Elf jaar is hij.

Elf jaar is hij als hij in groep 8 zit.

Met zijn vriendjes speelt hij graag Fortnite, een razendpopulair spel, wanneer ze niet voetballen op het veld of hockeyen in de tuin. De jongen met zijn bruine krullen is dol op judo en traint daar keihard voor. Minimaal 3 dagen in de week is hij in de dojo te vinden en in de weekeinden heeft hij regelmatig wedstrijden door het hele land.

Met zijn mooie ogen, lange wimpers en lieve lach maakt hij snel vrienden. Door zijn open houding is hij erg geliefd.

Boos komt hij thuis

Op een dag komt hij nors thuis uit school en gooit hij zijn jas en tas op de grond. Het tussendoortje dat op tafel op hem wacht schuift hij boos aan de kant. Wanneer zijn moeder hem een kus geeft en vraagt hoe zijn dag was, duwt hij haar resoluut opzij. Snel draait hij zich om en stampt de trappen op naar zijn kamer. Deuren worden dichtgesmeten en hij roept dat hij niet over zijn dag wil praten. “Laat me met rust!” schreeuwt hij. Alle toenaderingspogingen lopen uit op gesnauw.

Eenzaam achter een dikke muur

schelden-doet-wel-pijn

Als het etenstijd is en hij humeurig naar beneden komt straalt hij eenzaamheid uit. Hij heeft een dikke muur om zich heen opgetrokken. Bijtend op zijn lip speelt hij met zijn aardappels en prikt in zijn boontjes. Zijn lievelingsvlees laat hij liggen, met zachte stem zeggend dat hij geen honger heeft.

Dan rolt er langzaam een traan langs zijn wang en daarna nog een. Zijn wimpers worden nat en de tranen vallen op zijn bord. Papa pakt zijn hand en mama trekt hem op schoot, die kleine jongen die zo graag groot wil zijn. Hij laat het eindelijk toe, de dikke muur brokkelt langzaam af en zijn tengere schoudertjes schokken terwijl er een rivier aan verdriet losbreekt. Zijn jongere zusje schrikt ervan.

Ga jij dood?

“Mama”, snikt hij, ”Op school hebben ze in de klas gescholden met kanker. En ze hebben mijn hand gepakt en daarin gelezen dat ik vóór mijn twintigste ook doodga aan kanker, net als jij.” Zijn stem verstikt als hij in de wimperloze ogen van zijn moeder kijkt. Ze voelt haar hart in duizend stukjes breken en legt haar hoofd, waarvan de haren door de chemotherapie zijn uitgevallen, op zijn zachte krullen, die haar huid kietelen.

“Ga jij dood?” fluistert hij huiverend. “Mama doet er alles aan om te blijven leven,” zegt zijn vader en knuffelt hem stevig. Het hele gezin doet eraan mee, in een poging om het verdriet dat één van hen overspoelt samen te dragen. Het is één van de vele groepsknuffels, die in deze kankertijd nodig zijn.

Schelden

Schelden met ziektes is nooit oké. Schelden met kanker is nooit oké. Kanker is een potentieel dodelijke ziekte die enorme gevolgen heeft. Steeds meer jonge kinderen worden geconfronteerd met kanker in het gezin. Wat voor de één slechts een scheldwoord is, is voor de ander een vreselijke diagnose, enorm zwaard van Damocles of zelfs doodsoorzaak.

Doe je mee? Deel dan op je social media ‘#tegenKK’.

Actie #tegenKK

tegenkk-tegen-schelden-met-kanker

Met de actie #TegenKK wil KWF tegengaan dat mensen schelden met het woord kanker. Zo kun je spelers in de populaire game FIFA21 laten spelen met de boodschap #TegenKK op het shirt. Vanaf nu kunnen gamers bekende sterren als Messi, Ronaldo en Wijnaldum laten spelen met deze duidelijke boodschap op hun borst. In 2020 was er ook al een #TegenKK campagne met bekende youtubers, waaronder Koen Weijland. Door samen te werken met mensen en partijen die aansluiten bij de belevingswereld van jongeren wil KWF deze groep aanspreken op een manier die ze kunnen omarmen.

Ook wil KWF in de offline wereld schelden met het woord kanker tegengaan. De organisatie spoort amateurverenigingen aan om aan die ambitie bij te dragen door met een speciale #TegenKK mouwbadge op het shirt te spelen. Een op de drie Nederlanders krijgt in haar of zijn leven de diagnose kanker te horen. “Het gebruik van kanker als scheldwoord doet veel mensen onnodig pijn en zou onmiddellijk moeten stoppen. Met een opvallende mouwbadge wordt het onnadenkend gebruik van kanker als scheldwoord hopelijk een onderwerp van gesprek in kleedkamers en sportkantines,” aldus Johan van de Gronden, directeur KWF Kankerbestrijding.

Over de schrijfster van dit blog: Karin

karin-hernandez-foto-klein-bio

Karin woont in Dordrecht is 49 jaar en getrouwd. Samen hebben ze een zoon (2008) en dochter (2009). Ze is analist medische microbiologie in een ziekenhuislaboratorium. Daarnaast heeft ze een passie voor schrijven.