4 x waarom spelen met speelgoed belangrijk is voor je kind

Kinderen horen te spelen, toch? Kinderen hebben een geweldige fantasie en zijn dan ook dol op speelgoed. Wat zijn 4 belangrijke redenen waarom spelen met speelgoed  voor kinderen zo belangrijk is? 1. Goed voor de motoriek Spelen in het algemeen is belangrijk voor de...

Spuitluier: alles wat je moet weten over spuitluiers

In dit artikel gaan we het hebben over een onderwerp waar alle ouders (en oppas, grootouders en iedereen die met baby's omgaat) een hekel aan hebben: spuitluiers. Ja, we weten allemaal wat het is, namelijk die ongelukkige situatie waarbij je baby zo'n explosieve berg...

Moedermelk sieraden: De trend van 2023

Ben je zwanger, of ben je onlangs moeder geworden? Dan is dit artikel speciaal voor jou! Alle nieuwe moeders mogen dit artikel onder geen beding overslaan. We vertellen namelijk over dé sieradentrend van 2023 voor kersverse moeders: Moedermelk sieraden. Het is een...

Gender reveal ideeën, tips voor de leukste gender reveal party

Organiseer een onvergetelijke gender reveal party en deel de magie van de onthulling van het geslacht! Een zwangerschap is sowieso speciaal, maar een gender reveal maakt het nog een beetje specialer. Je deelt dan namelijk iets met mensen die je liefhebben. Het...

Voorbereiden op de middelbare school, hoe doe je dat?

De basisschooltijd vliegt voorbij en het einde van de basisschool nadert. Het was toch nog maar gisteren dat je je kind afzette in de kleuterklas? Nu zwaai je haar of hem bijna uit naar de brugklas. Een grote verandering, van het vertrouwde klasje naar een nieuwe...

Als ik mijn peuter ophaal van de peuterspeelzaal vraag ik aan hem: zullen we voor de lunch bananenpannenkoekjes eten? Zoals verwacht wordt dat onthaald met een 'jaaaa, lekker!'. Alleen het 'Gaan we dan buiten eten?' zag ik niet helemaal aankomen. Ik lach het een beetje weg want het is 25 januari, hartje winter. Hij heeft dit onthouden van een van de vorige keren dat ik bananenpannenkoekjes bakte en toen we ze buiten in de zon gingen opeten. Het was op een warme lentedag en dat was heel gezellig. Kennelijk heeft dat ook bij hem een fijne herinnering achtergelaten. Maar ik vind het nu dus te koud en ik heb er weinig zin in dus ik zeg: 'nee, we eten gewoon binnen'. En daarmee verwacht ik dat het klaar is.

Gedoe

Natuurlijk niet. Tijdens het bakken van de pannenkoekjes, waar hij graag mee helpt (lees: toekijkt), houdt hij vol dat hij buiten wil eten. Ik zeg nee, want ik heb er gewoon echt geen zin in. Het is weliswaar een zachte winterdag, maar toch zie ik het niet zitten om buiten te gaan zitten koukleumen met het bord op schoot. Daarbij moet ik eerst nog de tuinstoelen schoon en droog maken, vervolgens alles op een dienblad verzamelen en meenemen en de jassen en schoenen moeten ook weer aan. Gedoe dus. Ik hoop dat het voorbij waait en dat ik hem kan afleiden, met een filmpje of zo.

Overstag door sterke argumentatie

Helaas. Als ik zeg dat ie maar vast aan tafel moet gaan zitten zodat ik zijn eerste pannenkoekje kan geven, zegt ie beteuterd: 'Maar we gaan toch buiten eten?' – 'Het is echt een beetje te koud buiten, liefie' 'Dan doen we toch gewoon een jas aan?' Ik lach, want deze simpele redenering is natuurlijk gewoon waar. En ineens denk ik: ach, waarom ook niet. – 'Wil je echt buiten eten?' 'Ja!' – 'Okee, dan gaan we naar buiten.' Ik pak een doekje en veeg de stoelen schoon, ik improviseer een tafeltje van een hocker en een dienblad (de tuinset is echt een beetje te vies nu), verzamel de benodigde spullen bij elkaar, trek onze schoenen en jassen aan en we gaan buiten zitten.

Herinneringen maken

Als we eenmaal buiten zitten en ik naar een tevreden peutersnuitje kijk denk ik: waarom deed ik nou zo moeilijk? Wat was nu eigenlijk precies mijn bezwaar? Eerlijk gezegd werd ik wel vrolijk van het plaatje van ons twee: met onze winterjassen aan op tuinstoelen in een ontzettend ongezellige en natte wintertuin, waar plots een fijn winterzonnetje doorbreekt. 'Lekker buiten he, mama?' 'Ja schat, heerlijk.' Mijn hart maakt een sprongetje en ik neem me voor om vaker 'ja' te zeggen op de maffe ideeën van mijn zoon. Ook al heb ik vooraf geen zin, ik weet dat hij het leuk vindt en dan heb ik het ook leuk. En het heeft wel iets: samen iets doen wat niet helemaal 'hoort'. Daarbij ben ik me heel bewust van het feit dat juist dit soort ogenschijnlijk 'kleine momenten' herinneringen worden. Ik hoop dat hij hier later met net zo'n grote glimlach op terugkijkt als ik nu.