Kinderen zijn activistisch. Ze willen de wereld veranderen en ze weten ook precies hóe ze dat gaan doen. Mijn dochter doet deze maand een project voor school. Ze vormen een politieke partij, compleet met partijprogramma. Het belangrijkste punt is een beter milieu. De oplossingen zijn simpel: afval opruimen, boetes als je je afval niet opruimt, beloningen als je het wel doet. Ik vroeg nog of ze ook gingen berekenen waar het geld voor hun oplossingen vandaan moest komen, maar dat hoefde niet. Gezien het feit dat bepaalde politieke partijen ook niet doorrekenen waar hun partijprogramma van betaald moet worden, sluit dat wel aan bij de politieke realiteit.

Onze-kinderen-de-wereld-veranderen

De wereld veranderen.

Voor mijn dochter is het vanzelfsprekend dat je probeert de wereld te redden. Ik denk dat dat voor de meeste kinderen geldt, zij willen de wereld veranderen. Zij komen nog niet met de mitsen en maren van ons volwassenen. Ja maar, ik vind dat zo’n toffe auto, jammer dan dat hij zo milieuvervuilend is. Ja maar, ik houd zo van een lekker stukje vlees. Ja maar, ik wil wel een lekker warm huis dus ik zet de verwarming toch een graadje hoger. Wij relativeren, kinderen doen dat veel minder. Een kind als Greta Thunberg relativeert helemaal niet. Dat komt mede door haar autisme, heb ik begrepen, maar het geeft haar de kracht om bergen te verzetten.

Ik las ergens dat alle kinderen in wezen progressief zijn en alle volwassenen in wezen conservatief. Het heeft met de ontwikkeling van je brein te maken. Je wordt toch wat gezapiger en milder naarmate je ouder wordt. Ook ik, moet ik toegeven. Vroeger was ik een echte idealist. Ik wilde graag werken in internationale samenwerking om op die manier de wereld te veranderen en te verbeteren. En ik hoop dat ik mijn bescheiden bijdrage heb kunnen leveren. Maar nu, vijfentwintig jaar later -hoewel ik heus niet al mijn idealen verloren ben – ben ik wel heel anders over de wereld veranderen gaan denken.

Praktisch actieplan om de wereld te veranderen

Praktisch actieplan om de wereld te veranderen

Ik probeer om mijn kinderen in hun waarde te laten, als ze hun grote dromen aan me vertellen. En hun niet te veel te vermoeien met mijn toch inmiddels enigszins cynische wereldbeeld. Kinderen kunnen immers veel beter prioriteiten stellen dan wij volwassenen. Leg je een kind uit dat de wereld eraan gaat als we zo doorgaan, dan zal dat kind direct een actieplan bedenken. Maakt niet uit wat het kost, en waar je het geld vandaan moet halen. Maar praktisch zal het plan wel zijn. En dat is misschien wel de enige manier om een probleem echt aan te pakken. Met een duidelijke toekomstvisie en zonder al te veel mitsen en maren.

de-wereld-veranderen-samenwerken-aan-slimme-oplossingen

Slimme oplossingen en samenwerken.

Misschien moeten we de politiek helemaal aan kinderen overlaten. Het zou er in ieder geval een stuk gezelliger op worden. Ik stel me een soort Annie M.G. Schmidt wereld voor, met Pluk van de Petteflet die de Torteltuin redt. Met kinderen die slimme oplossingen bedenken en samenwerken. Nog zonder al die grote ego’s en natuurlijk met veel lieve diertjes die meehelpen. Dan zou ik zeker weer naar de Algemene Beschouwingen gaan kijken. En naar het 8-uur journaal om te zien hoe onze kinderen de wereld veranderen.

Het zal een fantasie blijven. Voorlopig is de politiek nog het toneel van oeverloos gezwets, principes die zonder pardon overboord worden gezet en vooral weinig actie. En mijn dochter? Die wil minister-president worden. En waarom niet? Een kind kan de was doen, of, in dit geval, de wereld veranderen.