Mijn bevalling verliep alles behalve zoals ik het had gepland. Nu hoor ik je denken; zoiets plan je ook niet. Dat klopt, maar we hebben allemaal vast wel wensen, of een idee hoe je het graag zou willen.

Ik dus ook, namelijk een badbevalling in het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Ik had een geboortetens (apparaatje voor het verlichten van weeënpijn) klaar staan voor het geval dat, andere medicatie wilde ik ab-so-luut niet. Verder wilde ik dat m’n vriend en m’n moeder erbij zouden zijn. Nou, of dat gelukt is…

In mijn broek geplast of…?

Ik was 36 weken zwanger toen m’n vriend nog één nachtdienst moest draaien. Daarna zouden wij samen een gipsbuik maken, dat leek mij een leuk aandenken. Mijn vriend kwam uit zijn laatste nachtdienst en ik lag, zoals wel vaker, beneden op de bank. Ik sliep heel slecht door een beginnende bekkeninstabiliteit. We kletsten wat, ik viel in slaap en hij ging naar boven.

Om 10.30 uur werd ik wakker, want ik moest naar de wc. Onderweg dacht ik dat ik aan het slaapwandelen was en dat ik in m’n broek plaste. Ik snelde naar de WC, maar het bleef lopen dus ik liep naar boven. De avond ervoor hadden m’n broer en vader geholpen om de klossen onder het bed te zetten (toeval?) dus ik klom via het bekende Ikea trapje op bed en zei “Schat ik heb óf in m’n broek gepiest of m’n vliezen zijn gebroken”

Even rustig een broodje eten

Half slapend ging hij googlen wat ie moest doen. Toen dat iets te lang duurde naar mijn zin, snauwde ik hem toe dat hij best de verloskundige kon bellen. Zij kwam om 13.00 uur. Ondertussen had ik iedereen al ingelicht, handig die familie-apps! De verloskundige kwam en zag mij vrolijk door het huis dartelen, ik had nergens last van. Toch moest ik even naar het ziekenhuis voor controle. En toen greep ik de tafel vast alsof er een aardbeving gaande was. Daar was wee nummer 1.

Onderweg naar het Ikazia even snel langs m’n moeder om een broodje te eten (zij heeft een lunchroom), toen was ik nog in de veronderstelling dat dit minimaal 24 uur ging duren en hallo ik kon toch niet zolang zonder eten! Bij m’n moeder begon het feest pas echt: weeën die steeds dichter op elkaar kwamen en steeds meer pijn gingen doen. Snel de auto in!

Monster dat smeekte om een ruggenprik

Aangekomen bij het Ikazia moest ik een half uur aan een CTG scan. Aangezien ik alleen rugweeën had, waren ze bang dat ze geen goede meting konden maken. Maar we gingen het toch proberen. Ik tekende minimaal de Mount Everest met die rugweeën, dus geen zorgen over een slechte meting. Na 15 minuten vroeg ik ietwat dwingend aan Mike of hij de zuster kon halen want ik moest poepen. Eerst even checken hoe ver ik was: 3 a 4 centimeter ontsluiting. Wat!?

Vanaf dat moment ging het in een stroomversnelling voor mijn gevoel. Ik moest naar een kamer voor een infuus (die ik nu nog steeds moet krijgen). Mike ging snel de spullen uit de auto pakken. Ik wilde onder de douche om de weeën op te vangen maar ik kon niet anders dan de verloskundige dwingen mijn onderrug te masseren. Na 10 minuten was Mike terug en zag dat zijn vrolijke vriendin veranderd was in een of ander monster dat smeekte om een ruggenprik. Er zat vanaf het ‘poep-moment’ niet meer dan 60 seconden tussen de weeën. Halleluja!

Toen werd er weer even gecheckt: 7-8 cm. Ik kreeg geen ruggenprik, maar wel een pethidine prik, een soort morfine. Nou dat voelde alsof ik 18 jointjes had gerookt. Top dus!

Ze komt!

Ik dacht niet meer aan de geboortetens in m’n tas en ook niet meer aan het feit dat ik m’n moeder zou bellen. Ik kon alleen maar denken: laat dit zo snel mogelijk voorbij zijn. En dat was het eigenlijk ook. We kwamen om 14.30 uur aan in het ziekenhuis en het was 16.30 uur toen ik riep; “ZE KOMT!” Na een korte check mocht ik persen… en… persen… en om 17.11 uur kwam ons mooie kleine meisje ter wereld. 2205 gram schoon aan de haak en een lengte van 44 cm! Wat was ik trots en gelukkig!

babykleding