De eerste keer loslaten

Onderweg naar buiten zie ik door mijn tranen heen meer moeders aankomen met hun peuter. Ik denk begripvolle blikken te zien. Dat hoop ik tenminste, maar het maakt me op dit moment ook niet zoveel uit. Die moeders hebben dit vast zelf ook meegemaakt, al weet ik niet zeker of zij ook een kind achterlieten dat zó overstuur was.

Mijn vriend en ik hebben onze zoon net voor het eerst naar de peuterspeelzaal gebracht en in de auto laat ik mijn tranen even de vrije loop. Het voelt alsof ik mijn kind in de steek heb gelaten en ik voel me even niet zo’n heel goede moeder.

Hoort erbij

Ik weet heus wel dat dit ‘erbij hoort’ en dat mijn kind niet voor altijd thuis kan zijn bij mij, zijn vader of zijn opa’s en oma’s. Maar heel even, echt heel even, schiet er door mijn hoofd dat mijn kind het eerste kind op de wereld zal zijn dat nooit zal wennen aan peuterspeelzaal/school/het leven buiten zijn bekende habitat. Heel even maar, hoor. Ik kan ook best rationeel zijn, maar niet als ik verdrietig ben. Dus toen ik mijn tranen had gedroogd dacht ik: dit was moeilijk, we moeten er even doorheen en misschien duurt het wat langer dan normaal, maar uiteindelijk gaat hij het vast leuk vinden. En ik misschien ook…

We moeten er even doorheen

Had ik voorzien dat het lastig werd? Ja. Voor mijzelf omdat het de eerste keer is dat ik mijn kind uit handen geef aan ‘vreemde’ mensen. Tot nu toe werd hij altijd opgevangen door onszelf of door onze ouders. Om hem na ruim drie jaar thuis los te moeten laten, vind ik echt heel lastig.

Maar ook voor onze peuter, die een fase doorloopt waar hij niet zoveel moet weten van vreemde mensen. Ik was dus wel voorbereid op tranen, zowel bij de peuter als bij mij. Vanmiddag was het zo ver: de eerste keer spelen bij de peuterspeelzaal. Het advies ‘niet te lang blijven hangen, na een kus en knuffel meteen weggaan’ had ik goed in mijn oren geknoopt.

Maar dat liep iets anders dan ik had verwacht. Hoe kon ik nou mijn intens verdrietige mannetje zo achterlaten? Pas toen een van de juffen voor de tweede keer zei ‘We moeten er denk ik echt even doorheen’, viel het kwartje: volgens mij moeten we gewoon gaan. Slik. De juffen waren gelukkig heel lief voor zowel zoon als voor ons en beloofden later even te bellen hoe het gaat. Dat vond ik een fijn idee. Al verwachtte ik met de manier waarop we hem achterlieten dat ze al snel zouden bellen dat we hem maar weer moesten ophalen.

Kletskous

We rijden naar huis en ik kruip weer achter mijn laptop, tot mijn vriend me op mijn schouder tikt. ‘De juf belde net, en het gaat echt heel goed met hem. Het verdriet duurde maar heel even en nu kletst hij de oren van haar hoofd.’ Ja tuurlijk, dat zou ik ook zeggen om ouders gerust te stellen.

Tot hij zegt: ‘hij vertelde dat hij zijn schoen had gezet en wat hij had gekregen, dat wij ook onze schoenen hadden gezet en dat er een chocoladeletter in zat. Dat hij thuis een dokterstasje heeft met een lampje en een thermometer. En hij vertelde wie zijn beste vrienden waren.’ Yup, dat is mijn kind. Een grote spraakwaterval over álles wat hij leuk vindt en heeft meegemaakt, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Alleen wist ik nog niet dat hij dit ook bij andere mensen zou doen. Natuurlijk biggelt er wéér een traan over mijn wang, maar nu van trots en opluchting. Het liefst had ik ‘m direct opgehaald om te knuffelen. Toch nog maar even wachten.

Is dit mijn kind?

Als we de peuterspeelzaal op de afgesproken tijd binnen lopen, zien we een tafel vol kleiende kinderen, de onze in het midden. Een grote lach verschijnt op zijn gezicht als hij ons ziet. Daarna barst de bekende spraakwaterval los en krijgen we te horen wat ie allemaal heeft geknutseld, dat die sticker op zijn shirt is omdat hij een plas op de kleine wc heeft gedaan en van juf horen we dat hij lekker mondig was tegen kindjes die rommel maken.

Dat zal ik onthouden voor thuis… We krijgen een tekening mee en een cadeautje en na een vrolijke ‘dag juf!’ nemen wij hem een beetje beduusd mee. Is dit ons kind? Die ene die wij zo intens verdrietig achterlieten? Is ie nu al gewend? Daar moeten wij op ons beurt even aan wennen.