Aan de tijd van onbeperkt samen zijn is een einde gekomen; ik ben weer aan het werk na mijn verlof. Zes maanden lang ben ik dag in dag uit samen met Sem geweest. Vrijwel ieder beweginkje, lachje en geluidje heb ik meegemaakt. Om hem dag na dag te zien ontwikkelen tot het mensje die hij nu is vond ik heerlijk. De drang om aan het werk te gaan was dus ook nog niet enorm. We waren perfect op elkaar ingespeeld en het huiselijke leventje beviel me eigenlijk prima. Totdat ik ging nadenken over de toekomst. Zoals jullie wellicht in mijn vorige blog hebben gelezen studeer ik rechten en hier ben ik niet bepaald de enige in. Wat werkervaring opdoen is dus goed voor mijn eigen ontwikkeling, dag in dag uit in de boeken is ook niet alles, en ook zeker voor mijn CV is het belangrijk om te werken.

Bridget Jones momentje

Dus ik ging op zoek naar een baan in de buurt, dit bleek niet al te moeilijk. Ik solliciteerde bij een notariskantoor en mocht op gesprek komen. Nou, dat heb ik geweten. Allereerst, mijn sollicitatie. Altijd wanneer er iets aankomt dat anders is dan een normale dag, zoals een feestje, etentje of dus een sollicitatie, haal ik me in mijn hoofd dat ik niets meer heb om aan te doen. Mijn kast puilt uit van de kleding maar paniek want Mirt moet iets nieuws. Dit keer was geen uitzondering op de regel. De PostNL bezorger kent me inmiddels bij naam, want ik bestel regelmatig wat bij mijn favoriete webshop. Dus bestelde ik daar maar weer eens iets. Het kwam perfect de volgende dag aan en het zat perfect. So far, so good. Vol zelfvertrouwen ging ik mijn sollicitatiegesprek in. Ik stelde me netjes voor waarna de notaris een kopje thee voor me ging halen. Bij terugkomst zei ze: “Je broek zit niet helemaal goed”. Dus ik bekijk mijn broek, bleek dat de rits kapot was en ik vrolijk in mijn string binnen was komen lopen. A w k w a r d. Met het schaamrood op mijn wangen ben ik snel gaan zitten en heb ik geprobeerd er het beste van te maken. Met succes gelukkig, want ik werd aangenomen.

Twijfels: moet ik wel gaan werken?

Na dit Bridget Jones momentje sloegen de twijfels toe. Is het wel goed voor Sem? Is de ervaring het me waard om een paar dagen in de week van hem te missen? Wil ik de opvoeding van mijn kindje wel delen? Ik heb nu af en toe al tijdens een avondje uitgaan of een dagje weg zonder Sem dat ik denk: “Ik wil nu wel weer naar huis, Sem zien”. Ik betrap mezelf er dan geregeld op dat ik als een idioot naar foto’s en filmpjes van hem zit te staren. Waar ik eerst (sorry) echt niet begreep dat er moeders zijn die thuisbleven voor de kinderen, snapte ik het nu opeens volkomen.   Na een paar uurtjes het internet afzoeken kwam ik op een aantal mega handige tips waaronder “niet piekeren dat je kleintje gaat missen”. Ehm, thanks guys. Dat is niet gelukt. Het hielp mij wel om goed de tijd te nemen om Sem te laten wennen als de oppas kwam en daarna rustig weg te gaan. Dan zie je met eigen ogen dat je hem met een gerust hart kunt achterlaten en ga je fijner weg. En in deze tijd, waarin een berichtje of een foto binnen een paar seconden verstuurd is, is het altijd fijn om door dag heen af en toe even wat te horen.   Ik ben in ieder geval blij dat ik toch ben gaan werken en denk dat het onze band alleen maar heeft versterkt. Als ik hem weer zie na een lange dag en dat blije koppie naar me opkijkt, is dat het mooiste moment van de dag. En omdat ik nu niet meer dag in dag uit bezig ben met luiers verschonen, Peppa Pig kijken, spelen en de fles maken geniet ik nog meer van de momenten samen. En dat is ook wat waard.

Headerfoto: Maria Sbytova via Shutterstock