Ik was jarig. We zaten op een terras, bestelden een schaal bittergarnituur als een soort voorafje. Dat mag namelijk gewoon wanneer je een verjaardag viert. We keken naar de kinderen die dan weer schommelden in het speeltuintje bij het restaurant en dan weer onze kant op kwamen rennen om een bitterbal of kaasstengel van de schaal te grijpen. We genoten. Weer een jaar erbij en een bewogen jaar achter ons. We vierden mijn 42everjaardag en we stonden ook stil bij iets anders. Het was een jaar geleden dat Ellen – mijn nieuwe vriendin – mijn kinderen voor het eerst ontmoette. Dat was toen echt wel even een dingetje. Een heel groot dingetje. Een jaar later zijn er veel hobbels genomen en zijn Emma en Mads inmiddels zo vertrouwd en goed met Ellen dat het haast lijkt alsof het nooit anders is geweest. We keken elkaar aan en lachten breeduit toen we onze glazen tegen elkaar lieten klingen. We hebben het goed gedaan.

Pakket Maarten: inclusief kinderen

Dat was een jaar geleden helemaal niet zo vanzelfsprekend. Want hoe doe je dat, je nieuwe liefde zo geruisloos mogelijk in het leven van je kinderen opnemen? Een scheiding is al iets heel erg heftigs en pijnlijks. Voor alle betrokkenen. De kinderen vertellen dat hun moeder en ik uit elkaar gingen was het moeilijkste dat we ooit hebben gedaan. Hen na verloop van tijd vertellen dat ik verliefd was vond ik al niet veel makkelijker. Een gevoelige zaak om heel delicaat aan te pakken. Moeilijk. Ook voor Ellen, die bij het ‘pakket Maarten’ ook nog eens twee (weliswaar hele leuke!) kindertjes kreeg. Toen mijn relatie met haar serieuze vormen begon aan te nemen rees meteen ook de vraag hoe we dat gingen aanpakken. Ik wilde niet te snel van stapel lopen. Maar wat voor mij ‘rustig aan’ leek, kon voor een ander wel eens ‘te snel’ zijn. Het was jongleren met allerlei gevoelens en belangen, die uiteindelijk niet allemaal in de lucht te houden bleken.

Het moment van voorstellen

Ok, rustig aan dus. Zo af en toe maakte ik filmpjes van de kinderen als ze bij me waren. Meestal voor het slapengaan. We deden gekke dingen en die stuurde ik dan door naar Ellen. Omgekeerd liet ik de kinderen af en toe een grappige foto of filmpje zien van mij met Ellen. Bijvoorbeeld een cursus scheelkijken. Of een leuk liedje van Annie M.G Schmidt. Terloops en niet te vaak. Net genoeg. Op mijn verjaardag, na maanden van geduld, achtten we de tijd rijp voor een eerste voorzichtige kennismaking. Best een grote stap. Ik haalde ze uit school en eenmaal thuis kwamen ze enthousiast de kamer binnenrennen waar Ellen en een aantal gasten al aanwezig waren. Ik liep er met bonzend hart achteraan. Even hielden ze hun pas in toen ze een vreemd gezicht zagen tussen de overige aanwezigen. Even een lichte verwondering. En toen ging alles vanzelf. Na een tijdje volgde een uitstapje naar Artis, vervolgens een dagje strand. En zo rolden we eigenlijk langzaam naar het moment dat Ellen bij mij introk.

Het is compleet

Natuurlijk was niet alles even rooskleurig als hierboven beschreven. Af en toe waren er best moeilijke momenten, obstakels of gefronste wenkbrauwen in onze omgeving. Toch, na een jaar vol verandering is er nu rust. Het zijn de kleine dingen waaraan je kunt zien dat het goed zit. ‘Is Ellen al thuis?’, is meestal de eerste vraag als ik de kinderen ophaal van school of de BSO. Wanneer ik zeg dat het niet zo is dan klinken er teleurgestelde geluiden op de achterbank. Als mijn vriendin thuis komt van werk springen ze beiden direct op om hun schoolwerkjes te laten zien of om de dag door te nemen. Emma kruipt bij haar op schoot en pakt haar hand als we ergens wandelen. Mads heeft al 100 keer haar oren van haar hoofd gekletst of verblijd met zijn scherpe oneliners. Hij lijkt op mij. Sorry Ellen. We zijn nu exact een jaar verder. Er is rust. Regelmaat. Het is compleet. En dat maakt me heel gelukkig.