De speciale band van een opa met zijn kleinzoon

Vroeger zeiden mijn ouders altijd dat je niet mist wat je niet hebt. Ze kregen pas op oudere leeftijd kleinkinderen, omdat mijn broers geen kinderen hebben en ik een nakomeling ben, dus misten ze dit ook niet. Dit veranderde toen onze oudste zoon Evan werd geboren. Mijn vader was een hele rustige, nuchtere man en schepte nooit over iets op. Totdat hij Evan zag; hij was de mooiste baby die hij ooit had gezien. Zo bijzonder om de band van een opa met zijn kleinzoon te zien. De meeste baby’s waren niet zo mooi. Hij riep het van de daken; zo blij was hij. Dit had ik nooit van mijn vader durven verwachten.

Evan met opa en oma

Mijn ouders pasten veel op Evan en vooral mijn vader en Evan waren vier handen op één buik. Evan werd enorm door hun verwend. Toen Mika (onze jongste) werd geboren was hij natuurlijk ook gek op hem, maar Evan kwam er altijd tussen. Er is bijna geen enkele foto waar Mika alleen met zijn opa op staat.

Gelukkig weer opgeknapt na een beroerte

Toen Evan ongeveer 3 jaar en Mika 1 jaar was kreeg mijn vader een beroerte. Ze waren die dag aan het oppassen en mijn vader was ook nog met hem naar de speeltuin geweest. Er was toch niets aan de hand? Ja hij had wat krachtverlies en zijn mond hing wat scheef, maar verder viel het volgens hem wel mee. Ik had als logopedist in het verpleeghuis gewerkt en dacht dit te herkennen als een TIA, maar mijn vader wilde het eerst niet geloven.

Die avond zijn ze toch voor de zekerheid naar het ziekenhuis gegaan. Hij bleek een beroerte (CVA) te hebben en heeft heel veel geluk gehad. Hij had wat krachtverlies, was iets emotioneler en een dysartrie waardoor hij wat moeite had met praten. Dit is allemaal gelukkig weer goed gekomen. Toch waren we ons vanaf dat moment bewust van het feit dat mijn vader natuurlijk niet onsterfelijk was en vanaf dat moment maakte ik mij altijd zorgen om hem.

Je blijft ongerust

In mei 2019 waren mijn ouders met familie op vakantie. Mijn vader merkte op dat hij geen vlees meer weg kon krijgen en stikte hier soms bijna in. Na de vakantie gingen ze naar het ziekenhuis en bleek hij een slokdarmtumor te hebben. Gelukkig leken er geen uitzaaiingen te zijn, dus de bestraling en chemotherapie kon beginnen. Aan het begin reageerde mijn vader hier goed op, maar aan het eind kon hij niets meer eten en raakte extreem vermoeid/benauwd.

Hij werd in het ziekenhuis opgenomen en dit leek de goede kant op te gaan totdat hij op 1 oktober (vierde verjaardag van Mika) een maagbloeding kreeg en op de intensive care was beland. Ik had het gevoel dat hij tot 24.00 uur zou wachten en dan alsnog zou overlijden zodat het niet op de verjaardag van Mika zou zijn. Gelukkig knapte hij weer op.

Na een nieuwe scan kwam naar voren dat de tumor was verkleind en mijn vader een nieuwe slokdarm zou krijgen in januari 2020. Deze operatie was ook weer spannend, maar is goed verlopen. Helaas kreeg je in mei/juni weer veel pijn, moeite met eten en was je erg benauwd. Je bent een enorme doorzetter en wilde leven (ook voor de kleinkinderen).

Elke keer als zij op visite kwamen deed jij je veel beter voor, want ze mochten niet zien hoe ziek je was. Ook zijn we nog op vakantie geweest. Helaas kon je weinig, maar we waren samen en dat was het allerbelangrijkste. Er is besloten om vanwege de pijn weer een nieuwe scan te maken in september 2020 en helaas was er weer een uitzaaiing te zien. Er werd weer gestart met bestralen, maar ook dit keer deed dit jou geen goed en kon jij bijna niets meer.

We kunnen je niet missen

Evan maakte zich natuurlijk ook veel zorgen en het stotteren leek weer wat toe te nemen (zie mijn andere blog), maar door de corona maatregelen konden we jou ook niet heel veel zien. Dat vind ik achteraf gezien wel heel moeilijk. Toen je weer in het ziekenhuis lag met enorme benauwdheid en pijn kwamen mijn moeder en ik in het ziekenhuis voor een gesprek.

Je gaf aan dat je echt niet meer verder kon en vroeg toestemming aan ons om je te laten gaan. Hoe konden we dit weigeren? We kunnen je niet missen, maar jij hebt altijd aangegeven geen kastplantje te willen zijn en hier leek het nu verdacht veel op. Je was enorm opgelucht en werd in de ambulance naar huis gebracht. Je was zo blij dat je niet meer hoefde te vechten.

We houden heel veel van je opa

Evan & Mika zijn meteen naar jou toe gegaan en Evan zei heel veel van je te houden. Mika vroeg wat Evan had gezegd en zei dit daarom ook. Mika gaf ook vooral veel knuffels. Mijn vader zei tegen Evan dat we niet verdrietig moesten zijn, want opa wilde niet meer. We moesten blij voor hem zijn. Mijn vader vond het vooral heel moeilijk om naast mijn moeder ook nog zijn kleinkinderen achter te laten. Mijn moeder moest hem beloven dat zij heel oud zou worden zodat ze Evan & Mika kan zien trouwen.

Toen mijn vader was overleden en ik heel verdrietig was zei Evan dat ik niet moest huilen en dat het die dag voortaan een feestdag was, want opa wilde niet meer leven. Hij had teveel pijn. Hier heeft Evan gelijk in, maar moeilijk was het wel.

Ze hebben hun opa dood gezien en hebben bij de uitvaart geholpen door de kist te tillen. Ik dacht dat ze hier bang van zouden worden, maar dit was niet zo. Het was erg mooi; ze hebben op de kist getekend en tekeningen/foto’s in de kist gedaan. Ook hebben ze samen met hun vader een gedichtje tijdens de uitvaart voorgelezen.

Opa blijft altijd voortbestaan

Door de mooie opmerkingen van de jongens, zoals Mika die met oud en nieuw zei dat er best wel vuurwerk afgestoken kon worden, omdat opa niet meer in het ziekenhuis lag. Er was nu toch wel plek voor een vuurwerkslachtoffer? En Evan zei, toen ik een armbandje met as liet maken: “Het kan we zijn dat opa’s billen erin zitten!” Dit maakt de situaties toch wat luchtiger.

Gelukkig hebben de jongens nog een opa, maar voor Evan blijft mijn vader de allerliefste en niemand die dit kan veranderen. Toen we de film Coco keken zei Evan dan ook dat opa niet echt dood is, want we denken heel veel aan hem/foto’s staan overal. Opa blijft altijd voortbestaan.