Vroeger wenste ik dat ik de spagaat kon. Mijn vriendinnetje op de lagere school was turnkampioene: elke dag zat ze in de split of spagaat. Soms rolde ze van de split zo in de spagaat. Ik daarentegen was – en ben nog steeds – een enorme houten klaas met nul talent voor turnen. Toch heb ik denk ik tot mijn 12e geprobeerd om met gym in de spagaat te komen. Dat is nooit gelukt. Gymles op school was ik ook niet voor in de wieg gelegd. Ademloos keek ik naar de juf op onze lagere school (ze leek toen al 80) hoe ze makkelijk in dat touw klom. En ik? Ik kwam niet hoger dan de knoop onder in het touw.

Eindelijk in spagaat

Op de middelbare school ging het niet veel beter. Mijn dieptepunt was dat ik de gymjuf een gebroken sleutelbeen en arm bezorgde en een leerling een gebroken neus. Hoe ik dat voor elkaar kreeg?

Fanatiek ben ik wel, heel fanatiek zelfs. Ik wil altijd winnen. Zo ook die keer met honkbal. Ik liep die dag voor het eerst een homerun. Ik lette alleen op het vierde honk en juichend rende ik over de streep. Pas toen viel me op waar de honkbalknuppel terecht was gekomen. Dat was de eerste spagaat waarin ik heb gezeten: tegen wie zeg ik als eerste sorry? Of kan ik beter met de stille trom verdwijnen?

Thuis

spagaat-rommelige-kamer

Nu we thuiswerken, thuis lesgeven, thuis bloggen, thuis-mijn-eigen-ding doen, thuis-uit-eten met mijn man (lees: afhaalmenu en net doen of de kinderen er niet bij zijn) zit ik in een spagaat. Eindelijk op mijn 41ste kan ik zeggen dat ik de ‘spagaat’ kan. Mijn gebeden zijn verhoord, weliswaar 30 jaar te laat, maar niet zeuren want ik zit nu toch mooi elke dag in spagaat. En ik probeer alle ballen hoog te houden

Deze spagaat is wel rampzalig, moet ik bekennen. Ik werk 32 uur per week en ik merk de dilemma’s van deze lockdown: ga ik nog een uur werken of zal ik toch de badkamer schoonmaken? Maar wacht, de kamer van mijn dochter (lees: de puber-, stink- en rommelkamer) moet ook schoon en eigenlijk wil ik óók die opdracht voor mijn werk afronden. Hop, daar zit ik weer. Maar deze spagaat is een andere dan die ik eigenlijk zou willen kunnen. Dus ik doe de kamerdeur van de puberdochter maar gewoon dicht.

Nu hebben we ook nog de spagaat van het thuis lesgeven en ‘mijn eigen ding doen’. ‘Vroeger’, toen onze kinderen nog wel op school zaten, kon ik zo genieten van het moment dat ik klaar was met werken en een broodje at voor de tv met een misdaadprogramma. Heerlijk, brood eten op de bank. Mogen de kids niet, ik dan lekker wel. Maar daarna zat ik ook vaak in spagaat hoor: ga ik een uurtje iets leuks doen voor mezelf of het huishouden?

Superheld

spagaat-superheld

Mijn zoon Lucas wil heel graag Batman of Ninja worden. Vol overtuiging vertel ik hem dat ook Batman en een Ninja naar school moesten. Kansloos. Batman vecht, redt de wereld, kijkt stoer, is heel erg sterk en een superheld. Laten ‘superheldenlessen’ nou net niet in het programma van school zitten.

In mijn hoofd hoor ik mezelf zeggen: ‘Je kan nu zuchtend en mopperend de lessen gaan volgen of gewoon een Batmanpak voor hem kopen.’ Lucas lekker Batman spelen in huis en mama bloggen en theedrinken. Ja, ik wil ook liever een Batman-auto maken van karton dan die suffe rijtjes woorden herhalen. Wat voor dag gaat het worden?

Liever een houten Klaas

In de avond wil zit ik weer in spagaat, want nu heb ik eindelijk tijd voor mezelf. Wat zal ik eens gaan doen? Een les voorbereiden van Lucas, bloggen, slapen, lezen, tv kijken, Netflixen, mail bijwerken, schoonmaken, bij een vriendin langs, een romantische avond met mijn man? Maar in plaats van iets aan te pakken zit ik om 21:00 uur apathisch en kwijlend voor me uit te staren naar een tv- programma waarvan ik de volgende ochtend niet meer weet wat het was. Te veel in spagaat gezeten en er is niks van terecht gekomen.

Nu ik ‘De Spagaat’ feilloos kan wil ik toch liever die houten Klaas zijn. Op mijn 41ste ga ik wensen dat we met ons gezin gezond de wereld over kunnen reizen, hopelijk duurt het geen 30 jaar voor deze wens uit komt.