Moeder én professional

Al sinds de geboorte van mijn oudste zoon heb ik het gevoel dat er iets met hem is. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar als moeder en professional voelde ik dat er iets is. Er werd gezegd ‘je wilt iets zien’ en ‘ je kijkt teveel naar hem met een therapeutische blik’. Het klopt wel dat ik, als professional mijn werk nooit helemaal los kan laten. Ik werk als logopedist met kinderen met TOS. Maar ik wist toch echt wel zeker dat er iets met hem was.

Op onderzoek

We zijn bij diverse therapeuten geweest vanwege op zijn tenen lopen, prikkelgevoeligheid en stotteren. Over het stotteren kreeg ik ook reacties zoals ‘wel gek dat hij stottert terwijl je logopedist bent’. Als hij een taalachterstand zou hebben door onder stimulering dan zou het gek zijn, maar nu zeker niet. Aan stotteren kan ik niet zoveel veranderen… Ja misschien heb ik er wat teveel bovenop gezeten en misschien kent hij te veel woorden waardoor hij niet weet uit welk woord hij moet kiezen. De oorzaak kan het in ieder geval niet zijn.

En aan de andere kant; mijn man werkt bij de recherche dus dan kom je liever in aanraking met mijn beroep dan dat hij in aanraking komt met het beroep van mijn man. Toch leek het ook niet alleen een stotterprobleem te zijn. Er moest meer aan de hand zijn dan alleen stotteren.

Diagnose DCD

Iedereen stond voor een raadsel.. Uiteindelijk zijn we doorgestuurd naar het revalidatiecentrum waar de diagnose DCD is gesteld. Eindelijk weet ik wat er met mijn oudste zoon aan de hand is en kan hij hiervoor de juiste begeleiding krijgen. Dat is het allerbelangrijkste.

Voor wie het (nog) niet kent; DCD is een afkorting die staat voor developmental coordination disorder. Een Engelse term voor kinderen die lichte problemen hebben met het goed op elkaar afstemmen en coördineren van hun bewegingen waardoor ze een achterstand hebben in hun motorische ontwikkeling in vergelijking met een algemene ontwikkeling.

Ik ben nu actief bezig met meer bekendheid geven aan de diagnose DCD. Als het bij hem eerder gediagnosticeerd was, dan was er geen extreme faalangst ontstaan. Er was dan een reden geweest waarom hij iets niet kon. De faalangst lijkt op dit moment wel het grootste probleem. Hij heeft zo vaak ervaren dat hij iets niet kon wat andere kinderen wel konden (voetballen/bal gooien), waardoor hij het, maar op heeft gegeven/andere alternatieven is gaan zoeken. Momenteel wil hij in alles positief worden bevestigd, wat als moeder af en toe wel wat vermoeiend is. Daarnaast kunnen we nooit alleen een compliment aan zijn broertje geven, want dan zegt hij meteen dat hij het toch ook goed doet.

Faalangst door het stotteren

De faalangst zien we ook op het gebied van stotteren, want hij heeft genoeg woorden om uit te kiezen (dat heb je wel als je moeder logopedist is). Als hij weet dat hij op het ene woord stottert, dan kiest hij wel een ander woord. Dit is natuurlijk geen goede strategie. Ik merk dat Sanne Hans dit ook wel eens doet in the voice kids of een grapje ervan maakt, maar dit is geen goed voorbeeld voor stotterende kinderen. Het is niet erg om te stotteren, dus laat de stotters eruit komen. Hopelijk beseft onze zoon op een gegeven moment ook dat het helemaal niet erg is om te stotteren en DCD te hebben.

Alles eruit halen om hem te helpen als moeder en professional

Nu moet ik, als moeder en professional, ook nog accepteren dat ik hem hierin los moet laten en er weinig aan kan veranderen. Ik wil hem heel graag helpen en voorkomen dat hij gepest gaat worden. Zit dit toch meer in mij als therapeut (graag alles uit wil zoeken en alles eruit willen halen om hem zoveel mogelijk te helpen) dan andere moeders?

Ik wil mezelf in ieder geval recht in de spiegel aan kunnen kijken en beseffen dat ik echt alles eruit heb gehaald om hem zoveel mogelijk te kunnen helpen zodat hij er zo min mogelijk last van heeft. Desnoods ten koste van mezelf, maar dat vertel ik graag in een andere blog. Hiervoor heb ik echt meer woorden nodig..