Kind alleen thuis: Op welke leeftijd kan ik mijn kind alleen thuis laten?

Vanaf welke leeftijd kun je je kind alleen thuis laten? Wanneer is je kind verantwoordelijk genoeg om alleen te laten als het gaat om een snelle boodschap, wanneer bij een avondje uit of als je kind een studiedag heeft waar je geen rekening mee hebt gehouden?...

Dreumes leeftijd: wanneer is een kind een dreumes?

Dreumes leeftijd: een dreumes is een kind tussen de 12 en 24 maanden oud. Het is een bijzondere leeftijd waarop kinderen ontzettend snel ontwikkelen en veel ontdekken. Het is dan ook een hele uitdaging om er eentje in huis te hebben, maar het is ook ontzettend leuk om...

Cadeautips voor een 13-jarige jongen: Dit zijn de beste cadeau-ideeën om vriendschapsbanden te versterken

De tienerjaren zijn een spannende tijd vol veranderingen en ontdekkingen. Voor een 13-jarige jongen is vriendschap van onschatbare waarde. Het is het tijdperk waarin ze sterke banden smeden en onvergetelijke herinneringen creëren met hun vrienden. Het kiezen van het...

Nieuwe badkamerluxe voor mama’s: Stijlvol en Praktisch

Mama's verdienen een badkamer die niet alleen stijlvol is, maar ook praktisch en ontspannend. De badkamer is immers een plek waar moeders dagelijks tijd doorbrengen, of het nu gaat om hun eigen persoonlijke verzorging of het baden van hun kleintjes. Het is een ruimte...

6 voorbereidingen voor de herfst

De herfstmaanden staan weer voor de deur. Tijd om de zomerkleding op te ruimen en de herfst- en wintergarderobe een nieuw leven te geven. Ben jij klaar voor de herfstmaanden? Wij hebben alle nodige voorbereidingen die handig zijn om te regelen voor je gezin op een...

Ziek was ik. Doodziek. Elke dag weer. Zodra ik wakker werd of zelfs 's nachts hing ik boven de pot. Een crackertje met kaas of een appel was het enige wat mijn lichaam maandenlang binnen kon houden. Goed voor het figuur na de zwangerschap maar een pretje was het niet. Ik had geen last van food cravings, ik walgde van de dingen waar ik voorheen zo dol op was.

Onverwacht zwanger

Mijn zwangerschap kwam onverwachts, ik begon aan het tweede jaar van mijn rechtenstudie aan de Universiteit Leiden, woonde net samen met mijn (toenmalige) vriend en had een leuke baan. Ondanks mijn grote kinderwens stond een baby nog even niet op de planning. Toen de dokter een echo maakte van mijn buik om te kijken of er iets hormonaals was waardoor ik me zo beroerd voelde en mij vertelde dat er een kindje in mij groeide wist ik vrijwel direct dat ik ervoor zou gaan. Ik had in mijn ogen geen excuus om het niet te doen en het besef dat je lichaam een kindje maakt is zo bijzonder.

De reactie van mijn naasten was positief en supportive, die van de mensen van buitenaf wat minder. Naast het ziek zijn kreeg ik te maken met veel vervelende reacties en spookverhalen die de ronde deden. Ik denk dat ik mijn zwangerschap kan omschrijven als een traumatische gebeurtenis. Ondanks de steun van mijn ouders en vriendinnen voelde ik me alleen. Ik heb alles geregeld, zat twee weken voor de bevalling tentamens te maken en de muren in ons huis te schilderen. Al met al heb ik er niet veel van kunnen genieten. De momenten die mij wel erg dierbaar zijn zijn de bezoekjes aan de verloskundige en de trapjes in mijn buik waardoor ik Sem zo dichtbij voelde en de onvoorwaardelijke liefde toen al ervoer.

Liever 10 bevallingen dan één zwangerschap

Over de bevalling wilde ik niet al te veel nadenken. Zoveel vrouwen waren mij voor geweest, dit kon ik ook wel. Zonder cursus of voorkennis vertrouwde ik op mijn eigen kracht die ik, dankzij mijn moeilijke zwangerschap, echt had gevonden. Toen om 4 uur 's nachts de weren startte sloop ik naar de badkamer en ben ik een uur onder de douche gaan staan. Het gevoel ervaren, het besef laten indalen dat het nu eindelijk zo ver was en ik mijn kleine wondertje vandaag zou gaan ontmoeten. Om 6 uur heb ik de verloskundige gebeld en zijn mijn ouders naar me toe gekomen. We hebben de tijd gedood door naar de Luizenmoeder te kijken, ik heb op bed gelegen, muziek geluisterd en bij iedere wee gedacht: “nu ben ik weer een stukje dichterbij”. Om 16.00 ‘s middags was de ontsluiting nog steeds niet groot genoeg en hebben we besloten naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde dat ik het nog wel aankon maar het idee dat het nog heel lang ging duren vond ik vreselijk. Om 21.15 ‘s avonds is Sem in het bijzijn van zijn vader en mijn moeder geboren. Ze hebben mij gesteund maar ik heb hier bijna niks van gemerkt. Ik zat volledig in mijn eigen bubbel. Vanaf het moment dat ik hem in mijn armen had was ik moeder. Het is zo onbegrijpelijk als je het nog nooit hebt meegemaakt maar alle clichés zijn waar. Je voelt vanaf moment 1 de liefde en band en wilt je kindje nooit meer los maken en beschermen tegen al het kwaad.

Na mijn bevalling heb ik wel eens gezegd dat ik liever 10 bevallingen had gehad dan één zwangerschap. Dit was voor mij de kers op de taart in het vinden van mijn eigen kracht. Ik weet waar ik toe in staat ben, waar mijn sterke en zwakke punten liggen en dit zal ik voor altijd koesteren. Mijn bevalling en het moeder zijn hebben me laten inzien dat ik alles kan wat ik wil zolang ik er vol voor ga. En dat doe ik.

moeder-met-baby