Het was zover. Eindelijk. Halleluja. Mads mocht afzwemmen voor zijn A diploma. De dag die we wisten dat zou komen, alleen was heel lange tijde de vraag wanneer. Trots was hij, dat het eindelijk zover was. Bij mij overheerste vooral de opluchting. Ik zie hem nog gaan, de eerste zwemles. Op weg naar het zwembad was het een en al drama. Huilen. Hij wilde niet. Hij vond het eng. Het maakte hem toch lekker helemaal niet uit dat zolang hij niet kon zwemmen hij altijd een zwemvest aan moest op de boot van opa. Als hij maar niet het bad in hoefde. Een half uur later lag hij schaterend in het water en zwom hij (trappelend), ingepakt in kurk en zwemband als snelste van de ene naar de andere kant. Uiteindelijk wilde hij helemaal niet meer het water uit. Ik wist niet wat ik meemaakte. Dat zat wel snor, dacht ik. Hij zou vast snel zijn diploma halen en dat was een heel fijn vooruitzicht. Zo zou hij sneller zijn dan zijn zus, voor wie we een eindeloze reeks zaterdagochtenden in een veel te warm zwembad doorbrachten.
De dromer
Dat was allemaal veel te voorbarig, zo zou blijken. Toen er ineens van hem verwacht werd dat hij netjes hakken-wijd-sluit moest doen, van het startblok moest springen en onder water door een gat in een zeil moest zwemmen was de lol er al gauw af. Huilen. Niet willen. Een badmeester (wel een hele leuke!) die erg op hem in moest praten. Terwijl zijn klasgenootjes letterlijk van hem wegzwommen ging Mads langzaam vooruit. Hij deed maar wat. Droomde heerlijk de hele les door en kwam vervolgens met uitgestreken smoelwerk het bad weer uit als de les erop zat. Douchen, aankleden en een Liga eten (want die krijgt hij altijd na de les). Ik heb niet geteld hoeveel Liga’s er doorheen zijn gegaan voordat hij naar het afzwemgroepje mocht. Het waren er veel.
Volstrekt unieke invulling van de schoolslag
Eenmaal in het afzwemgroepje werd weer de noodklok geluid. Het ging toch te langzaam vooruit. Hij zwom niet netjes, verzoop bijna toen hij met kleren en waterschoenen in het water sprong. Weer dat gedroom, weer die volstrekt unieke invulling van de schoolslag. Het werd een privé-lesje hier en daar. Het was kantje boord allemaal en er was zelfs even sprake van grote twijfel of hij echt wel mocht afzwemmen. En toen, op de valreep, toch het verlossende woord. Hij mocht! Dus zaten we op een vrijdagavond in het bloedhete zwembad te kijken hoe hij het er vanaf zou brengen. Zelf was hij er doodkalm onder. Trok een gezicht van ‘ik fix dit even’ (voor de goede orde, dat gezicht trekt hij heel vaak) en sprong het water in. Wat schetste onze stomme verbazing: hij zwom keurig. Mooi, snel, vaardig. Hupsakee het gat in het zeil door, keurig op zijn rug. Geen gespartel.
Grapjas
Hij heeft ons al die tijd voor de gek gehouden. Het kan niet anders. Dit moet Mads’ gevoel voor humor zijn geweest. Het was een spelletje en zijn badmeester had dat door en zei dat hij het kon, waar wij er allemaal hevig aan twijfelde. Even hield ik mijn adem in toen hij als allerlaatste zijn diploma kreeg uitgereikt. Het zal toch niet? Maar toen hij een ereronde had gemaakt met zijn klasgenootjes gaf hij mij zijn diploma en sprong weer het water in. Hij wilde er niet uit komen. Zelfs niet toen ik zei dat we taart gingen eten om het te vieren. Het moest niet veel gekker worden. Nu gaat hij op voor diploma B. Ik kan niet wachten.
Headerfoto: Shutterstock
