Zwanger van een tweede: nooit meer enig kind

Ik ben zwanger van een tweede. Ik zit in de 39^e week van mijn zwangerschap, en de baby kan in principe ieder moment komen. Daarmee komt ook langzaam het besef dat mijn dochter niet lang meer enig kind zal zijn, maar dat ik straks hopelijk twee gezonde, mooie dochters heb. Twee kinderen… Wat een ontzettend gek idee! Iedere voorstelling die ik me ervan probeer te maken valt waarschijnlijk in het niet bij hoe het straks echt gaat zijn. Net als toen de eerste geboren werd. Ik vond het op zijn zachtst gezegd een enorme schok hoe je leven ineens compleet overhoop wordt gegooid en totaal in het teken staat van dat kleine hoopje liefde. Het enorme slaapgebrek, alle nieuwe dingen die je moet leren en het (tijdelijk en gedeeltelijk) opgeven van je eigen doen en laten… Dat zal nu anders zijn. Ik weet nu hoe ik voor een baby moet zorgen en ik weet hoe uitputtend het slaapgebrek is. Maar ik weet ook dat het over gaat (of in ieder geval minder wordt) en mijn leven staat nog steeds voor een belangrijk deel in het teken van onze dochter. Toch zal de schok op een andere manier misschien wel weer net zo groot zijn. Want hoe doe je dat, het combineren van de zorg voor twee kinderen? Hoe geef je ze allebei de aandacht en liefde die ze nodig hebben? En hoe zorg je ervoor dat je je partner, familie en vrienden en (o ja) jezelf ook niet tekort doet? Zoveel vragen, zoveel onzekerheid.

Lees ook: 5 x leuk aan een tweede zwangerschap

Zwanger van een tweede: Schuldgevoel en balans

Op dit moment worstel ik nog het meeste met het besef dat er straks twee kindjes zijn en dat ik voor mijn gevoel tijd tekort kom met alleen de oudste. Toen ik er net achter kwam dat ik zwanger van een tweede was voelde ik me (vast gedreven door hormonen) ontzettend schuldig: wat deed ik haar aan? Manlief zette me weer met beide benen op de grond door me er aan te herinneren dat ik zelf ook oudste kind ben en nou niet bepaald een trauma aan de geboorte van mijn zusje heb overgehouden. We hebben het juist zo leuk met elkaar! Maar nu het einde van de zwangerschap nadert komt dat gevoel toch weer terug. En het wordt versterkt omdat mijn dochter ook aanvoelt dat er iets staat te veranderen. Ik merk het al een tijdje aan haar gedrag; hangerig, huilerig en erg op mama gericht. Het liefst zou ik nog zoveel leuke dingen met haar willen doen, maar door de zwangerschap lukt dat fysiek niet meer en daar kan ik me enorm schuldig over voelen. Nog zo’n schuldgevoel: als ze zo’n huilerige bui heeft en ik daardoor nog meer behoefte heb aan tijd voor mijzelf. Want dat gaat weer af van de tijd die ik met alleen haar kan doorbrengen. En dan is er nog schuldgevoel nummer 3, richting de baby, vanwege de tijd die ik eigenlijk graag nog met de oudste zou willen doorbrengen. En dat terwijl ze zo gewenst is en ik haar het liefste gisteren al in mijn armen zou hebben. En dat is uiteindelijk ook wat ik het liefste wil: nu zo snel mogelijk een lief, klein meisje in mijn armen. Dan gaan we het gewoon doen, die nieuwe balans zoeken met zijn vieren. En hopelijk vallen dan alle onzekerheden en schuldgevoelens langzaam weg en kan het grote genieten beginnen!

Lees ook: Zwanger van de tweede: Wat ik dit keer anders wil doen