Ik kijk naar je, terwijl je een plukje haar achter je oren steekt. Ik moet stiekem een beetje lachen als ik zie dat het puntje van je tong uit je mond steekt terwijl je heel erg geconcentreerd je naam probeert te schrijven. 'Mama, mijn letter is moeilijk hè?,' zeg je bijna verontschuldigend, terwijl je een soort slangetje tekent. 'Mama, op de basisschool ga ik heel flink mijn naam schrijven hoor,' zeg je, terwijl je alweer druk bezig bent met het tekenen van poppetjes. Wanneer is dit gebeurd? Waar was ik al die tijd? Wanneer is mijn kleine meisje zo groot en flink geworden?
Nog nooit zo hard gehuild
Zwanger worden was nogal een dingetje. Na bijna drie jaar en een aantal hormoonbehandelingen verder stond ik trillend met een positieve test in mijn handen. Nog geen twee weken later vertelde de gynaecoloog dat deze zwangerschap waarschijnlijk in een miskraam zou eindigen. Het vruchtje had geen hartslag en liep bijna een week achter met de groei. We mochten een week later terugkomen. De langste week van mijn leven. Die echo vergeet ik nooit meer. Een verpleegkundige stond achter mij en kneep tijdens de echo een paar keer meelevend in mijn schouder. Het hartje klopte en het termijn klopte precies. Ik heb geloof ik nog nooit zo hard gehuild als toen.
'Dat zei je al'
Met 39 weken werd ze geboren. Ons meisje. Onze dondersteen. Onze 'druif' zoals we haar vaak noemen. Onze Sophie. Zij die ons papa en mama maakte. Een heerlijke tevreden baby, een driftige peuter en een geweldig lieve grote zus voor haar broertje. Ik kan uren naar haar kijken. Hoe ze speelt, hoe ze praat en hoe ze denkt. Haar lieve, zachte, verzorgende karakter in combinatie met haar vuurspuwende ogen en scherpe tong. Ik vind haar geweldig, ons kind. Ik knuffel haar het liefst de hele dag en vertel minstens drie keer per dag dat ik van haar hou. Waarop ze altijd bij de derde keer zegt: 'Jahaa mama dat zei je al, ik ben niet doof hoor.'
Voor de vierde keer
Er zullen nu mensen zijn die denken 'mens doe normaal, stel je niet zo aan en doe niet zo overdreven.' Maar laat mij maar lekker genieten van mijn twee schatten van kinderen. Genieten kun je namelijk nooit te weinig doen. Er komt heus nog wel een tijd dat ze in de puberteit komen en ik ze niet altijd zo lief meer vind. En dat ik met tranen in mijn ogen terugdenk aan de tijd dat je rondhuppelde door de kamer in je Frozenjurk, terwijl je broertje danste en gilde.
Ik glip nog even gauw ons bed uit om bij jullie te kijken. Je hebt je knuffel stevig vast en dat plukje haar toch weer voor je gezicht. Ik geef je een klein kusje op je voorhoofd en fluister toch nog even in je oor - voor de vierde keer - dat ik van je hou…
