2e trimester: schuldgevoel, kwaaltjes en een peuter

Inmiddels ben ik de derde-trimestergrens gepasseerd en dus is het tijd voor een tweede trimester update. Het tweede trimester begint ergens rond week 13 en eindigt – hoewel de meningen daar over verdeeld zijn – rond de 27e zwangerschapsweek. Dat is alweer een paar weken geleden; hieronder beschrijf ik (relatief) kort hoe ik de tweede drie maanden ervaren heb.

Je krijgt een broertje!!

Eén van de eerste dingen die we deden in mijn tweede trimester was een pretecho boeken: mijn nieuwsgierigheid kon namelijk niet wachten tot de twintigwekenecho. En dus togen we in week 15 naar een echobureau in de regio voor een geslachtsecho. We hadden het er van tevoren over gehad of we het ook aan anderen gingen vertellen.

Maar eigenlijk is dat in mijn geval geen keuze: ik kan zoiets echt niet voor me houden. En dus wist binnen een week na de echo zo ongeveer iedereen in onze naaste omgeving dat we weer een jongetje verwachten! Het was duidelijk te zien op de echo en – eerlijk is eerlijk – hoewel ik een meisje ook heel leuk had gevonden, ben ik inmiddels helemaal gewend aan het feit dat ik een ‘jongens mama’ word. Ik kan dan ook niet wachten om te zien hoe Teuns broertje eruit ziet en hoe ze samen avonturen gaan beleven.

Beweeglijke peuter

Teun is een heerlijk mannetje, maar hij voldoet wel ruimschoots aan het ‘ik ben twee en ik zeg nee’-cliché. Hij is bovendien zeer actief en beweeglijk, denk aan denk rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. En dat maakt deze zwangerschap met vlagen best zwaar. Zowel fysiek, wanneer ik hem bijvoorbeeld weer eens moet optillen en dragen omdat meneer niet luistert en meeloopt bijvoorbeeld. Maar ook mentaal, bijvoorbeeld als hij niet aan tafel wil blijven zitten tijdens het eten en ik vanwege een kort lontje het even niet kan opbrengen om consequent te blijven waardoor ik me een slechte moeder voel. Zo zit dit trimester weer vol uitdagingen.

Grappig wel, ik las dat moeders die zwanger zijn van hun tweede zich vaak schuldig voelen tegenover hun eerste omdat die de aandacht moet gaan delen. Bij mij gaat dat dus precies andersom. Ik voel me juist schuldig naar mijn ongeboren mannetje, omdat zijn grote broer zoveel aandacht opeist en ik niet heel bewust bezig ben met mijn zwangerschap (zie mijn latere punt).

Benauwdheid

In het algemeen wordt het tweede trimester als het meest aangename omschreven. Dit komt doordat de kwaaltjes uit het begin verminderd of helemaal verdwenen zijn. En je in dit trimester meer energie hebt en nog geen al te dikke buik die in de weg zit. Nu heb ik eigenlijk heel weinig te klagen in mijn zwangerschap(pen) tot nu toe. Maar ik kan niet zeggen dat dit tweede trimester lichter of beter voelt dan het eerste; eerder zwaarder.

Zo is één van de weinige kwaaltjes die ik heb – kortademigheid – in dit trimester erger geworden. Dat was en is vooral in mijn werk als docent vervelend omdat ik soms langere tijd aan het woord ben en dan mijn ademhaling echt moet reguleren. En toen ik laatst verkouden was, kreeg ik het ’s nachts zelfs echt benauwd, wat niet fijn is. Omdat je toch al niet zo goed meer slaapt vanwege een dikke buik en zo…

Bewust zwanger zijn

Dit vind ik, in lijn met mijn vorige punt, dus moeilijk. Was ik de eerste keer nog vrijwel totaal gefocust op mijn zwangere lichaam en ongeboren kindje. Nu is er gewoonweg minder tijd en aandacht voor die focus; ook mijn wederhelft beaamt dit verschijnsel overigens. Het is niet dat we niet willen, maar er zijn zoveel andere dingen die aandacht vragen.

In mijn hoofd ben ik met veel dingen bezig. Een huizenzoektocht die niet vordert, werk dat gewoon doorgaat. Maar ook gepieker over hoe het beste om te gaan met een tegendraadse peuter en een boekdeadline die zowat gelijk ligt met mijn uitgerekende datum. Dit zijn gewone dagelijkse voorbeelden, om maar eens wat te noemen. Uiteindelijk zal het wel goed komen maar er zijn zeker (hormonale) momenten waarop ik twijfel of het allemaal gaat lukken.

Beweging

Het tweede trimester is naast het eventueel ontdekken van het geslacht ook de periode waarin je leven gaat voelen in je buik. Bij mij was het, net als bij Teun, in week 17 dat ik die ‘bekende’ kriebel voelde in mijn onderbuik. De eerste beweging die je voelt wordt door vrouwen op verschillende manieren beschreven maar bij mij voelde het als een spiertje dat samentrekt, een beetje zoals je oog ook kan trillen. Maar dan in je buik dus.

Wat is het toch bijzonder om dit nog een keer mee te mogen maken, echt een wonder! Wauw, toch een lang verhaal over de belevenissen tijdens mijn tweede trimester. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de twintigwekenecho, spannender dan bij Teun, maar gelukkig zag alles er goed uit. Het bedenken, uitzoeken van het geboortekaartje ( in grote lijnen klaar). Of het vragen van de peetooms (ze zeiden allebei ‘ja’!). Zijn mijn ervaringen herkenbaar?

Update: Deze blog verscheen voor het eerst in 2018 en werd in februari 2021 geactualiseerd.