Waarom heeft niemand mij verteld dat meisjes van 2 jaar minder lief zijn dan ze lijken? Begrijp me niet verkeerd hoor, ons meisje is echt een moppie en we houden heel veel van haar. Maar ze heeft een erg sterk, eigen karakter. Stampvoeten, drammen, met spullen gooien en boos kijken zijn hier in huis opeens dagelijkse kost. Dit waren we niet gewend met de jongens. Elke dag is er wel iemand die tegen ons zegt; ‘Wat een heerlijk kind’ of ‘Wat een dotje!’ Ik antwoord dan standaard met; ‘Ja, dat vinden wij ook.’ Maar ondertussen denk ik; ‘Je moest eens weten!
Zelf doen!
Ik had natuurlijk wel eens van de term ‘peuterpuberteit’ gehoord, maar ik had het nog nooit zo aan den lijve ondervonden. De opvoedkundigen zeggen er over dat het een fase is van grenzen zoeken. Het ene kind heeft er meer last van dan een ander. Eigenlijk hetzelfde als de ‘gewone’ puberteit. Consequent zijn en er vooral niet om gaan lachen, dat zijn de belangrijkste adviezen die je leest. Ze proberen zelfstandig te worden, zeggen ze. Nou, daar weet ik nu alles van. 'Zelf doen!' is misschien wel de meest gebruikte zin door ons pubertje. Dat alles dan vervolgens een uur langer duurt of dat ze misschien wel kan vallen, dat maakt haar niet uit. Niet straffen; wordt er ook gezegd. Ik denk dat ze in haar relatief korte leventje al vaker in de hoek heeft gestaan dan haar oudere broers. Dit is op het moment de enige manier om haar te laten zien dat we haar gedrag niet op prijs stellen.
Klein monstertje
Er is een heel dun lijntje tussen het schattige dametje en het driftig monstertje. Het ene moment zit ze op je schoot lekker te tutten en kan je haar wel opvreten. Maar dan opeens uit het niets, schiet ze omhoog en wil ze een snoepje. Wanneer mijn antwoord ‘nee’ is, komt het kleine monstertje naar buiten. Ze gooit haar speen op de grond en loopt boos naar de keuken,om daar aan de snoepjeslade te trekken. Deze zit vergrendeld en krijgt ze zelf niet open. Stampvoetend komt ze dan weer terug en geeft haar grote broer een pets. Onze reactie is dan dat we haar in de hoek zetten. Dit helpt tot nu toe nog goed. Ze heeft daarna geen spijt, maar de driftbui is wel weer over.
Stiekem tóch lachen
Ik wil niet meer door de supermarkt lopen met een krijsende peuter omdat ze niet mag botsen met het karretje. Ik wil niet meer dat ze haar broers slaat omdat ze boos op mij is. Dus zijn we consequent en zijn we streng als ze iets doet wat niet mag. Ze is tenslotte nog maar 2 jaar oud! Maar stiekem, wanneer ze niet kijkt, liggen we soms in een deuk om onze prachtige dame met haar eigen wil.
