Dagboek van een eerste schoolweek

Na weken wachten is het eindelijk zover, de eerste schooldag in groep 1! Ondanks een geslaagde wenochtend in juli ziet mijn dochter er tegenop die eerste schoolweek, ze vindt het allemaal maar spannend. Na wat doorvragen komt het hoge woord eruit: ze weet nog niet hoe je haar naam schrijft dus ze weet niet op welk stoeltje ze moet gaan zitten. En ze kent ook nog niet alle cijfers. Ik probeer uit te leggen dat dat ook helemaal niet hoeft en dat ze vooral lekker gaat spelen, maar het helpt niet. Zelf ben ik ook zenuwachtig.

Hoe zal het wegbrengen gaan, krijgt ze het naar haar zin, en maakt ze wel vriendjes en vriendinnetjes?

Maandag, de eerste echte schooldag

Op de ochtend zelf is ze vrolijk, maar het wegbrengen blijkt lastig. Nog voordat we de klas in gaan hangt ze al om mijn nek. Eenmaal binnen tel ik snel de stoeltjes; 26 stuks. Best veel kinderen om mee te starten, en er komen er nog wat bij de komende maanden. De drukte is overweldigend voor haar. Ze weet nog net de juffen een hand te geven, en verstopt zich dan in mijn haar. Bij het afscheid nemen begint ze hard te huilen. Mijn hart breekt een klein beetje. Gelukkig mag ze bij haar lieve juf op schoot.

Op de gang vraagt een andere moeder of ze al wat kindjes kent. Ik zeg dat dat niet het geval is. ‘O, heb je haar dan niet hier naar de peuterspeelzaal gebracht? Tja, dan had ze al wat kindjes gekend’. Fijn, van je mede-moeders moet je het maar hebben. Met ophalen is ze vrolijk; het was leuk! Dat gaat helemaal goed komen denk ik. Maar na de boterham is het afscheid op school weer net zo zwaar en moet ze weer hard huilen.

Ook blijkt er volgende week al een studiemiddag te zijn, waardoor ze ’s middags opeens vrij is. Daar had ik niet op gerekend en ik moet even omschakelen. En dan is er nog de informatieavond over een paar dagen, de ouder-app waarin wat informatie blijkt te missen, het schoolreisje wat over twee weken al plaats blijkt te vinden en waarvoor nog een zitverhoger gekocht moet worden. Aan het eind van de dag is niet alleen zij maar ook ikzelf kapot.

Dinsdag

‘Heb je er zin in vandaag?’ vraag ik. ‘Nee’. Met ontbijt en aankleden treuzelt ze enorm. Terwijl we de klas inlopen begint ze al te huilen. Gelukkig zegt de juf gelijk dat ze even op schoot mag. Snel loop ik weg, om het niet erger te maken. ’s Middags hetzelfde ritueel: treuzelen met eten, schoenen en jas aandoen, en huilen bij het afscheid nemen. Als ik haar ophaal is ze gelukkig vrolijk. Ik vraag wat ze heeft gedaan. Ze denkt even na en zegt dan ‘weet ik niet’. Dan maar gesloten vragen. ‘Heb je buiten gespeeld?’ ‘Ja.’ ‘En ook binnen?’ ‘Ja.’ ‘Wat vond je het leukst?’ ‘Dat weet ik niet’. Dit is toch anders dan de terugkoppeling op het kinderdagverblijf.

Woensdag

Vandaag staat er maar een halve dag op het programma, mijn dochter is blij. Gisteravond heeft mijn man, heel pedagogisch verantwoord, beloofd dat ze een cadeautje mag uitzoeken als ze dapper is met het wegbrengen. Bij het binnenkomen gaat ze gelijk naar de juf, en ik zie dat ze zich probeert groot te houden. Ik wil het afscheid kort houden en ga er snel vandoor. Maar op de gang hangt ze opeens toch aan mijn been en rolt er een klein traantje. Ze moest van de juf op haar eigen stoeltje zitten vertelt ze. Ik til haar weer terug het lokaal in, de juf kijkt verbaasd. Toch maar weer even terug op schoot.

Met ophalen is ze gelukkig weer vrolijk, maar vertellen wat ze heeft gedaan lukt nog niet. ’s Middags doen we niet zoveel, beetje hangen en uitrusten.

Donderdag

Er staat een zware dag op het programma in deze eerste schoolweek: voorschoolse opvang, twee keer naar school én naschoolse opvang. Gelukkig kan mijn man haar tussen de middag nog ophalen voor de boterham. Ik breng haar ’s ochtends naar de BSO, waar ze hard begint te huilen. De BSO-juf moet haar echt van me af tillen en ze roept me huilend na. Mijn hart breekt, ik zou zo een potje mee kunnen huilen. Later hoor ik van de BSO dat het wegbrengen prima ging. Ze was een beetje stil maar er werd niet gehuild. Zou het dan aan ons liggen?

Als mijn man haar ’s middags terug naar school brengt wordt er weer gehuild, en ook ’s middags op de BSO gaat het mis. Gelukkig kan ik haar op tijd ophalen. Als we ’s avonds aan tafel zitten en proberen te vragen hoe het op school was en wat ze heeft gedaan is ze stil. Opeens zegt ze ‘Ik had niemand om mee te spelen’. Mijn toch al gebroken hart breekt nog veel meer stukjes.

’s Avonds in bed wil ze opeens op schoot en krijg ik knuffels die eindeloos duren, haar armen strak om mijn nek. We verzinnen een nieuw ritueel, 1-2-3-kus. Kus op de mond, zij een kus om mijn wang en ik een kus op haar wang. Dan gaat ze lekker slapen, maar ik hoor haar dromen en praten in haar slaap. Er is veel om te verwerken deze week.

Bijna weekend na de eerste schoolweek: vrijdag

Na de drukke dag van gisteren vandaag maar een halve dag, waarbij ik haar zelf kan brengen en ophalen. Gelukkig is ze vrolijk. Bij het afscheid wordt er na de 1-2-3 kus wat gepiept en verschijnen er wat traantjes, maar hard huilen kan ik het ook niet noemen. Ze houdt haar knuffel stevig vast. Ik ga er snel vandoor. Als ze uit school komt is ze vrolijk, het was leuk zegt ze. Ik besluit nog even naar de juf te lopen. Ja, het eerste halve uur heeft ze het moeilijk, dan is ze nog een beetje stil, maar verder gaat ze steeds meer met de andere kinderen spelen. Met een wat beter gevoel ga ik het weekend in.

Na vijf dagen school weet ik eigenlijk nog steeds niet wat ze nu precies gedaan heeft, maar dan komt er via de ouderapp een berichtje van de juf. Over wat ze geleerd hebben, wat ze geknutseld hebben, welke liedjes ze gezongen hebben. En wat foto’tjes erbij. Aan de hand van de foto’s kan ik wat gerichter vragen stellen en ze vertelt een klein beetje. Als ik één van de geleerde liedjes opzoek op YouTube begint ze te stralen en een beetje mee te zingen. Een fijne afsluiting van een zware eerste schoolweek! Hopelijk wordt het afscheid nemen snel makkelijker.