‘Ik zag mijn vrouw met Hyperemesis Gravidarum aftakelen’

De eerste 10 weken van mijn zwangerschap was ik vaak misselijk, maar nadat ik mezelf dwong iets te eten ging het meestal wel. Hoe anders is dat voor zwangere vrouwen die HG hebben (Hyperemesis Gravidarum). HG is nog steeds een onbekende zwangerschapsziekte waar veel onbegrip voor is. Het wordt vaak afgedaan als een ‘zwangerschapsmisselijkheidje’, maar het is een vreselijke ziekte die heel naar is voor de zwangere vrouw in kwestie, maar ook ontwrichtend kan zijn voor gezinnen.

Een vrouw met hyperemesis gravidarum is niet ‘een beetje misselijk’

Een vrouw met hyperemesis gravidarum is 24 uur per dag misselijk, moet ontzettend vaak overgeven en vaak duurt dit de hele zwangerschap. En ze is niet een beetje misselijk, maar echt goed ziek en 30 keer overgeven per dag is geen uitzondering, vaak met als gevolg een of meerdere opnames in het ziekenhuis.

Dat dat een grote stempel drukt op je beleving van de zwangerschap, mag duidelijk zijn. Hoe groot dat stempel is blijkt uit ervaringsverhalen van partners die een vrouw met hyperemesis gravidarum hebben of hadden. Ik las zes verhalen van zorgzame lieve mannen die alles deden om de zwangerschap van hun vrouw met hyperemesis gravidarum enigszins draaglijk te maken, maar die allen ook leden onder deze vreselijk nare aandoening. Ik deel graag een van deze verhalen met je, het verhaal van Sebastiaan.

Toen werd ze ziek, heel heftig

‘We zijn zwanger, we krijgen een kindje. We wisten het gelijk, ze voelde het, eigenlijk al een paar weken eerder, geen zwangerschapstest nodig dus. We zijn helemaal blij, gelukkig en gezond. Tot week vijf. Toen werd ze ziek, direct en heel heftig. Misselijk en overgeven, zoveel en zo vaak en zo lang. Alles wat er in ging, kwam er uit.

In het begin denk je nog: dit hoort erbij, maar na een paar dagen was al duidelijk dat dit niet normaal was en er niet bij hoorde. Hop naar de huisarts, pillen. Dat moest de oplossing zijn. Voor een halve dag misschien. Verschillende middelen geprobeerd, zelfs de maximale dosering: niets werkte Op de alternatieve toer. Gemberpillen, massages, zalfjes, door en door gekookt voedsel. Het zette allemaal geen zoden aan de dijk. Wel veel steun gehad aan de huisarts die haar best bleef doen, ook al werkte niks.’

Binnen een week was ze weer uitgedroogd

‘Van een gezonde vrouw naar een lijk van 53 kilo. Wat zo fijn en heerlijk hoort te zijn, werd een regelrechte hel. Je hoort wel dat er verschillende zwangerschapskwalen en ziektes zijn, maar dat dit bestaat en de heftigheid ervan, had ik me niet voor kunnen stellen. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, zwaar uitgedroogd, voor een week zelfs, infuus, vitamines tot dat ze weer een beetje opgeknapt was, en zelfstandig naar het toilet kon.

Eenmaal thuis was ze binnen een week weer zo uitgedroogd dat een tweede ziekenhuis opname een feit was. Van een gezonde vrouw van rond de 70 kilogram naar een lijk van 53 kilo in weken. Ik heb er een regime opgezet en haar min of meer gedwongen elk kwartier een hap te nemen. Die er natuurlijk ook weer uit kwam.

We zijn op een punt geweest, meerdere keren zelfs, dat abortus ter sprake kwam. Als het kindje eruit was, zou het over zijn, werd ons gezegd. Dan is het voorbij. Ja natuurlijk, maar dan is echt alles voorbij. Het is zo gewenst, we willen dit kindje zo graag. Ik houd er nu al zo veel van.’

Ik zie de vrouw die ik zo lief heb aftakelen

‘Ze kreeg psychische klachten: angst en depressie. De gynaecologen waren best aardig maar hulp? Ho maar, pillen ja dat wel, maar die hielpen niet. We hebben enorm moeten zoeken en vechten om de juiste behandeling te krijgen. Uiteindelijk hebben we de psychische hulp gevonden bij een vrijgevestigde psychiater. Daar kreeg ze EMDR-therapie en kalmeringstabletten en dat hielp. Maar fysiek gaat het alleen maar slechter.

Ik zie de vrouw die ik lief heb, die onze dochter in haar buik draagt, aftakelen. Elke dag een beetje meer. En ik kan niets doen om haar te helpen, niets doen om ervoor te zorgen dat ze niet nóg verder aftakelt. Ik draag haar, wil haar pijn, misselijkheid en verdriet overnemen als dat kan. Haar emoties, haar fysieke en mentale klachten, zelfs haar hormonen. Maar het enige dat ik kan, is er zijn en haar verzorgen. Maar dat zorgt er niet voor dat de Hyperemesis Gravidarum minder wordt. We zijn aan het overleven. En dat alles voor dat wonder.’

Lichtpuntjes

‘Een lichtpuntje was onze verloskundige. Ze zei: ‘Als jij niet naar het ziekenhuis wilt, dan gaan we niet.’ Dat zei ze tegen een uitgedroogde, totaal verzwakte, zwangere vrouw. Ik zag dat dit haar goed deed, dat ze hier iets van haar zelfvertrouwen terugkreeg. Daardoor kreeg zij een keuze over haar eigen proces en behandeling.

Nog een lichtpuntje was de eerste redelijke en daardoor goede dag. Twintig weken zwanger en tijd voor een echo. De zoveelste trouwens, maar deze was een ijkpunt. En zonnige dag; en zij doodziek en misselijk in de auto. Toen kregen we te horen dat het kindje gezond was en dat we een meisje zouden krijgen. Eindelijk een moment van geluk, iets tastbaars, dat er een gezond meisje op komst was.’

De laatste weken eindelijk kunnen genieten

‘Maar ook na die twintig weken bleef de ellende. Overgeven tot ze een ons woog. Ze kon niet meer. Ik ben zo ontzettend bang geweest, heb me zoveel zorgen gemaakt. Raak ik mijn vrouw kwijt, ons kindje… Ondanks alles bleef ze zo sterk. En bleef ze zo hard vechten voor de juiste zorg.

Dankzij familie, heel veel familie en elkaar hebben we het gered. Uiteindelijk wel de juiste mensen gevonden die het leed enigszins konden verzachten. Maar ziek was ze en bleef ze. Tot week 38. Ze was ineens niet meer misselijk, ze hoefde niet meer te spugen, ze hield eten binnen. Chocoladetaart, een dansje in de zon en kijken naar de WK wedstrijd Spanje-Nederland in de stad.

Vier weken hebben we kunnen genieten van het zwanger zijn en leefden we op een roze wolk. Na tweeënveertig weken werd ze geboren. En nog steeds hebben we een roze bril op en zijn we dolgelukkig met haar. Dit nooit weer, of toch?’

Wil je meer weten over Hyperemesis Gravidarum? Op de website van Stichting ZEHG vind je informatie over HG, en ook bijvoorbeeld ervaringsverhalen en mogelijke behandelingen.

Eerste publicatie van dit artikel was op 11 maart 2019. Aangepast op 13 mei 2022