Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik geloof niet in de roze wolk direct na de bevalling. Jullie wel? Er zijn vast vrouwen die zich geweldig voelen en direct enorm kunnen genieten, maar ik ken ze niet. En dat terwijl in mijn familie en vriendengroep er in de afgelopen jaren toch heel wat baby's geboren zijn. Voordat mijn oudste dochter geboren werd had ik een vrij rooskleurig beeld van de kraamtijd. Tuurlijk: ik rekende op gebroken nachten, maar verder had ik een visioen van een baby die heerlijk slapend of aan de borst in mijn armen zou liggen. Verzorgd worden door de kraamhulp. Maar dat viel dus vies tegen.

Hoezo 'geniet ervan'?

Ik had een baby die niet aan de borst wilde, slapeloze nachten, liters kraamtranen, borstontstekingen, een heks van een kraamverzorgster, ladingen kraamvisite, fysieke ongemakken van de bevalling… Ik vond die hele kraamperiode maar een ellendige tijd. Niets roze wolk, zeg maar een donkergrijze donderwolk. Iedereen die 'geniet ervan' zei kon ik wel schieten, want: hoe dan? Na een week of vier werd die wolk minder grijs, en langzaam lichtroze. Het grote genieten was eindelijk begonnen. Toen ik er achter kwam dat ik voor de tweede keer zwanger was zag ik naar een hoop dingen uit. Er was eigenlijk maar één ding waar ik tegenop zag, namelijk die kraamperiode. Ik was bang dat ik weer op die zwarte wolk terecht zou komen, dus besloten we wat dingen anders te doen. Geen borstvoeding meer geven, weinig visite in de kraamweek, een kraamfeest geven, en boven alles: rust. De tijd nemen om opnieuw te wennen.

Lichtroze wolk met tranen

En toen werd mijn mooie meisje geboren. De pijn en druk om borstvoeding te moeten geven waren er niet, wat mij letterlijk en figuurlijk rust gaf. Fysiek voelde ik me best aardig, de bevalling was erg voorspoedig verlopen. We lieten weinig visite komen. Onze oudste dochter ging beter dan verwacht om met de komst van haar zusje, een opluchting. Was mijn wolk neonroze met glitters? Nee dat niet, maar grijs was hij ook niet. Op dag 5 kreeg ons kleine baby'tje opeens koorts, en draaiden we via de spoedeisende hulp voor een paar dagen het ziekenhuis in. Ik viel keihard van mijn lichtroze wolk af. Angst, onzekerheid, verdriet, schuldgevoel, alles is langsgekomen die dagen. Op het hoogtepunt van je kraamtranen kijken naar je baby die aan de monitor ligt is geen goede combinatie. Als de koffiejuffrouw binnen kwam om te vragen of ik een kopje thee wilde omdat ik wat pips zag barste ik weer in tranen uit. En ook de dagen en weken na het ziekenhuis waren zwaar: ik had mentaal een flinke tik gekregen en moest het vertrouwen in de gezondheid van mijn meisje en in mijzelf als ouder terugvinden. Ondertussen is ze alweer ruim vijf weken oud. En ook nu ging er bij vier weken een soort knop om. Ik zat buiten, de jongste slapend in mijn armen, de oudste vrolijk spelend in het badje, het zonnetje scheen. Ik genoot en besefte dat ik gelukkig was. Terug geklommen op mijn roze wolk.