In quarantaine met een samengesteld gezin

De afgelopen weken hadden bij ons in teken van sinterklaas, kerst en oud & nieuw moeten staan. Jammer genoeg stond het volledig in het teken – nee, je mag niet raden – in quarantaine vanwege COVID-19. Dat leeft bij iedereen natuurlijk, maar helaas kregen wij in december te maken met een positieve coronatest binnen ons samengestelde gezin. Ik heb vanaf de eerste dag een klein verslag bijgehouden dat ik graag met jullie deel.

Note: Ik ben me ervan bewust dat anderen nog strijden tegen dit verschrikkelijke virus, maar ik probeer in deze blog de zaken luchtig aan te vliegen.

Dag 1: drie gezinnen in quarantaine

Ergens in december op een veel te vroege ochtend:

‘Pap, ben je wakker? Ik voel me opeens helemaal niet lekker en heb net zelfs overgegeven.’

Drie uur en een positieve COVID-sneltest later hebben mijn man en ik heel wat telefoontjes te plegen. Uitgerekend gisteren zaten wij met kinderen uit drie verschillende (samengestelde) gezinnen bij elkaar bij ons thuis. Gezellig dat wel. Maar erg lastig, blijkt nu.

Na goed en minder goed onderling overleg met alle betrokken ouders wordt afgesproken dat er vanaf vandaag drie gezinnen in quarantaine gaan. De kinderen kunnen, bij wijze van spreken, kiezen in welk huis ze willen verblijven. Afgezien van wat hangerigheid bij eenieder was dag één er vooral één van veel regelzaken. Ik ben benieuwd hoe de nacht verloopt.

Quarantaine dag 3

Ons jongvolwassen, aan COVID-19 lijdend ‘onderwerp’ slaapt bijna de hele dag. Op wakkere momenten heeft hij gelukkig wél trek en dorst. Een hele geruststelling. Er is daardoor wat tijd om na te denken waar en hoe hij het ellendige virus heeft opgelopen. Wie zag hij in de tussentijd? Zijn er nog mensen die we moeten inlichten over een eventuele besmetting?

Gisteren hebben we al ons beddengoed en kleding gesorteerd zodat wij vandaag zo’n acht wasjes kunnen draaien. Wat een klus! Rond 14.00 uur merk Ik dat ik me draaierig voel, slap en lusteloos.

‘Oh schatje, zo begon het bij Damien ook,’ drukt Pascal me op het hart.

Zouden dit de eerste tekenen zijn? Ik voelde me eerder vandaag toch nog goed? Ik heb het virus ongetwijfeld opgelopen, maar wanneer worden we ziek? Of slaat het ons over? Ik besluit de vaatwasser in te gaan ruimen en zie mijn ontbijtbordje op het aanrecht staan. Ongebruikt.

‘Ik weet al waarom ik me vreemd voel lieverd, ik heb nog helemaal niets gegeten vandaag!’

Na wat eten ben ik even later weer opgeknapt en kan ik mij weer op het beddengoed gaan richten.

Nog geen COVID-19 dus. Niet vandaag.

Quarantaine dag 5: onvergetelijke verjaardag

Zo is mijn verjaardag er eentje om nooit te vergeten. Mijn kinderen kunnen niet komen vanwege de quarantaine en vanwege de ziekenboeg in de andere huizen ook geen bonuskinderen.

Gelukkig is mijn oudste bonuskind wel weer opgeknapt en kan niet wachten om opnieuw te testen zodat hij toch nog oud en nieuw kan vieren met zijn vrienden.

Dat kan na vijf dagen. Wanneer we uitrekenen wanneer hij weer naar buiten mag is dat… precies vanaf 1 januari… balen! Al moet ik toegeven dat hij de teleurstellingen best goed oppakt.

Quarantaine dag 7

Sinds vanmorgen heeft Pascal spierpijn in z’n hele lijf en weet niet hoe hij moet zitten of liggen. Heel sneu. Nu is het wellicht te vroeg om te grappen over ‘het sterke geslacht’, ik weet natuurlijk niet of ik nog ziek zal gaan worden. Maar voorlopig voel ik me nog goed.

Quarantaine dag 8

Pascal heeft vandaag een test gedaan en deze was positief. Gelukkig voelt hij zich inmiddels niet meer zo ziek. Dat betekent dat er eindelijk ruimte is om míjn lieve huisgenoten een beetje te plagen. Gewoon omdat het kan:

Het sterke geslacht

Het is officieel beslist: Ik heb het beste COVID-19 afweersysteem des huizes! Wat zijn mijn witte bloedlichaampjes op de proef gesteld de afgelopen weken.

De eerste ‘aanval’ was de meest schadelijke. We werden getest: wie zijn handen vóór en ná het eten wast, desinfecteert wanneer nodig en wie zijn mondkapje het meest hygiënisch in elkaar draait, met de COVID-kant naar bínnen, uiteraard.

Op de tweede ‘aanval’ was ik voorbereid. Gewapend met mondkapje, Dettol en handenalcohol trotseerde ik niesaanvallen, hoestpartijen en snottebellen en nog steeds moest ik binnenblijven. Dat was om te zien uit welk hout ik gesneden ben denk ik. Na enkele dagen zag ik dat mijn liefjes weer kleur op hun gezicht kregen. Het leed was geleden. Mijn afweermechanisme blijkt kieskeurig te zijn. Ik hou niet van bier dus al helemaal niet van corona. Houden zo.

Voorlopig zeg ik: deze zuster Klivia is geslaagd. En bekaf.