Peuterpuberteit, over eigenwijs zijn en nee zeggen

Dagdagelijkse dingen die vroeger zonder morren verliepen, kunnen van de ene op de andere dag meer moeizaam verlopen bij je kind: samen naar de supermarkt gaan, het geven van eten of je kind een wasbeurt geven. Alles wat je oppert wordt met een ostentatief 'nee' onthaald wat je ook probeert. Vragend, vriendelijk of aanmanend. Als ouder voel je je een ongeleid project en speelbal van de grillen van je kind. In deze blog 'Puberpuberteit : over eigenwijs zijn en nee zeggen' lees je enkele tips hoe je dat probleem bij je peuter aanpakt.

De driftbuien van een peuter

Kleine kindjes worden groot. De 'nee-fase' of peuterpuberteit van je oogappel situeert zich in de leeftijdfase tussen anderhalf en twee jaar oud. Een driftbui is een natuurlijke tegenreactie om de gevoelens van een kind naar voor te brengen. Wanneer je dreumes wordt verzocht om de kermisattractie of speeltuin te verlaten, bestaat de reële kans dat je kind zich als een bloemzak op de vloer laat vallen en luidruchtig begint te schreien. Op deze minder fraaie wijze wil je kroost tonen niet akkoord te gaan om nu al naar huis te gaan. Of de mogelijkheid bestaat dat je kind helemaal niet meer wil antwoorden en je negeert als ouder. Kinderen die zich misbegrepen voelen tonen dit vaak met een driftbui als ze verbaal nog beperkt zijn om hun emoties onder controle te houden.

Maar wat is nu eigenlijk de nee-fase of peuterpuberteitsfase?

Het koppig gedrag van de peuter is een normaal proces bij de ontwikkeling van een dreumes. Het lijkt precies alsof hij of zij de hele tijd een robbertje met je wil uitvechten om het grote gelijk na te streven. Maar dat is maar schijn. In feite is het op zoek naar een zelfstandigheid die alsmaar groeit. Je kind komt immers tot het besef dat het een eigen wil en persoon is, die zelf een beslissing kan nemen over bepaalde zaken in het leven. Men noemt dit op pedagogisch gebied de peuterpubertijd of de nee-fase. Je kind probeert je uit te testen wanneer het nee zegt en tot hoever het zijn eigen wil kan opdringen.

De ontwikkeling van de eigen persoon: 'ik'

Voor elk kind is deze fase naar de ontwikkeling van je oogappel heel belangrijk. Je zoontje of dochter ontdekt immers dat het een eigen persoontje is en de ouders kan loslaten. Je peuter wil alles op eigen houtje ondernemen: de tafel opruimen, de tanden poetsen, de deur openen of zichzelf aankleden om naar school te gaan. Het liefst van al geen hulp meer van buitenaf en wil de klus helemaal zelf klaren. Daarnaast zijn peuters heel benieuwd: ze willen alles uittesten, voorwerpen in de mond steken of bepaalde dingen vastpakken. Ook zal je peuter zijn eigen wetten proberen te stellen. Deur moet dicht, een bonbon vragen of de muziek stoort. Dit heeft echter niets te maken met plotseling pestgedrag van je kind, maar peuters op die leeftijd gebruiken vaak hun ouders als een soort proefkonijn. Precies omdat ze zich beschermd voelen door de ouders. Die gedragshouding kan soms wel interne spanningen teweegbrengen en is vooral heel vermoeiend.

Stel de verwachtingen van je kind niet te hoog in

Elke peuter is totaal verschillend en anders, zowel op vlak van ontwikkeling als van karakter eigenschappen. Wanneer je iets zegt tegen je kind wat niet mag, moet je ervoor zorgen dat hij de boodschap heel duidelijk hoort. Probeer je kind aan te spreken vanop korte afstand in plaats vanaf vier meter. Breng de boodschap zoveel mogelijk op ooghoogte over. Lees hieronder enkele tips hoe je je kind het beste kan benaderen in de fase van de peuterpuberteit:

Voldoende aandacht schenken aan je peuter

Je kind wil vooral de aandacht naar zich toetrekken en gezien worden. Je peuter wordt een 'ik' en is apetrots wat hij al allemaal aandurft en kan op zijn eentje. Ondanks dat hij of zij vindt dat hij alles zelf kan beheersen, heeft je kind de hulp van jou als ouder heel hard nodig. Een peuter die regelmatig driftbuien laat zien, krijgt onbewust automatisch veel aandacht. In positieve of negatieve zin: je wordt kwaad of je maant je kind tot kalmte. Als ouder is het van cruciaal belang dat je naast de driftbui situaties, ook aandacht blijft schenken aan je kind.

Zie dat je altijd begrip toont voor je kind

Je dreumes probeert op eigen benen te staan. Dat gaat soms gepaard met vallen en opstaan. Het is daarom superbelangrijk dat kan worden teruggevallen op iemand die hem of haar opnieuw de nodige rust geeft. Het kan immers al eens gebeuren dat een kind door de driftbuien de controle over zichzelf niet meer in de hand heeft. Ook al ben je als ouder boos. Het is belangrijk om te weten dat je kind je nodig heeft om uit die vicieuze cirkel van een driftbui en emoties te geraken. Over het algemeen is een kind na een woede uitbarsting vaak verdrietig en in de war. Troost is op dat ogenblik dan ook geen toverwoord.

Duidelijke grenzen stellen

In de peuterpuberteit fase of nee-fase is het doorslaggevend dat je grenzen stelt bij de gedragshouding van je kind en de regels aanleert. Misschien gaat je kind niet altijd door hebben wat je hiermee bedoelt, maar het stellen van duidelijke grenzen werkt voorspelbaarheid in de hand. Onbewust geeft dit een zekere standvastigheid en een rustgevend gevoel bij je kind. Het is de normaalste zaak van de wereld dat je soms honderd keer opnieuw hetzelfde moet vragen. Als je kind koppig blijft, is het belangrijk dat 'nee' ook wel degelijk 'nee' betekent. Je eigen regels moet je strikt toepassen? Je kind even een time-out geven kan in deze omstandigheden nooit kwaad. Zo kan je kind opnieuw kalmeren en kan jezelf ook terug tot rust komen. Als de gemoedsrust is bedaard, kan je achteraf rustig een gesprek onder vier ogen voeren en zeggen wat er gebeurd is.