Heerlijk, ik heb lekker een dagje vrij….. Het is dinsdag en ik moet mijn auto wegbrengen voor de APK. Vanmiddag worden de kinderen door hun vader uit school gehaald dus met een beetje geluk zit ik vanmiddag met een boek en ‘de beentjes omhoog’.

Wanneer ik de kinderen op school heb afgezet besluit ik de vaatwasser alvast leeg te ruimen en zie dat mijn oudste haar brood en drinken vergeten is op het aanrecht. Omdat ik mijn schoenen nog niet uit heb getrokken besluit ik direct mijn auto in te stappen om het even op school langs te brengen.

brood-en-drinken-broodtrommel-lunch-lunchbox

Op weg ….

Op het moment dat ik mijn auto voor de deur parkeer (om deze tijd mag dat gelukkig wél) zie ik de moeder van een klasgenootje van mijn dochter nogal verdwaasd en bezorgd rondjes lopen. Ik besluit haar de vragen wat er aan de hand is.

‘Ons jongste katje Simlock is sinds gisterenavond vermist. We laten hem ’s avonds altijd naar buiten, maar vanmorgen stond hij niet bij de achterdeur toen ik brokjes wilde klaarzetten. Ik heb nog maar even niks tegen de kinderen gezegd, maar ik ben al ruim een uur aan het zoeken. Ik zie dat gekke beest nergens.’

‘Ahhg, wat is dat toch altijd naar,’ beken ik haar naar eigen ervaring. ‘Ik zal naar haar uitkijken en als je haar morgen nog niet terug hebt gevonden kun je altijd contact opnemen met de Dierenambulance of Stichting Amivedi. Het is ons ooit gelukt om op die manier onze kat terug te vinden. Ik moet nu jammer genoeg naar de garage, anders had ik even helpen zoeken. Sterkte en succes.’

… naar de garage voor een APK

Terwijl ik terugloop naar mijn auto gaat mijn telefoon. Het is de boekhouder en hij heeft een aantal ‘korte vraagjes’. Omdat ik die korte vraagjes van hem ken, vertel ik hem dat ik hem later eventjes terug zal bellen. Ik ben eigenlijk alweer een half uur te laat bij mijn APK-afspraak. Wanneer ik bij de garage aankom blijkt het gelukkig geen probleem te zijn.

Toen de baas van de garage mij twee jaar geleden aanbood om mij, tijdens mijn eerdere APK, eventjes thuis af te zetten was direct een gewoonte en een vaste afspraak geboren. Muhrad, de eigenaar laat mij trots zijn splinternieuwe witte Audi zien.

‘Echt een prachtige wagen man,’ hier hoef ik geen leugentje om bestwil voor te verkopen. ‘Maar vindt Oom Agent het ook leuk? Of ben je vanaf nu een officiële sponsor van de staatskas?’ grap ik terwijl ik intussen de prachtige bolide van binnen bekijk.

‘Mevrouw, ik heb in twee weken nog geen enkele bekeuring gereden, gelukkig. Daar heb ik mijn Flitsmeister-app voor,’ grinnikt hij. ‘Ik wens u een fijne dag en uw auto is rond 16.00 uur klaar.’

voor-een-boodschap-pijnstilling

…voor een boodschap

Juist op het moment dat ik de sleutel in de voordeur wil steken zie ik het hoofd van de hoogbejaarde buurman boven de beukenhaag uitkomen. ‘Mogge, buuf. Kom jij vandaag toevallig nog op het winkelcentrum? Mijn vrouw is vannacht uit bed gevallen en heeft vreselijke spierpijn. Gelukkig is dat het enige, maar wij hebben haast geen pijnstillers meer in huis.’

‘Ach, nou ik moet toch mijn boodschappen nog doen dus ik stap direct wel even op de fiets. Wens tante Gré sterkte van me!’

Hoewel ik er een aantal jaar niet over gepiekerd had bezit ik inmiddels een damesfiets met twee zijtassen achterop. Daar kan me een berg in! Geen probleem om, nu ik geen auto heb, met de fiets een paar spullen te halen. Dan kan ik, als ik toch op het winkelcentrum ben, gelijk de fietsenmaker om advies vragen. Als ik ga fietsen met een broek met uitlopende pijpen zit deze daarna altijd onder de smeervlekken. Zo gezegd, zo gedaan. Buurman blij. Fietsenmaker blij. Ik blij.

.. naar de boekhouder

Wanneer ik mijn boodschappen aan het uitpakken ben schiet mij door het hoofd dat ik de boekhouder nog moet terugbellen. Het is inmiddels kwart over één en het is handig als ik hem nog voor even spreek. Zoals verwacht heeft hij een handvol vragen die ik eigenlijk allemaal in mijn administratie moet terugzoeken om antwoord te kunnen geven (‘een paar korte vraagjes, jaja’) Ik schrijf zijn vragen, in mijn voor anderen onleesbare, steno op ons ‘ToeDoe’-whiteboard. Daar heb ik vanavond misschien nog wel even tijd voor.

…de bouwmarkt en tenslotte het aanrecht

‘Shiiiiii…..’ roep ik hardop terwijl ik de andere items op de ToeDoe-lijst bekijk. Morgen is het ‘Muffendag’ (=meesters en juffendag) en ik zou een kleine traktatie maken voor mijn jongste dochter om aan de juf te geven. Bah. Kan ik wéér op de fiets naar de winkel. Terwijl ik mijn fiets uit de schuur haal word ik gebeld door mijn man. Of ik even langs de bouwmarkt kan omdat de printer ermee op is gehouden, ‘En, oh ja, ik denk niet dat ik de auto straks kan ophalen want ik moet onverwacht in overleg. En, ik weet dat je een vrije dag hebt, maar kan jij zorgen dat het eten klaar staat om 18.00 uur want Damien moet naar voetbal. Dank je wel lieverd.’

mama-vrije-dag-glimlach

Ik moet er wel een beetje om lachen. Ja, ik heb een vrije dag inderdaad, maar ik ben zo druk geweest dat ik liever was gaan werken.