mijn man. Ik was zo hyper dat hij meteen merkte dat er ‘iets’ was. Zoals verwacht reageerde hij met ongeloof en later enthousiasme. Wat een heerlijk gevoel: na een aantal maanden van stilstand, bleek er nu een weg te zijn die nog beter zou kunnen aansluiten bij ons. De volgende ochtend hebben we samen het adoptiebureau gebeld en volmondig ‘ja’ gezegd op deze overstap.

Bijzonder moment

Opeens bleek de doodgewone donderdag een dag te zijn waarop we vanalles konden gaan regelen om een stap dichterbij ons adoptiekindje te komen. We mochten meteen ons ouderdossier gaan klaarmaken. De documenten die we nodig hadden waren bekend en varieerden van internationale geboorteaktes tot foto’s van ons huis, onze familie en onszelf. Eindelijk konden we de kinderkamer mooi op de foto zetten. Na nog even snel het dekbed te hebben gewassen, was de kamer klaar voor het vastleggen. Een voor ons heel bijzonder moment. We hebben meteen allerlei afspraken bij de gemeente ingepland om alles aan te vragen, net als bij de huisarts. Elke medewerker die we aan de telefoon spraken, was ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd in het adoptieverhaal. We voelden ons erg bijzonder en speciaal, want het bleek dat het niet vaak voorkwam in onze gemeente dus ze luisterden aandachtig naar onze antwoorden op de vragen over het adoptieproces en het afreizen. Mensen deden extra hun best om een afspraak op korte termijn te plannen, zodat we niet te lang op onze documenten hoefden te wachten. Een aantal documenten dienen namelijk internationaal te zijn en deze aanvragen nemen wat weken in beslag.

Kippenvel

We hebben beide en hele week met een glimlach rondgelopen. Zo fijn dat we nu weer in actie konden komen en dat we de volgende stap konden maken. We hebben de berg documenten redelijk snel kunnen verzamelen. Nadat we kopieën hadden gemaakt, was het pakket met papieren klaar voor verzenden. We stapten in de auto en alsof het zo moest zijn speelde op de radio ons nummer van de openingsdans van de bruiloft (en dan te bedenken dat we het nummer misschien drie keer in vijf jaar tijd op de radio hadden gehoord). We kregen kippenvel en reden zonder verder gesproken te hebben naar het postkantoor. Ook daar was de medewerkster heel vriendelijk en voelde aan hoe belangrijk wij het vonden dat het pakket netjes en aangetekend werd verstuurd. Opgelucht liepen we het kantoor uit. Nog voordat we buiten waren, overvielen de emoties me. Al die jaren wachten, hopen, verlangen en dromen leken opeens heel dichtbij te komen. Zelfs nu ik dit schrijf, krijg ik er kippenvel van. We mogen nu gaan wachten op een aankomstbevestiging van de documentatie. Spannend dat we dit mogen meemaken! Het (on)geduldig wachten op een email of brief kan beginnen.

Cat en haar man zitten middenin het adoptieproces. Op MeerVoorMamas.nl schrijft ze over de reis naar hun langverwachte kindje. Cat schrijft onder een pseudoniem. Lees alle delen van ‘de weg naar adoptie’: Deel 1: in blijde afwachting Deel 2: we zijn goedgekeurd! Deel 3: de kinderkamer inrichten, blauw of roze? Deel 4: de intake bij het adoptiebureau Deel 5: Onze wens even pauzeren Deel 6: Alternatieven voor adoptie Deel 8: Wachten op het telefoontje Deel 9: Spanning bij iedere anonieme beller Deel 10: Is mijn kinderwens wel groot genoeg? Deel 11: De feestdagen door zonder kinderen Deel 12: Een nieuw jaar met hopelijk nieuwe kansen Deel 13: Adoptiewereld in beweging Deel 14: Boeken over adoptie Deel 15: Op zoek naar kracht en energie

(Headerfoto: Pixabay)