Aan iedereen met ongevraagde adviezen en meningen

Aan de kassière, doktersassistente, onbekenden op feestjes, de moedermaffia en ieder ander met ongevraagde meningen en adviezen, Ik heb een klein irritatiefactortje dat me even van mijn hart moet. Het borrelt al langer, maar vorige week toen ik mij samen met Sem kwam inschrijven bij een nieuwe huisarts, werd ik weer even vol met mijn neus op de feiten gedrukt. De lief uitziende vrouw achter de balie zei: “Ik neem aan dat je bij je ouders inwoont?”. Ik ben dit soort vragen inmiddels wel een beetje gewend, maar toch stond ik weer met mijn mond vol tanden. Daarom deze blog voor jullie.

Supermarktbemoeienissen

Beste kassière en winkelend publiek in de supermarkt. Ja, u ziet het na vier keer van boven naar beneden gaan met uw ogen nog steeds goed. Een jonge meid met een baby. Samen. In de supermarkt. Dus ik zal wel de moeder zijn, hè? Ja, dat klopt. Het lampje begint te branden en de blik vol medelijden is in aantocht. Zowel voor mij als voor Sem. Daar gaan we. O wee als ik iets doe wat niet helemaal opvoedkundig correct is. Zoals de eerste keer dat ik naar de supermarkt ging met Sem om een brood te halen. Ik dacht dat het niet nodig was om daar de wagen helemaal voor uit te klappen. Dat heb ik geweten. “Heb je geen kinderwagen?” “Dit kan niet hoor, moet ik hem vasthouden?” En de kassière: “Volgende keer kan dit niet meer hoor, je moet hem gewoon in een wagen of karretje doen, dit is niet verantwoord”. Oké, ik geef toe, het was niet mijn meest handigste actie. Maar mensen, alsjeblieft, give me a break. Ik was net drie weken moeder en laten we eerlijk zijn, die wagens zijn niet gemaakt om even snel voor een brood in en uit te klappen. Een Ikeakast in elkaar zetten is er bijna niks bij.

Moedermaffia op social media

Dat brengt me vervolgens bij jullie, de zogenaamde “moedermaffia”, angst van elke moeder die actief is op social media. Ik zie de opmerkingen heel heel héél vaak voorbij komen. Ik kan me voorstellen dat zodra je kind naar de basisschool gaat, dit fenomeen alleen nog maar erger wordt. Te pas en te onpas komen jullie met vast goedbedoelde maar zeer opdringerige adviezen of opmerkingen op de proppen. Om maar een voorbeeld te noemen; laatst had ik een filmpje op Instagram gezet waarin ik mijn zelfbedachte “paplied” voor Sem zong ('een pappie in de morgen is een daggie zonder zorgen'). Naast leuke reacties ontving ik zo’n 15 minuten na plaatsen de opmerking: “Het is beter om na elke hap zijn gezicht met de lepel schoon te maken anders wordt het zo’n kliederboel”. Are you kidding me? Zou je het zelf fijn vinden als je na elke hap eten die je neemt een lepel over je gezicht geschraapt kreeg? Nou Sem niet, en ik dus ook niet. Of dan de reacties op een post van een vrouw met haar zoontje die voor het eerst gingen fietsen. “Hartstikke leuk, nu nog een helm” en “doe alsjeblieft een helm op”. Ik snap dat een helmpje in principe veiliger is, maar lieve moeders, zullen we elkaar dit als-je-blieft even lekker zelf laten uitzoeken in plaats van op dwingende wijze je mening proberen op te dringen? Als ik wil dat Sem elke dag, de hele dag in zijn blote kont rondloopt of koekjes als avondeten geef, dan doe ik dat. (Even voor de duidelijkheid, dit doe ik niet, no need to panic).

Kruisverhoor

En dan jij nog, in de vervelendste categorie. In dit geval een aangeschoten jongen op feestje. Ik vertel je dat ik moeder ben, jij kijkt me geschokt en met een vreemde blik in je ogen aan. Kan ik hebben. Maar hoe het gesprek dan verder gaat is wat me écht irriteert. “Oh, dus gestopt met je studie?”. Nee vriendelijke vriend, ik studeer nog steeds. Drie weken voor en vier weken na mijn bevalling zat ik te knokken in de tentamenzaal, terwijl meerdere studiegenoten niet kwamen opdagen omdat ze 'geen tijd' hadden gehad om te leren. “Oh, wat goed, dus je woont bij je ouders?”. Nee, ik woon op mezelf, deed ik al en doe ik nog steeds. “Oh, en je vriend uit beeld?” – dit is het punt waarop ik echt geïrriteerd begin te raken en een bijstander gelukkig het gesprek onderbreekt met de vraag of dit een kruisverhoor is. Alle vooroordelen komen in vijf minuten voorbij. Het raakt me niet persoonlijk, want ik weet dat ik trots op mezelf mag zijn. Maar het irriteert me wel. Is dit nou echt hoe de samenleving hier tegenaan kijkt? Is het echt zo, dat zodra je jong moeder bent, er direct een stempel op je voorhoofd zit met 'failure of society'?

Hokjesdenken

Wanneer mensen mij zien of over mij praten ben ik 'dat meisje met die baby'. Vind ik niet erg. Ik heb het misschien ook wel zelf opgezocht door veel over mijn leven op social media te plaatsen en ik blijf dat ook zeker doen. Maar het zet me wel aan het denken. Je wordt zo ongelofelijk snel in een hokje geplaatst. In hokjes denken is makkelijk: knap en lelijk, dik en dun, Nederlands en buitenlands. Maar als je je in mensen verplaatst, is het lang niet zo simpel. Ik spreek veel mensen via Instagram; jonge moeders, oudere moeders, vrouwen die moeder willen worden, jonge meiden die nog helemaal geen moeder willen worden en ga zo maar door. Allemaal anders dan ik, maar toch hebben we van alles met elkaar gemeen. Als je ze zou zien op straat, zou je ze waarschijnlijk zo in een hokje plaatsen en verder lopen. Maar wanneer je je verdiept in elkaar kan het je verbazen hoe erg je ernaast kunt zitten/ Dus zullen we alsjeblieft iets minder oordelen en meer naar elkaar luisteren? Wordt de wereld absoluut een stukje mooier van. En dan zal ik jullie ook niet in het bemoeierige oordelende hokje stoppen, afgesproken?