Opstaan Doornroosje! – Tijd voor ontspannen en opladen

Ruw word ik wakker gemaakt door het luchtalarm dat gilt dat we moeten rennen naar een schuilkelder. Warrig open ik mijn ogen, wat een opgave is omdat ze dichtgeplakt zitten door mijn oog medicatie. Ik blijk in bed te liggen en het luchtalarm is slechts mijn wekker die afgaat. “Het is toch zaterdag?” mompel ik terwijl ik mijn stijve handen voel. Het blijkt geen zaterdag en het is weer zo’n dag waarop mijn handen niet willen meewerken, dat voel ik nu al.

Opstaan!

Kreunend sta ik op en ik strompel naar de douche, waar het warme water mijn klachten zal verminderen.

Dinsdag is het. De dag waarop mijn kinderen weer naar school gaan na een langverdiende, maar véél te korte zomervakantie. Mijn zoon is voor zijn tweede jaar overgegaan naar een andere school en mijn dochter start vandaag in klas 1 van ‘De Middelbare’. Ondanks de goede voorbereidingen is er toch spanning en er wordt druk gebabbeld over Magister, het verwachte huiswerk, de nieuwe vrienden die komen zullen, de leraren, over het ineens brugpieper zijn en het ineens niet meer brugpieper zijn.

Druk, druk, druk… hoog tijd voor ontspannen en opladen

Na de zoektocht naar de verdwenen (en teruggevonden) borstel, de chaos in de keuken na het ontbijt, de discussies over wie het eerst het brood mag om te smeren en de verdwaalde kusjes als afscheid is er dan eindelijk stilte in huis. Het is misschien vreemd, maar na de vakantie ben ik toe aan een dag vrij, ontspannen en opladen, aan een dag voor ‘mij’.

Dus ik schuif de klusjes aan de kant, het schrijven laat ik ook los vandaag, morgen kan ik ook die persoon wel bellen, de mails moeten eigenlijk wel worden geschreven, maar ik kan het niet opbrengen. Het stof van gister ligt er morgen ook nog wel. Met een boterham in mijn tas spring ik in de auto en vertrek.

Het gebied waar ik heen ga, trekt me al maanden. Vóór mijn kankerbehandelingen ben ik er vaker geweest, maar mijn conditie liet niet méér toe dan een rondje in de buurt. Nu ga ik gewoon, want mijn hoofd is vol: ik moet nog van alles, mijn werk laat me niet los en op persoonlijk vlak is er ook het een en ander te verstouwen.

In de auto irriteer ik me aan het gedrag van de medeweggebruikers. Die zijn zeker na de lockdown weer uit hun huizen gekropen om direct de snelweg op te rijden, bleven ze maar thuis! Na een uurtje ben ik op de plaats van bestemming. Zodra ik uit de auto stap ruik ik die typische boslucht. Heerlijk gewoon!

De route

Het gebied waar ik graag heen ga, heeft uitgezette routes, maar het is uiteraard ook mogelijk om je eigen pad te kiezen. Deze keer ga ik voor een stuk reeënroute, die in totaal 24 kilometer bedraagt. Heel bewust maak ik het niet mee, het begin van de route. Mijn gedachten zijn ergens anders en vliegen van hot naar her. Langzamerhand echter kom ik in mijn ritme, kilometer na kilometer wandel ik en voel ik mijn voeten neerkomen op de grond, die soms oneffen is. Soms moet ik door zand ploegen, soms over een stronk stappen, maar altijd voel ik een zacht briesje over mijn armen en gezicht strijken.

Plotseling hoor ik spechten roffelen en diverse vogels zingen. Als ik opkijk, zie ik de majestueuze bomen en voel ik mijn irritaties en zorgen langzaam wegebben. Ik ben midden in het bos als blijkt dat ik ook geen bereik meer heb op mijn telefoon; er klinken geen ‘pingeltjes’ meer van apps die aandacht vragen. Waar maak je dat nog mee in onze moderne tijd, waarin iedereen 24/7 toegang heeft tot wat men maar wil?

Toch is dit exact wat ik nodig heb. Heerlijk ontspannen en opladen. Het zonnetje schijnt met zachte stralen op spinnenwebben, in het zand blijken mooie patroontjes te staan van vele dierenpoten en mensenvoeten. Uiteindelijk is het tijd om naar huis te gaan, te vroeg maar juist op tijd.

Mama moet ook ontspannen en opladen

Wanneer ik thuiskom is er net genoeg tijd om mijn schoenen uit te doen, voordat kind 1 zich aankondigt. In tegenstelling tot vanmorgen ben ik rustig en in staat om te luisteren naar de blije verhalen die verteld worden. Als kind 2 vervolgens ook arriveert, vol enthousiasme over school, de nieuwe leraren en klasgenootjes, word ik overspoeld door een warm gevoel voor hen, de grootste schat die ik ooit zal krijgen.

Mama is thuis, mama zal altijd thuis zijn, maar ook mama moet ontspannen en opladen om thuis te kúnnen zijn.