Ode aan alle vaders!

Vandaag schrijf ik een ode aan vaders. Het wordt er wel eens tijd voor. Vaders worden vaak miskend, merk ik. Door hun eigen vrouw, maar ook door andere moeders. Wij vrouwen hebben de neiging om een beetje meewarig te doen over de ouderschapskwaliteiten van onze mannen. Ze proberen het wel, de schatten. Maar ze worden nooit zo ervaren en door de wol geverfd als wij.

Oermoeder

En ergens zit daar misschien wel een kern van waarheid in. Vooral als kinderen heel klein zijn – ik durf het bijna niet te zeggen – denk ik dat je als moeder beter aanvoelt wat ze nodig hebben. Ook al ben je niet heel verzorgend aangelegd, zoals ik zelf bijvoorbeeld, dan nog is er een soort ‘oermoeder’ instinct. Zal iets te maken hebben met de biologie, borstvoeding en de hormonen die moeder en kind verbinden. Maar tegenwoordig is dat ook al achterhaald natuurlijk. Je hebt genoeg niet-traditionele gezinnen, met twee vaders bijvoorbeeld, of alleen een vader, die het fantastisch doen.

Vertrouwen

Toch zie ik in veel ‘traditionele’ gezinnen (dus met één moeder en één vader) dat de rollen ook nog steeds traditioneel zijn. Moeder zorgt meer voor de kinderen, vader werkt meer uren. Hoe komt dat nou? Ik durf het weer bijna niet te zeggen, maar misschien ligt een deel van het probleem wel bij onszelf. Durven wij het eigenlijk niet aan ze over te laten en vertrouwen we onze mannen niet genoeg.

Gaat een man anders met de kinderen om? Vaak wel. Ik weet nog hoe mijn lief de kinderen af en toe in de lucht gooide, toen ze nog klein waren. Mijn adem stokte in mijn keel in die halve seconde dat ze in het luchtledige zweefden. Ik had immers een hoop moeite gedaan voor die kindjes, om ze een beetje gaaf op de wereld te zetten. Eerst jaren proberen om zwanger te worden, met alle emoties van dien. Daarna negen maanden uitbroeden, met gezwollen enkels en kramp in mijn kuiten ’s nachts. Als klap op de vuurpijl de bevalling, daar ben je toch ook een behoorlijke tijd mee bezig. En dan gaat je lief zo’n zorgvuldig uitgebroed kindje een beetje in de lucht lopen gooien! Alsof het een basketbal is.

Ik protesteerde dan wel, maar ik had gelukkig ook in de boekjes gelezen dat stoeien en ruig doen heel belangrijk is voor de ontwikkeling van kinderen. Zo leren ze hun eigen lichaam en motoriek beter kennen. En ze leren durven. Nu mama nog.

Beter te waarderen

De beste manier om je lief als vader beter te waarderen, is om hem alleen te laten met de kinderen. Dit heb ik vanaf het begin gedaan. Ik had het ook hard nodig, af en toe eens een weekendje met een vriendin er tussenuit. Als ik terugkwam, bleek dat alles gewoon door was gegaan. Ja, mijn dochter liep er soms bij als een clown omdat ze zelf haar kleren mocht uitkiezen. Ja, de kamer van mijn zoon was een puinhoop omdat hij van papa niet hoefde op te ruimen. Maar ze waren gevoederd, op tijd naar bed gegaan en – nog belangrijker – vrolijk en blij.

Inmiddels zijn onze kinderen tieners en doen wij de zorg steeds meer samen. We hebben daarin allebei onze sterke en zwakke punten. Zo doet mijn lief het wiskundehuiswerk en regel ik de feestjes. Ik heb geleerd om meer los te laten en mijn lief heeft geleerd om meer betrokken te zijn.

Vaders hebben een eigen stijl

Ik ben dankbaar dat ik een partner heb om dit samen mee te doen en ik realiseer me dat dit zeker niet vanzelfsprekend is. En dat papa’s hun eigen stijl hebben, net als mama’s. Dus, het is tenslotte bijna Vaderdag en het mag best een keer gezegd worden: Lang leve de vaders!