Aftellen: Op naar de grote 4!

Afgelopen december werd mijn oudste dochter drie en een half jaar oud. Normaal gesproken gaan (buiten de eerste zes-maanden-mijlpaal) die halve jaren redelijk aan me voorbij, maar dit voelde als een heel speciaal moment. Nog een half jaar aftellen naar de grote vier en dan gaat mijn lieve kleine meisje naar de basisschool. En dat naar de basisschool gaan vind ik echt een enorm ding.

Voor het eerst naar de basisschool

Aan de ene kant kijk ik er naar uit, omdat ik denk dat ze het er heel erg naar haar zin gaat hebben. Er zijn zat momenten dat ze zichzelf nog klein vindt (vooral als haar dat uitkomt ), maar de laatste tijd wil ze steeds vaker ‘schooltje spelen’. Toen er pas een brooddoos uit de vaatwasser kwam vroeg ze wanneer zij er een kreeg voor op school. En ze is ook al maanden met haar verjaardag bezig: wie er allemaal nog jarig zijn voordat zij jarig is (dat riedeltje lopen we iedere week wel een paar keer af), welk plaatje er op de taart moet (nog steeds Frozen), welke vriendjes en vriendinnetjes er zullen komen, en vandaag gaf ze nog even mee dat ze graag paarse, roze en witte ballonnen wil. Ik word heel blij van haar enthousiasme en het feit dat ze dit jaar haar verjaardag wéér bewuster mee gaat maken, dus ik denk stiekem alvast na over een mooi cadeau en een verjaardagsketting is al binnen.

Zoveel vragen, zoveel zorgen

Tegelijkertijd zie ik ook enorm op tegen de basisschool. Allereerst praktisch: hoe gaan we het allemaal regelen met brengen, halen, thuis eten of overblijven, al die vakanties en extra vrije dagen. En niet vergeten op de juiste momenten gymspullen, fruit, speelgoed, etcetera mee te geven? Nog een ander praktisch ding: mijn dochter is nog niet zindelijk. In mijn achterhoofd loopt een figuurlijke timer af die aangeeft hoeveel (of eigenlijk: hoe weinig) dagen we nog hebben om dat probleempje op te lossen. Naast de praktische kant speelt er ook een grote emotionele kant mee: mijn dochter is een redelijk introvert en gevoelig meisje, gaat ze wel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maken? Gaat het haar lukken om mee te komen in de groep en met de lesstof? Wat als ze het niet naar haar zin heeft of gepest wordt? Heeft de juf in een klas met 30 andere kinderen wel voldoende oog voor haar? Van vriendinnen die al kinderen op de basisschool hebben hoor ik dat ze ook best wel snel veranderen in een soort mini-pubers, hoe ga ik daar mee om? Een hoop vragen die door mijn hoofd gaan en stiekem ook wel wat zorgen, is dat herkenbaar?

Nog even genieten

De zes maanden die ik nog had zijn ondertussen geslonken naar vier maanden. Wat ik in ieder geval wil is nog zoveel mogelijk genieten van de tijd die ik met haar heb zonder de verplichting van school. Dat klinkt heel dramatisch, maar daarmee bedoel ik bijvoorbeeld haar lekker laten (uit)slapen als ze moe is, op mijn vrije dagen ’s ochtends niet hoeven haasten en pas om 10 uur eens een keer klaar zijn, doordeweeks nog veel leuke dingen doen als alles overal lekker rustig is en fijn in het voorseizoen op vakantie gaan.

Vonden jullie de overgang naar de basisschool een lastig moment? Deel het op onze facebookpagina!

Headerfoto: Shutterstock