Wat had ik een compleet andere voorstelling van het fenomeen schoolpleinmoeders. Voordat mijn dochter 4 jaar werd en voor het eerst naar de basisschool zou gaan keek ik er echt naar uit om te gaan socializen op het schoolplein met de andere moeders. Ik woonde destijds in een nieuwbouwwijk met enorm veel jonge gezinnen met kinderen in dezelfde leeftijd als mijn dochter, dus hoe gezellig zou dat zijn! Kunnen we straks leuke dingen gaan doen en gezellig bij elkaar een bakkie doen. Wat had ik mij híer in vergist zeg…

Toen mijn dochter drie jaar geleden voor het eerst naar de basisschool ging, waren mijn ex en ik net uit elkaar en woonde ik inmiddels niet meer in de gezellige nieuwbouwwijk in Barendrecht, maar tien minuten verderop in Rotterdam. En die gezellige jonge moeders uit de wijk, die bleken toch niet zo gezellig als ik altijd had gedacht.

Of ik even niet wilde scheiden

De tweede schooldag zat er bijna op en trots stond ik op het schoolplein te wachten tot mijn dochter uit haar klas zou komen. Een moeder van een kindje uit haar klas liep op mij af en begon een praatje. Ze wilde graag weten hoe ik het in mijn hoofd haalde om zomaar te gaan scheiden want háár dochter had nu de hele nacht liggen huilen omdat zij dacht dat haar ouders nu ook uit elkaar zouden gaan. En dat was míjn fout. Dat ik zelf nog bezig was met verwerken, dat deed er verder niet toe.

De weken erna heb ik echt mijn best gedaan en geprobeerd om contact te leggen met de andere schoolmoeders, maar het lukte mij gewoon niet. Of dit nu kwam dat ik een jonge moeder (jonger dan gemiddeld) was of omdat ik anders tegen bepaalde dingen aan keek als alleenstaande moeder, ik weet het niet. Voor mijn gevoel was ik echt een buitenstaander.

schoolpleinmoeders - vrouw achter laptop aan het werk

Ik pas niet tussen de schoolpleinmoeders

Ik paste er gewoon niet tussen. Niet tussen de roddelende thuisblijfmoeders, want ik kon niet mee praten over de vriendin van de buurvrouw van de overbuurvrouw. En tussen de actieve hulpmoeders paste ik ook niet, want ik werkte 30 uur dus veel tijd om te helpen had ik ook niet. Althans, zo werd er over gedacht.

Nu, vier jaar verder, heb ik geaccepteerd dat ik er niet tussen pas en heb ik de behoefte om contact te leggen met de andere moeders ook niet meer. Ik groet iedereen vriendelijk en haal mijn dochter op. Dat is tenslotte waar ik voor kom. Ik ben gewoon niet het type moeder dat het heerlijk vind om in geur en kleur te vertellen hoe iemand gefaald is, of financieel even in de put zit. Wie er gaat scheiden of sterker nog: hoe slecht iemand zijn kind het op school doet.

schoolplein moeders vrouw wacht in auto met koffie

De groepsapp

Dan heb ik het nog niet gehad over de klassengroeps-app. Ik heb al een hekel aan groepsapps waarin mensen altijd de drang hebben om met elkaar in discussie te gaan. Laat staan dat de app ook nog eens gebruikt wordt voor onderwerpen als verloren haarspeldjes.
Ook daar kun je blijkbaar hele discussies over voeren ben ik achter gekomen.

Tegenwoordig heb ik mijn plekje wel gevonden; gewoon warm in de auto met een muziekje op of even snel lachen om TikTok filmpjes. En als het even kan; gezellig tussen de opa’s en oma’s staan die trots op hun kleinkinderen staan te wachten.