Onze middelste zoon wil sinds vorig jaar maart niet meer in zijn eigen bedje slapen. Voorheen sliep hij als de beste en ging altijd netjes naar (zijn eigen) bed. Maar toen we in 2016 de klok hadden verzet naar de zomertijd leek het wel of hij nooit meer ging slapen. We zaten avonden en nachten met hem op. Natuurlijk snappen wij ook wel dat wanneer we vol zouden houden hem toch steeds in zijn eigen bed te leggen, het (misschien) wel over zou gaan. Maar meneer krijste zo hard dat hij de jongste steeds wakker maakte, zij was toen nog geen jaar. Dit was dus geen optie, naar onze mening. Dus lieten we hem op en viel hij op de bank inslaap. Omdat hij destijds ‘s middags nog sliep duurde dit vaak tot 23:00 uur. Hij was gewoon niet moe, of in ieder geval leek dit zo. Toen lukte het nog om hem, wanneer we zelf naar bed gingen, in zijn eigen bed te leggen. Maar ondertussen heeft hij het voor elkaar gekregen dat hij iedere nacht tussen ons in ligt. Nee, pedagogisch is dit natuurlijk niet juist, dat weten wij ook wel. Maar onze nachtrust is ons heilig!

Eigen schuld, dikke bult?

Niet zeuren dus, zou je denken. Klopt, we doen dit zelf. Maar toch vraag ik me af waar het vandaan komt. Komt het door het verzetten van de klok? Er zijn genoeg theorieën die aantonen dat kinderen daar veel last van kunnen ondervinden. Hun biologische klok zou dan ontregeld raken. Maar ik vind een jaar dan wel weer erg lang. Of misschien is hij wel heel bang om alleen te zijn. Dat schijnt ook normaal te zijn wanneer je kind 2 jaar is. Onze oudste zoon heeft het ook gehad. Maar die was toen nog enig kind en maakte niemand wakker met zijn gehuil. Dat konden we pedagogisch correct aanpakken. Het is een fase, hoor ik veel mensen zeggen. Gaat vanzelf weer over. Dat mag ik hopen, maar ondertussen slapen wij met een kind van bijna 3 tussen ons in. Mijn schoonmoeder heeft voor hem een mooie deken gehaakt, maar helaas heeft dat ook niet de oplossing geboden.

Wat denk ik zelf?

Natuurlijk hebben we er zelf ook veel over nagedacht, wat de oorzaak zou kunnen zijn. Nu we een jaar verder zijn heb ik een nieuwe theorie. Vorig jaar hebben we ook veel nagedacht over de ontwikkeling van zijn spraak (Lees ook: Wat zeg je, lieverd?). Toen had hij ook veel een speen in zijn mond. Dus de omgeving en ik zelf ook, dacht die speen moet weg. Dus na veel proberen is dit uiteindelijke gelukt. Joepie, onze zoon is met 2 jaar van zijn speen af! Nu heb ik er toch lichtelijk spijt van, want ja hij is van zijn speen af en misschien is het ook zo dat hij daardoor wat meer is gaan praten. Maar hij is ook zijn troost kwijt. Zijn maatje voor de nacht, zijn zuigbehoefte. Dus misschien hadden we dat niet moeten doen. Dit kunnen we natuurlijk niet meer terugdraaien, maar toch… Laten we hopen dat het inderdaad een fase is en dat het vanzelf weer over gaat, maar dan toch liever vandaag dan morgen.