Als je niet van zoetsappig houdt of van liefdesverklaringen, dan raad ik je aan even door te scrollen. Want deze blog met een ode aan de vader van mijn kind belooft een beetje ‘soft’ te worden. Vandaag wil ik namelijk de vader van mijn kind digitaal in het zonnetje zetten. Terwijl ik de vermoeidheid van mijn 63e verkoudheid (kloppende bijholtes, keelpijn, the works!) van het winterseizoen nog in mijn lijf voel, typ ik deze blog, een ode zo je wilt, aan mijn man en de vader van mijn kind zonder wie ik ‘het’ allemaal niet zou kunnen (of willen).

vaders-opvoeding-papa-opvoeden

Teamwork met de vader van mijn kind

Mijn man heeft iedere vrijdag een ‘papadag’ en nee dat is niet zo’n dag waarna ik het huis in puinhoop aantref en verzucht ‘dat ik die twee mannen ook niet samen alleen kan laten’. Waarna ik me, met een theatrale zucht, na een dag werken opmaak voor een tweede werkdag namelijk ‘die van het huishouden’. Nee zo gaat het bij ons juist niet.

Als ik thuiskom op vrijdag dan staat Robin, mijn man en de vader van mijn kind, vaak al in de keuken, zodat we al snel met de hongerige peuter aan tafel kunnen. Ook andere zaken in het huishouden zijn gewoon doorgegaan, zoals ‘the never ending was’: vaak zit er een in de machine, en is er gestofzuigd of iets anders nuttigs gedaan. En dan hebben ze, niet geheel onbelangrijk, vaak ook nog een heel gezellige dag gehad met zijn tweeën!

Deze dingen maken dat ons gezinsleven meestal echt voelt als eerlijk verdeeld en fijn teamwork.

gezin-met-huisdier

Koffie en klei

Deze vrijdag was het een beetje anders. Hoewel het eten (Jeeej!) al een end op streek was, zag ik meteen dat de man achter de pan redelijk ‘op’ was. Niet heel gek, want een dag thuis met een peuter met puberbuien is echt niet niks. Maar meestal ‘vreet’ dat niet zo aan mijn man als dat het nu duidelijk wel had gedaan. Gelukkig kon ik mijn ‘werk-energie’ omzetten in ‘peuter-energie’ en konden we samen de dag tot een goed en gezellig einde brengen.

De volgende dag merkte ik dat de pittige papadag hem niet in de koude kleren was gaan zitten. Zichtbaar vermoeid dronk hij de ene na de andere kop koffie, helaas zonder resultaat. Dus zette ik weer een tandje bij om de peuter, die ook vandaag meer jengelde dan lachte, door de dag te loodsen. Met meer geduld dan normaal lukte het me om enkele peuterdrama’s te omzeilen en te kunnen genieten van wat rommelen aan tafel met een glas wijn voor ons en appelsap voor de kleine man en klei, heel veel klei.

Natuurlijk, dit klinkt nu allemaal misschien wel heel romantisch, zen en feng shui enzo, maar wij hebben natuurlijk ook gewoon onze botsingen en strubbelingen, want we hebben alle twee zo onze nukken. Dus nee: het is hier heus niet altijd rozengeur en wodka lime, euhm maneschijn. Juist niet zou ik haast zeggen, want het leven als gezinnetje is naast heel mooi, soms best pittig. Rekening houden met elkaar, proberen er het beste van te maken. Het is gewoon niet altijd even makkelijk.

Bij elkaar vegen

Juist op zo’n dag dat mijn man en de vader van mijn kind eens een keer wat minder in zijn vel zit, besef ik hoeveel geluk ik heb dat hij er is. Hoe vaak hij mij bij elkaar moet vegen na een drukke dag werken, waarna we zonder pauze in ‘het avondritueel’ rollen. Of na een dag dat het tegen zat op mijn werk en ik denk dat ik een waardeloze schrijver, moeder, partner en huisvrouw ben. Dan laat hij mij merken dat hij van me houdt en dat er geen enkele reden is om aan mezelf te twijfelen, op welk vlak dan ook.

En lachen, hij maakt me altijd aan het lachen, ook op momenten dat er weinig te lachen valt.

vaders-opvoeden-liefde-gezin-mama-papa

Dus voor alle keren dat we kibbelen over stomme dingen en je het misschien niet merkt, zeg ik nu met heel mijn hart: “Lieve schat, dankjewel voor je liefde en steun. Weet dat ik met niemand anders dan met jou dit mooie avontuur van het ouderschap had willen aangaan!” Ohw en voor ik het vergeet: “Wat eten we vanavond?” 😉