Moet jij ook zoveel? En van wie dan? Nou? Zeg het eens? Ja jij mama, ik heb het tegen jou. Wie legt de zwaarste last op je schouders? Doe je dat niet stiekem zelf? Ik dus wel en dat is best moeilijk om toe te geven. Want als het een ander was, kon ik die mooi de schuld geven. Maar ik doe het vooral zelf. Sinds ik moeder ben wil ik het zo graag goed doen, vooral voor dat kleine mannetje. Daardoor dreig ik soms weer in mijn grootste valkuil te trappen.

Verwachtingen

Een aantal jaren gelden heb ik een burn-out gehad. Ik was nog geen 30 en voelde me al opgebrand, verdrietig en had het gevoel hopeloos te falen in het leven. Dit hardop zeggen tegen anderen dan mensen die echt dichtbij mij staan, voelt al als een overwinning ansich. Het zat hem bij mij vooral in ‘verwachtingen’. Ik had zulke hoge verwachtingen van mijzelf en ik legde de lat zo hoog dat ik er nooit aan kon voldoen en op voorhand dus al faalde. Daarbij dacht ik dat anderen minstens dezelfde hoge verwachtingen van mij hadden. Dat leverde mij veel stress op. Van de weeromstuit ging ik mijn verwachtingen ook op anderen projecteren, wat veel teleurstelling met zich meebracht. Niemand kon het ooit goed doen en vooral ikzelf niet. Een pittige periode volgde die ik met steun van mijn familie en vrienden, maar vooral van mijn man, goed ben doorgekomen. Ik heb veel geleerd, vooral over mijzelf. Hoewel ik het liever op een andere manier had geleerd. Ik ken en bewaak mijn grenzen beter, juist ook omdat ik weet dat ik ze niet meer zo ver kan oprekken als vroeger. Nu kan ik gelukkig al een poos zeggen dat er leven is na een burn-out!

Mama met een valkuil

En toen werd ik moeder… Na een pittige zwangerschap zette de geboorte van mijn zoontje alles op zijn kop. Zo veel liefde voor dat kleine wezentje, maar ook een oude vijand die weer de kop op stak: ik wilde het zo graag goed doen. Maar iets goed willen doen, daar zit (haast) geen rem op. Je kunt oneindig je best doen, maar wanneer is het (goed) genoeg? En hoewel ik best weet dat de perfecte moeder niet bestaat, kan ik me in het streven hiernaar nog weleens verliezen. Al ruim anderhalf jaar word ik telkens weer met mijn neus op de feiten gedrukt. De perfecte Merel bestaat niet en de perfecte moeder ook niet. En dat is okee, dat weet ik. Ik weet stiekem wel dat ik meer dingen mag loslaten en meer mag genieten (ik zeg even bewust geen ‘moet’). Maar tussen werken en huishouden door is het soms lastig om op mijn ‘mamadagen’ die knop om te zetten en de boel de boel te laten. Gelukkig gaat me dat steeds beter af. Dat betekent dus ook een wat rommeliger en minder schoon huis dan ik zou willen. Dat is dan maar zo. Hopelijk komt er op termijn, ondanks het feit dat ik ‘maar’ drie dagen werk, een schoonmaakster. Zodat ik het huishouden nog wat makkelijker kan loslaten.

Genieten van de kleine (dingen)

Ik weet nu dat het soms beter (en altijd leuker) is om samen in de speeltuin uit te razen, dan met een verbeten hoofd toch de kamer poetsen. Of te genieten van het samen stoeien op het kleed en niet te denken: dat kleed moet nodig gestofzuigd. Nu laat ik me gewoon vallen op dat stoffige kleed zodra ik dat heldere stemmetje hoor zeggen: ‘Mama boemie?!’ Hij schiet in de lach en laat zich met pretoogjes tegen me aan vallen: ‘Jacob boemie!’ Het is een cliché, maar o zo waar: het leven zit hem in de kleine dingen en niet in de grote gebaren. Dit wilde ik gewoon even gezegd hebben! Tegen mezelf, maar ook tegen alle andere mama’s die een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Je bent goed zoals je bent, zoals je eruit ziet en zoals je het doet. Moederschap vind ik de mooiste en meest liefdevolle (en misschien ook wel de moeilijkste) spiegel die je voorgehouden kunt krijgen. Maar ik onthoud wel goed: Good enough is the new perfect!