'Meid, misschien moet je het gewoon loslaten. Je zult zien dat je dan zwanger raakt!' Sprakeloos kijk ik haar aan. In mijn binnenste laait het vuur op dat altijd ligt te smeulen.
O ja?! Dus dit is mijn schuld? Het is mijn schuld dat we al drie jaar lang wachten op iets wat vanzelfsprekend lijkt voor anderen? Het is mijn schuld dat mijn buik leeg blijft omdat ik het niet ‘gewoon loslaat’? Als ik het ‘gewoon zou loslaten’, dan lost elke complicatie die zich blijkbaar in mijn baarmoeder bevindt, zich ‘gewoon’ op?’
Hoe?!
Mijn ogen vlammen en mijn handen ballen zich tot vuisten. ‘En hoe moet ik het dan loslaten? Hoe laat ik het los als ik elke maand weer ongesteld word? Als ik een hele week in de maand zo moe ben dat ik nauwelijks uit bed kan komen? Als ik die week urenlang onder de warme douche zit om mijn buikkramp te verlichten? Hoe laat het ik los als ik tientallen keren mijn buik vol spuit met hormonen? Als ik een paar keer per maand bij de gynaecoloog moet komen om weer een inwendige echo te krijgen? Hoe laat ik dat alles ‘gewoon’ los?’
Schuldgevoel
Woedend kijk ik haar aan en ik zie haar verwachtingsvol terug kijken, alsof ze wacht op een bedankje voor haar advies. Ik besef dat ik al mijn vragen er niet uitgegooid heb maar slechts in gedachten op haar heb afgevuurd. Ze liggen op het puntje van mijn tong maar ik dwing ze terug. Ze vormen een bal in mijn slokdarm, slikken gaat even niet meer. Mijn kaken zijn zo gespannen dat het zeer doet en mijn wangen branden. Maar vragen doe het ik niet, ik kan het niet. Ze bedoelt het vast goed, hoe kan ze het ook begrijpen? Ik glimlach flauwtjes, mompel een beleefde reactie en breng het gesprek naar een ander onderwerp.
Laat. Het. Los. Drie woorden waar ik een enorme afkeer van heb gekregen in de afgelopen jaren sinds onze kinderwens. Hoe vaak heb ik het al gehoord en hoe weinig heeft het mij gebracht. De woorden gaan gepaard met een schuldgevoel, de angst dat we door mijn eigen acties nog steeds kinderloos zijn. Eenzaamheid omdat ik mij onbegrepen en alleen voel in mijn pijn en verdriet. Boosheid over de onwetendheid die blijkbaar nog zoveel aanwezig is. Nog meer schuldgevoel dat ik boos ben op mensen die het goed bedoelen maar het gewoon niet begrijpen.
Mijn verhaal delen
Maar ook het besef dat er bij mij een kans ligt om de onwetendheid weg te nemen. Om te delen, te vertellen, een inkijkje te geven in mijn wereld. Om te laten zien dat vrouwen midden in vruchtbaarheidsbehandelingen, niet ‘gewoon’ los kunnen laten. Dat vrouwen die altijd kinderloos zullen blijven, niet ‘gewoon’ kunnen vergeten.
Het is niet onze stress, onze eindeloze dromen over wat kan zijn, die voorkomen dat er een droom werkelijkheid wordt. Het is onze endometriose, onze PCOS, onze onverklaarbare onvruchtbaarheid, alle verschillende medische redenen die er zijn. Dus nee, ik laat niet los. Mijn kinderwens heeft recht op een plek in mijn wereld, het is onderdeel van wie ik ben.
