Wie is nu de surprise-koningin?

Het is zaterdagochtend, de dag van de sinterklaasintocht. Juul en Fiet, mijn dochters van 13 en 11 kijken me verbaasd aan als ik om half 12 de televisie aanzet. Normaal ben ik zo’n moeder die beter weet waar de uitknop zit dan de rest van het gezin.

Ik fluit sinterklaasliedjes, zet strooigoed neer en plof op de bank voor de tv. Dan valt het kwartje bij ze en hoor ik ze zeggen ‘aah, kijk nou hoe schattig! Mama zit al helemaal klaar voor de intocht’. Onze kartonnen sinterklaas-schoorsteen staat in de woonkamer en de sinterklaasslingers hangen: bij mij zit de sfeer er goed in. Nu nog bij de rest van het gezin.

Sinterklaasfan

Als je zoon van 6 zegt ‘mijn mama vindt het sinterklaasfeest leuker dan ik’, dan klopt dat. Ik sleep sinds ik kind ben iedereen mee in mijn sinterklaashysterie.

Gelukkig voor mij ziet Lucas, mijn zoon van 6, nog wel de magie van Sinterklaas. Alleen tijdens de intocht op televisie verliest hij zijn geduld na 10 minuten en hoor ik mijn dochters al harder kletsen over TikTok. Demonstratief zet ik het geluid van de televisie op een hoger volume en duw nog een stuk chocolade bij iedereen in de mond.

Oogrollend de schoen zetten

De schoentjes mogen in de avond allemaal gezet worden. Mijn dochters met enige tegenzin want het woord gênant valt vaak, maar ik doe net alsof ik het niet hoor.

Ik moet dan ook zo lachen als ik mijn kansloze zin weer uitspreek: ‘Prima liefjes, maar dan is het ook pakjesavond voor één mannetje.’ De enige zin waarbij ze twijfel hebben of ik het echt zou doen. Als ze dit lezen, weten ze het antwoord. Maar voor nu kunnen ze opeens heel hard uit volle borst zingen en zitten de verlanglijstjes braaf in de schoentjes. Mama maakt er tijdens het zingen nog even een foto van en krijg de blik van ‘maham, doe niet zo irritant’ naar mijn hoofd.

Surprise-koningin

In mijn ogen is een Sinterklaasfeest niet compleet zonder surprises. Fiet zit in groep 7 en kwam vorige week thuis met de mededeling: ‘We hebben lootjes getrokken.’ Ze laat me het lootje aandachtig bestuderen en ik voel me weer de jaarlijkse surprise-koningin worden.

Dagen kan ik speuren op Pinterest naar de ideale surprise, om vervolgens zelf aan de slag te gaan met het leukste idee. Maar die bubbel prikt Fiet dit jaar in 10 seconden lek. Dit jaar ga ik een lolly maken, niet mama’s pizza-idee. Ook het idee om een ijsje te maken smelt onder mijn neus weg. Het wordt echt een lolly.

Ik wilde al beginnen met papier-maché, maar de dwingende ogen van Fiet zeiden genoeg. Ze voelt mijn plannen namelijk al aan en zegt: ‘Mam, je gaat niks doen zonder mijn toestemming. Als je iets doet aan míjn surprise, dan moet je het eerste vragen.’ Ze kent me heel goed, te goed, en ze ziet mij natuurlijk al jaren bouwen.

Slimme dochter

Hoe anders ging het met haar zus. Vanaf groep 5 tot aan 8 maakte Julia samen met mij olifanten, paarden, voetbalbekers etcetera. Ik vind het fantastisch: Sinterklaasliedjes op, pepernoten op tafel en fluitend stond ik soms tot laat in de avond met mijn handen in de behanglijm. De verdeling was eigenlijk al snel gemaakt: samen de surprise bedenken, samen de cadeautjes kopen. Tot nu toe ging het me altijd goed af met dat woordje ‘samen’.

Alleen als er geknutseld moet worden… Tja, dan was de verdeling: ik knutsel en Juul eet de chocolade en pepernoten. Toen mijn fantastische Ollie de olifant af was, brak me het zweet toch even uit. Juul vond het wel best als haar moeder de Sinterklaas-knutselkoningin wilde zijn zolang zij maar de pepernoten en chocolade in haar mond mocht proppen. In mijn hysterische enthousiasme had ze weinig geholpen. Opvoedkundig kansloos natuurlijk, maar wel een blije moeder en dochter.

Uiteindelijk bleken er op school meerdere ouders te zijn die graag knutselen maar helemaal lekker zat het me toch niet. Vanaf groep 6 tot 8 moest ze dus minimaal met de helft meehelpen. Laten we het zo zeggen, tot en met groep 8 dacht Juul dat ze haar moeder in de tang had door mij te laten knutselen en ik liet haar lekker in die waan.

Nu mag ik ‘helpen’

En nu met Fiet ga ik een lolly maken. Laat het woordje ‘ik’ vanaf nu maar weg, want Fiet geeft geen duimbreedte. De taken worden duidelijk verdeeld: ik mag haar naar de winkel brengen voor spullen, cadeautjes en ondersteunen bij het knutselen, meer niet.

Vandaag is ze begonnen met haar lolly van papier-maché en een kartonnen koker wordt het stokje. Ik mag helpen met het begin en de behanglijm maken, maar daarna knaag ik de bak met pepernootjes en chocokikkers leeg. We kletsen wat en ik probeer me er totaal niet mee te bemoeien. Moeilijk, maar ik laat het. De rollen zijn heel duidelijk: dit jaar ben ik de choco-eter en Fiet de surprise-koningin. Ik moet toegeven, die lolly wordt prachtig. Knutselen heeft ze duidelijk van haar trotse moeder.

Dit jaar vieren we Sinterklaas met z’n vijven met veel chocolademelk, chocoladekikkers en letters en pepernoten. Daarna mag de Kerstman zijn intrede doen.