De weg naar adoptie #22: Wachten op afreizen om onze zoon te ontmoeten

De peuterkamer van onze zoon is binnen twee dagen klaar. Met wat hulp (vooral om te behangen), hebben we een gezellige kamer voor ons kleine mannetje gemaakt. Het fotoboekje maken is ontzettend leuk werk: nu kunnen we zijn nieuwe wereldje alvast aan hem laten zien.

We kiezen ervoor om de foto’s in een ‘ouderwets’ fotoboekje te steken, zodat er plastic om de foto’s zit en het peuter-proof is. Tussen de foto’s schrijf ik teksten zodat het persoonlijk is en er een verhaal ontstaat. Ik plak foto’s in van ons huis en van zijn nieuwe papa en mama.

Nog niet online delen

Als ik druk aan het knippen en plakken ben, belt de Raadsonderzoekster (ons contact rondom het verkrijgen en verlengen van de toestemming om te mogen adopteren) om te informeren naar de stand van zaken. En ook om onze mogelijke keuze voor Nederlandse adoptie te bespreken. Hoe toevallig is dat. Ondanks dat we het nieuws niet op social media mogen delen totdat we juridisch ouders zijn, kan ik wel vol trots vertellen dat we papa en mama worden. De lieve dame aan de andere kant van de lijn is ontzettend blij voor ons en wil graag in contact blijven.

Binnen vier dagen na het goede nieuws dat we onze zoon mogen adopteren, is het fotoboekje al klaar. We sturen het fotoboekje en alle documenten op. De documenten zijn ook deels door de notaris gelegaliseerd. Ook hebben we de officiële naam van onze zoon doorgegeven.

In ons geval betekent dat ook nog dat we de peter en meter (peetouders) hebben gevraagd. We hebben dit met een wereldbol met naamkaartjes erop gedaan. Hun namen zitten immers in de volledige naam van onze zoon verwerkt.

Extra hindernis: corona

Na deze drukke vier dagen is het wachten begonnen. Wachten tot alle documenten in orde zijn, naar Afrika gestuurd worden en de rechtszaak kan plaatsvinden. Dat laatste is normaal het startschot om te mogen afreizen, maar nu hebben we er een extra hindernis bij: corona.

We bespreken regelmatig met ons adoptiebureau over corona en wanneer we mogen afreizen. Ze geven aan dat het heel lastig is, maar dat ministeries van verschillende Afrikaanse landen wel meewerken. Helaas ligt het tempo daar anders en daar zijn we van afhankelijk.

Als er op een gegeven moment in het luchtruim wat grenzen open gaan, is Nederland ondertussen van code oranje naar rood gekleurd door het stijgende aantal positieve corona-besmettingen. Wat ontzettend frustrerend is, want aan beide zaken kunnen we niets doen. We zorgen zelf voor minimaal contact met familie en vrienden, zodat we elk risico op een verkoudheid of erger voorkomen. Want als we mogen afreizen, dan is dat niet toegestaan met iets onder de leden.

Nog langer wachten

De weken vliegen voorbij. Het wachten weegt heel zwaar. Op een donderdagmiddag gaat de telefoon. Een in middels zeer vertrouwde stem vertelt ons dat de rechtszaak heeft plaatsgevonden en we formeel ouders zijn geworden. Wow, wat een mooi nieuws!

Langzaam bij beetje begint het nog echter te voelen. Alleen het afreizen is nu nog afwachten. De daarop volgende dagen wegen extra zwaar. Gelukkig krijgen we dan eindelijk een kopie van zijn foto per post. Zo fijn om hem weer te zien.

Eindelijk kunnen we onze familie en vrienden onze zoon laten zien. Hoe mooi is dat! Zijn gezichtje staat vol spanning, maar dat maakt hem niet minder mooi. Elke dag kijk ik meerdere keren naar zijn foto. Ik gebruik hem als achtergrond op mijn telefoon. Het geeft een extra boost om hem te zien. Tegelijkertijd breekt het ook mijn hart, want we weten niet wanneer we zijn
Forever Family kunnen starten. Waar hij nu woont wordt hij goed verzorgd, maar door zijn eigen papa en mama is toch altijd beter.

Fijne afleiding

Inmiddels laat corona laat nog steeds zien dat het risico om op reis te gaan te groot is. Het enige dat ons iets afleidt, is de verbouwing van ons huis. De cijfers van het aantal besmettingen nemen toe. We zien het somber in. Ons adoptiebureau is hard aan het werk om het onmogelijke mogelijk te maken. We durven niet meer te hopen. Er staat nu te veel op het spel om ons hart te breken.

Ondertussen word ik enorm verrast met een mega babyshower! Zo ontzettend lief en bijzonder. Na ruim 9 jaar ben ik geen deelneemster, maar sta ík in de belangstelling. De emoties lopen hoog op bij mij. Iets dat ik niet zag aankomen en me overvalt.

Het zijn stuk voor stuk allemaal lieve dames die het mij zo gunnen, dus dat voelt veilig en vertrouwd. En wat worden onze zoon en ik verwend! Het samenzijn is al een enorm cadeau, maar we nemen er ook nog veel mee naar huis. Zo’n bijzonder mooie dag. Achteraf blijkt dat de timing perfect was: het was een ontzettend zonnige dag, dus we hebben corona-proof buiten bij een horeca-locatie gezeten. Kort daarna mogen er geen groepen meer samenkomen, dus het is perfect getimed. Deze enorme boost helpt me de daaropvolgende weken door te komen.

We komen eraan!

Op een woensdagnamiddag gaat plotseling mijn telefoon. Terwijl ik luister wie er aan de lijn is, ren ik naar mijn man en zet ik de telefoon op speaker: we mogen afreizen! En we vliegen aanstaande dinsdag al! Blijdschap, ongeloof en wat spanning vliegen door me heen. Zou het dan echt gaan gebeuren? Hals-over-kop bel ik mijn manager: ik ga mijn werk overdragen, want er mag ingepakt gaan worden.

Afrika: we komen er aan!

Headerfoto is een stockfoto ter illustratie, niet de zoon van Cat